Oproep

Donderdag 19 mei reed er een auto vanaf Pelerin naar Pétion-Ville. Dit is een bochtige, bergachtige weg, die afloopt richting Pétion-Ville. De bestuurder van de auto ontdekte dat zijn remmen het niet meer deden. Om af te remmen op de dalende weg waarop een auto algauw snelheid krijgt, stak hij de weg over om een pad in te slaan dat omhoog liep. Op dat moment kwam er een tegenligger aan, een motor met daarop drie personen: de chauffeur, zijn broer en diens vrouw. De vrouw is een zus van een vriend van me. Ik heb meermalen een heerlijke maaltijd bij ze genoten, een goede tijd met ze doorgebracht, en hun dochtertje van nu net 2 jaar op schoot gehad. De auto raakte de motor volop aan de linkerflank, waarop die op de rechterflank terechtkwam. De chauffeur stierf ter plekke. Een bezorgde omstander nam de andere twee passagiers mee in zijn auto om ze naar een ziekenhuis te brengen. De tweede man overleed onderweg.

Helaas was er vorige week een staking aangekondigd onder diverse ziekenhuizen, in verband met ontvoeringen van artsen. Op dit moment bevinden zich tenminste drie artsen in de handen van ontvoerders. Het overheidsziekenhuis nam daarom geen nieuwe patiënten op, noch drie andere ziekenhuizen die het meest bekend staan om hun eerste hulp. Artsen Zonder Grenzen was daardoor zo vol geraakt, dat er geen plaats was. Na vele ziekenhuizen langs gereden te zijn, werd er uiteindelijk een plaats gevonden in een privé ziekenhuis. Daar werd de patiënt echter niet geholpen zolang er geen geld betaald was. Dit betekent dat ze pas een dag na het ongeluk eerste hulp ontving. Er was bloed nodig, waarvoor de familie naar het Rode Kruis moet. Zes mensen gingen bloed doneren, twee zakjes bloed werden ontvangen, na een hele dag bij het Rode Kruis. Terug bij het ziekenhuis, met bloed, kreeg de familie te horen dat de anesthesist afwezig was. Nog steeds geen operatie dus. Weer een dag later. De anesthesist was nu aanwezig, maar nou werd gezegd dat er niet genoeg bloed was. Opnieuw een dag bij het Rode Kruis, nog drie mensen doneerden bloed, maar er was een tekort en ze kregen niks mee. De operatie vond toch plaats, zonder bloed, twee dagen na het ongeluk.

Die dag had ik de gelegenheid om de zieke te bezoeken in het ziekenhuis. Met een brok in mijn keel stond ik naast haar bed. Voor het eerst sinds het ongeluk was ze aanspreekbaar. Ze vertelde me dat ze zwanger was, maar haar ongeboren kind heeft het ongeluk niet overleefd. Ze verloor haar man, zwager en ongeboren kind in dit ongeluk. Zelf is ze zwaar gewond, letterlijk van top tot teen. Haar hoofd, beide armen, gebroken vingers, interne bloedingen in de buik, haar heup, been, knie, voet. Verbrijzeld bot in haar knie. Zoveel pijn, ze schreeuwde het uit bij de minste aanraking.

Nu ligt er een hoge ziekenhuisrekening, waarop de salarissen van elke arts aangegeven zijn. Het bedrag is voor de familie niet op te brengen. De enige kostwinner ligt in het mortuarium, samen met zijn broer. Er moeten twee begrafenissen betaald worden, plus de ziekenhuiskosten. De familie wil haar over laten brengen naar een ander ziekenhuis, waar de kosten lager zijn. Zolang ze de volledige rekening niet betaald hebben, is dit niet mogelijk. De chauffeur die het ongeluk heeft veroorzaakt, heeft zichzelf aangegeven bij de politie. Verzekering kent men hier echter niet en dus draait de familie zelf op voor de ziekenhuiskosten. Het echtpaar had geld bij zich op het moment van het ongeluk, plus een voorraad nieuwe telefoons die ze net gekocht hadden als inventaris voor hun handeltje dat bestaat uit de verkoop van telefoons. Zowel het geld als de telefoons zijn na het ongeluk gestolen van de slachtoffers.

Het is niet mijn gewoonte om een oproep te plaatsen om bijdrages te vragen, zoiets heb ik nog niet eerder gedaan. Maar dit is te triest, te onrechtvaardig, om niet te kunnen doen wat ik kan om deze familie te helpen temidden van het lijden dat hen treft. In Nederland kennen we ook de zorgen om iemand die in het ziekenhuis ligt, maar gelukkig hoeven we ons hoofd niet te breken over de financiële middelen om de zorg te betalen. Een patiënt wordt toegang geweigerd tot een ziekenhuis, er wordt niks gedaan zolang er niet betaald is, er is geen bloed beschikbaar, diefstal, overlijden, zoveel pijn en verlies, wat een onrecht. Hoe leg je een kind van 2 jaar uit dat haar vader niet meer leeft en nooit meer thuis komt? Ik kan niet lijdzaam toekijken zonder iets te doen of te zeggen.

Ik denk dat iedereen die deze website volgt, op de een of andere manier hart heeft voor Haïti en de medemens in Haïti. Mocht iemand dit gezin willen helpen, dan is jullie hulp van harte welkom. Dit is een persoonlijk initiatief en gaat dus buiten de reguliere kanalen om. Mochten jullie willen bijdragen, dan kan dat door een gift over te maken op bankrekeningnummer NL39 RABO 0140 2100 40, ten name van M.G. de Greef. De ziekenhuisrekening staat op dit moment op ongeveer € 4.500. Alle bijdrages zijn van harte welkom.

Bedankt

Margot de Greef