Werk

‘s Ochtends rond zevenen loop ik het huis uit, om of de auto op te halen die ik bij MCC parkeer, of per taptap naar kantoor te gaan. De afgelopen weken lijk ik vrijwel elke avond pas laat thuis te komen, een uur of half negen. Genoeg activiteiten, zowel bij Church World Service als voor KDRe.

Ik heb mijn maandelijkse bezoekronde aan de partners gebracht. FOPJ; waar ik telkens weer nieuwe dingen leer in interessante gesprekken met de mensen die zich inzetten voor kindslaven en straatkinderen. De leidinggevende zei tegen me dat hij in de loop der jaren vele internationale bijeenkomsten heeft bijgewoond over kinderbescherming, maar het blijft vaak bij woorden, zonder dat die gepaard gaan met daden. Daarom legt hij zich volledig toe op concrete actie in het centrum waar ze honderden kinderen nieuwe hoop voor de toekomst geven. FOPJ heeft eveneens een documentaire gemaakt over het leven van restavèk, plus twee radiospots. Heel indringend, de waarheid niet verbloemend.

Ook bij SCH op bezoek, waar het programma met gehandicapte mensen een paar maanden stilstaat om volgend jaar weer van start te gaan. Verder op pad met ASR; het netwerk dat zich inzet voor restavèk/kindslaven en waarvan FOPJ ook lid is. Na hun activiteit hier in Haïti, zijn ze zelf begin deze maand uitgenodigd in de Dominicaanse Republiek om deel te nemen aan een internationale bijeenkomst geïnitieerd door de Verenigde Naties op het gebied van geweld tegen kinderen. In samenwerking met partners uit Uruguay, Argentinië en de Dominicaanse Republiek, heb ik van hieruit meegeholpen hun reis en deelname voor te bereiden. Na hun terugkomst ben ik met de voorzitter een dag op pad geweest om enkele leden van ASR te bezoeken. Het is de bedoeling dat ik alle leden van dit netwerk ga bezoeken in de komende periode.
De eerste drie organisaties die ik bezocht, zijn alle drie gelegen in de wijk Carrefour Feuilles. Een uitgestrekte wijk, met vooral veel restavèk woonachtig op een berghelling, die de kinderen elke dag op en af moeten lopen om water te halen. Het eerste bezoek was bij OJFA. Ik was onder de indruk van het werk van OJFA en hoe ze zich inzetten met de beperkte middelen die ze hebben om de levens van de kinderen te verbeteren. De oprichtster komt zelf uit Carrefour Feuilles en heeft alles vanaf de grond aan opgebouwd. Versneld basisonderwijsprogramma voor restavèk die jaren onderwijs hebben gemist, beroepsonderwijs en ook een tehuis met 25 kinderen. Alle respect voor hun werk. Het mooie van deze organisaties is dat het allemaal Haïtiaanse organisaties zijn, dus niet van buitenaf opgelegd, maar initiatieven echt vanuit de gemeenschap.
Het tweede bezoek was CEMEAH; een school voor straatkinderen, arme kinderen en restavèk kinderen. De kinderen krijgen op dit moment les onder zeildoeken en zitten op betonblokken. Vlakbij is MSIPACS met eveneens een school voor kwetsbare doelgroepen en restavèk. Daarnaast speelt voor alle drie motivatie en bewustmaking een belangrijke rol. Zulke bezoeken zijn tegelijk bemoedigend en ontmoedigend. Bemoedigend om de mooie initiatieven te zien voor deze kansarme kinderen die nu een positievere toekomst tegemoet gaan. Ontmoedigend om de enorme hoeveelheid nood en behoefte te zien.

Tot slot nog een maandelijks bezoek aan SKDE, over reparaties van huizen en plannen voor landbouw/microkrediet corporaties in 2012. Daarnaast enkele andere bijeenkomsten; een vergadering bijgewoond waar het onderwijsplan van president Martelly uit de doeken werd gedaan. Zijn plan is om gratis basisonderwijs aan te bieden aan een deel van de kinderen en scholen. Volgens de wet is dat ook de verantwoordelijkheid van de regering, maar theorie en praktijk staan ver uit elkaar.
Verder een kennismakingsgesprek met CCO; comité coördinatie internationale organisaties. Daarnaast wekelijkse skype gesprekken met mijn leidinggevende in Amerika, maandelijkse ACT Alliance vergadering en enkele speciale ACT Alliance bijeenkomsten. Een algemene presentatie over het hoe en wat van ACT Alliance, een overkoepelende organisatie met 125 leden van kerken of kerkelijke organisaties. Het hoofdkantoor is gevestigd in Genève, Zwitserland. Er was eveneens de terugkoppeling van de evaluatie van het werk van ACT Alliance in Haïti na de aardbeving. Daarvoor was ik twee dagen in Hotel Montana, of wat er van over is. De aanbevelingen, resultaten, geleerde lessen en goede praktijken werden met ons gedeeld. Er waren vertegenwoordigers uit diverse landen aanwezig; Nicaragua, Argentinië, El Salvador, Zwitserland, Canada, etc. De locatie deed me echter weinig goed. Voor de aardbeving kwam ik daar regelmatig om conferenties bij te wonen. Op 12 januari is het grootste deel van het hotel met de grond gelijk gemaakt, waarbij vele doden zijn gevallen. Voor mij staat het nu dan ook gelijk aan dood en verderf. Het puin ligt er nog, gescheurde muren, het achterste deel met de conferentiehallen en kamers is volledig verdwenen, de parkeergarages zijn weg. Slechte herinneringen.

