Uit logeren bij City Med

Jammer genoeg gaan de laatste verhalen nogal veel over persoonlijke gezondheid, in plaats van over het land en het volk. Maar goed, de gezondheidszorg hier is ook weer specifiek aan het land.

Afgelopen vrijdag en zaterdag hadden we opnieuw een seminar van Défi Michée. Dit keer dicht bij huis; in Port-au-Prince. Donderdag echter werd ik weer ziek (of zieker, aangezien ik nog steeds niet beter was). Ik heb dus helaas opnieuw verstek moeten laten gaan. Vrijdag de dag doorgebracht op kantoor, of beter gezegd in het guesthouse op de bovenverdieping. Niet om te werken, maar om gebruik te maken van elektriciteit en stromend water en ook om wat mensen om me heen te hebben en eventueel eten, als dat ging. Vooral stromend water was een opluchting. Een doorspoel wc zonder water is echt niet aan te raden als je in de diarree bent. Aan het eind van de middag zag ik het niet zitten om per taptap naar huis te gaan. Gelukkig was mijn collega Josh zo vriendelijk om naar kantoor te komen, mij op te halen en naar huis te brengen. Ik ging een nacht tegemoet van vele wandelingen naar de badkamer. Mijn buik bleef behoorlijk in de war. Zaterdag was Josh bij het seminar en na afloop kwam hij weer bij me thuis. ’s Ochtends en ’s middags hadden m’n collega Garly en z’n vrouw Carine eten bij me gebracht. Garly had met Josh afgesproken dat hij bij mij zou komen, zodat Garly de auto van Josh kon overnemen en met mij naar een dokter gaan.
Zo gezegd, zo gedaan. Josh werd thuis afgezet en daarna reden we door naar een ziekenhuis. Eerst een ziekenhuis waar veel buitenlanders naartoe gaan, mij aangeraden door een internationale collega, omdat ik wilde proberen een test te doen voor de ziekte van Pfeiffer, in verband met aanhoudende vermoeidheid. Dat kreeg ik niet uitgelegd. Die ziekte is hier niet bekend, dus testen is niet mogelijk. Toen naar City Med in Pétion-Ville, waar ik 4 weken geleden ook was. We betaalden het speciale ‘avondtarief’ voor doktersconsul, te weten € 3,-. Voor mij stelt het niets voor, maar voor vele mensen hier is het onbetaalbaar. Er kwam weinig nieuws uit en ik kreeg dezelfde testen voorgeschreven als de vorige keer. Dat hielp dus weinig. Garly belde een hem bekende arts op, die het er mee eens was dat het geen zin had om dezelfde testen te doen als de vorige keer, zonder een goede diagnose te stellen wat er nu echt aan de hand is. Symptomen bestrijden zonder de oorzaak te weten, dat heeft weinig zin. Blijkbaar zijn ‘kruiwagens’ en ‘contacten’ hier zelfs op het gebied van gezondheidszorg belangrijk en niet alleen om werk te vinden.
Dus toen maar op pad naar het ziekenhuis waar de betreffende arts werkt (ook City Med, maar dan in Port-au-Prince). Daar opnieuw een doktersconsul. Dit liep iets anders en uitgebreider dan in Pétion-Ville. Tot mijn schrik zei de arts dat ze me aan een infuus wilden leggen en ter observatie houden en de volgende dag onderzoeken doen. Dat liep iets anders dan ik had verwacht. Garly kreeg als mijn ‘verantwoordelijke’ de lijst met medicijnen en andere benodigdheden in handen. Die worden niet door het ziekenhuis geleverd. Het ziekenhuis heeft wel een farmacie, maar daar is niet alles verkrijgbaar. Dus Garly op pad om een farmacie te zoeken die nog open was op dat tijdstip van de dag. Hij kwam terug met infuus en andere zaken. Een verpleegkundige bracht het infuus bij me in en ik werd naar een bed geleid op de gang. Alle kamers waren bezet. Of ik was gewoon stout geweest en moest op de gang… Ik heb inmiddels al op heel wat verschillende bedden geslapen, maar een ziekenhuisbed was er nog niet verder bij. Het was inmiddels tien uur ’s avonds. Garly en Carine baden met me en vertrokken vervolgens zonder mij naar huis, mij achterlatend om voor de eerste keer in m’n leven een nacht door te brengen in een ziekenhuis (afgezien van de eerste nachten na m’n geboorte).
