12 april 2018

Vandaag is het 10 jaar geleden
dat we naar Schiphol reden
en voor 3 jaar afscheid namen.
Later bleek
dat er nog vele jaren bijkwamen.
Drie weken in Haïti in 2007
werden 3 jaar
wat een hele periode leek.
Het werd een heel ander leven
waar ik nu 10 jaar herinneringen
aan bewaar.
Wat gebeurden er veel dingen.
Ruim drie jaar bij MCC
gelijk vier orkanen
en ook de aardbeving van 2010
maakte ik mee.
Ik overleefde natuurgeweld
heb veel gehoord en gezien.
KDRe werd opgericht
waar ik als bestuurslid mocht werken
met veel steun vanuit onze kerken.
Vaak was het duister
maar mensen brachten licht
en samen werd er veel verricht.
Het is met genoegen
dat ik naar prachtige muziek luister
en denk aan al de mensen
die ons al deze tijd
in hun harten droegen.
Gebed en tot handelen bereid.
Er valt veel te wensen
en de mens is niet gauw tevreden
maar wat we hier deze jaren deden
werd door velen gedragen.
Nu al 7 jaar bij CWS werkzaam.
Vaak blijven er vragen.
Heb ik er goed aan gedaan
om mijn familie te verlaten
om mijn naaste te dienen?
Een evenwicht tussen Haïti en Nederland
is moeilijk te bereiken.
Desondanks blijft er een goede band.
Na orkaan Matthew waren er zoveel gezinnen
die geen huis meer bezaten.
Waar te beginnen?
Met geweldige collega’s
mochten we huizen herbouwen
maar ook samen de handen vouwen.
Mensen maken het verschil.
Elk van mijn collega’s is van ver gekomen
kent zelf honger, armoede en verlies
en helpt nu met het verwezenlijken van dromen
van een ander
waardoor een mensenleven verandert.
Een boer die ervoor kiest
om nieuwe technieken te leren
of andere gewassen te proberen.
Een kind dat naar school kan gaan
in een gebouw
dat aan de bouwnormen heeft voldaan.
Een gehandicapte die nu ook mee mag doen.
Ter begroeting een zoen
op de wang.
Hanen en mensen die voor dag en dauw opstaan.
Eerst de vloer vegen.
Zuivere zang.
Een pure Haïtiaanse keuken.
Zon, zee en strand.
Wat een schitterend mooi land.
Golven die op de kusten beuken.
Majestueuze bergen.
Niet al te beste wegen
die veel rijkunst vergen.
Heldere kleuren
die het geheel nog meer opfleuren.
Tien veelbewogen jaren.
Een woord van dank
aan mijn ouders, familie, vrienden en kerk
die er al die tijd
voor me waren
als steun in mijn leven en werk.
Een woord van diep respect
voor elk van de mensen hier in Haïti
met wie ik deze weg heb afgelegd.
Een woord van liefde
voor God en mijn medemens.
Een vreemdeling op deze aarde
maar ieder mens vol van waarde.
“Wat de toekomst brengen moge
mij geleidt des Heeren hand.
Moedig sla ik dus de ogen
naar het onbekende land.”