Hoewel ik erg moe was, kon ik natuurlijk met geen mogelijkheid slapen. Het was rustig in het ziekenhuis. Ergens klonk zacht gesnurk, zo nu en dan huilde er een baby. Een ‘broeder’ hield me in de gaten en kwam zo nu en dan kijken of ik het infuus niet in de war hielp. Veel draaien was er niet bij, met zo’n slang aan m’n hand. Uiteindelijk viel ik in slaap. ’s Ochtends om zes uur belden Garly en Carine alweer. Ik kreeg de hele familie aan de telefoon, inclusief de beide zoons van 2 en 3 jaar. Hier wordt geen eten verschaft in ziekenhuizen. Dat is de verantwoordelijkheid van familie en vrienden. Dus algauw verscheen Garly weer, met eten en drinken en een tas kleren die Carine bij me thuis had gehaald. Eerst werd er bloed afgenomen, voordat ik kon eten. Ik probeerde me te wassen, maar dat was geen succes met een infuus in m’n hand. Dat maakt je vleugellam. Er stroomde bloed in het infuus, in plaats van vocht uit het infuus. Ik ging bijna van m’n stokje en moest een verpleegster roepen, die me uit de knoop hielp. Het infuus liep niet meer door en werd van m’n linker naar m’n rechterhand verplaatst, waardoor ik nog minder kon, aangezien ik rechtshandig ben. Door de diarree had ik veel vocht verloren, dat op deze manier weer op peil werd gebracht. Bovendien werden er vitaminen aan het infuus toegevoegd. Ik was behoorlijk uitgedroogd, volgens de arts. Met lede ogen zag ik toe dat het infuus naar mijn zin heel niet snel genoeg leegliep. Zeker niet toen ik hoorde dat er nog een tweede achteraan kwam. We hebben stiekem de snelheid zelf maar wat hoger gezet van de tweede… Garly kwam me opnieuw eten brengen ’s middags, wat lastig ging met m’n linkerhand. Bovendien had ik weinig eetlust.
Uit nog wat nadere onderzoeken bleek uiteindelijk dat ik een buikinfectie had, als ik het goed heb vertaald. Daar kreeg ik medicijnen voor voorgeschreven, samen met een partij vitaminepillen en gewijzigd voedseladvies. Met de tweede infuuszak halfleeg, werd ik tegen de avond ontslagen uit het warme ziekenhuis, waar overigens prima voor me gezorgd is. Opgelucht ging ik met Garly en Carine mee naar huis. Kurt, de leidinggevende van MCC, heeft te kennen gegeven dat ik deze week niet op kantoor mag verschijnen. Uiteraard is er weinig lol aan om een hele week in m’n uppie thuis te zitten. Bovendien heb ik momenteel sowieso geen zin om alleen te zijn. Gelukkig voor mij word ik opgevangen bij Garly en Carine thuis. Ik ben bijzonder dankbaar voor alles wat zij voor mij doen en betekenen. Uiteraard zou ik op een moment als dit graag thuis zijn bij m’n ouders, maar aangezien dat niet echt haalbaar is, is het ontzettend fijn om ook hier ergens terecht te kunnen. Voor alle duidelijkheid: nee, ik kom dus niet naar Nederland. Jeroen en Fardau wel. Die zijn op dit moment onderweg. Gisteren hebben we elkaar gedag gezegd. Best raar. Een gedeelde ervaring.
Vandaag overtreed ik het feit dat ik deze week 'op non-actief' ben gesteld, aangezien ik dit bericht vanaf kantoor plaats. Ik laad gelijk m’n telefoon op, want dat wordt ‘m niet bij kaarslicht.