Mijn huisgenoten liggen ’s avonds vaak vroeg in bed, vooral als er geen stroom is (negen van de tien keer). Laatst waren ze het zat om vroeg naar bed te gaan, dus hebben we op een avond het hele spul ingeladen en zijn onverwacht met z’n allen bij een tante binnengevallen. Maar meestal tref ik iedereen in bed aan momenteel als ik ’s avonds thuis kom. ’s Ochtends als ik wegga, zwaait Olivier me gedag. De jongeman heeft zijn eerste verjaardag gevierd, met neefjes en tantes en vrienden. Hij graaide met veel plezier in zijn taart en likte lekker z’n handen af. Z’n neef hielp hem daar graag bij.

Laatst weer een trouwerij bijgewoond. Doordat meerdere mensen me een lift hadden gevraagd en voor behoorlijke vertraging zorgden, kwamen we laat aan, maar goed, we waren er. De oudste dochter van de dominee trouwde. Een mooie ceremonie, met aansluitend een receptie. Tussendoor had ik een lekke band (van de kerk naar de receptie), dus ik kwam met roetzwarte handen aanzetten bij de receptie, waar geen water bleek te zijn in de badkamer. Ach ja…

Mijn baan is in ieder geval veelzijdig. Aangezien we maar een klein team hebben (twee personen), krijg ik van alles wat mee. Afgelopen week kreeg ik een audit rapport te lezen van partner SCH en had ik een gesprek met de auditor daarover. Een bekende van me belde me laatst en zei dat hij me op televisie had gezien. Oh? Een activiteit met ASR (restavèk) was opgenomen en uitgezonden op televisie. Tussen de bedrijven door hebben we andere kantoorruimte gevonden. We delen nu een kantoor samen met de organisatie Twomatizasyon ak Wozo (trauma). Dus we zijn verhuisd, al is het niet ver.

We hebben gezinsuitbreiding gekregen. Toen ik vorige week op een avond thuiskwam, onderscheidde ik in het donker twee kleine kinderen van ongeveer dezelfde hoogte, in plaats van één. De dames stelden me voor aan hun nichtje, dochter van hun broer. Hij had haar bij haar moeder weggehaald, die haar enkel 7up te drinken gaf. Het meisje lijdt aan ondervoeding en is abnormaal rustig. Ze geeft geen kik. Ik til haar op en schrik van het vederlichte mensje met haar dunne armpjes en beentjes. Ze is een paar maanden ouder dan haar neef, maar een stuk lichter en kleiner en veel minder levendig. Verbijsterd hoorde ik het verhaal aan. Onvoorstelbaar dat een kind zo verwaarloosd kan worden. Hoe dan ook, ze is van harte welkom bij ons. Dus nu zijn we met vier ‘moeders’ en twee kinderen van beide 1 jaar. Ze gingen mooi samen mee naar de kerk zondag, waar ze mekaar de fles uit de mond trokken, maar verder rustig bij ons zaten. Vorige week werd ik door de familie van de predikant uit de kerk geplukt om een neef en tante naar het vliegveld te brengen. Tsja… Je weet hier werkelijk nooit wat er gaat gebeuren.

Afgelopen weekend besloten twee gemeenteleden met me mee te gaan naar Dezam. Dus we gingen met z’n drieën op pad. Eerst naar een oud-collega van MCC wiens zoontje z’n eerste verjaardag vierde. Bij hen gegeten en bijgepraat. Vervolgens de rest van de oud-collega’s begroet en wat rondgelopen in het dorp. Goed om iedereen weer te zien. Onderweg van serieuze onderwerpen tot ongein besproken. Aangenaam gezelschap. Toen ik ’s avonds de auto bij MCC parkeerde, wilde een MCCer me naar huis brengen. De nieuwe auto die ze reed, bleek echter zeer goed beschermd te zijn en vanzelf op alarm te gaan en de motor af te laten slaan… Ze is nog niet zolang in Haïti en nog niet gewend dat alles hier anders gaat dan verwacht, dus ze wist zich geen raad. Ach, het is allemaal onderdeel van het leven…

Afgelopen zaterdag ging ik met een aantal MCCers mee naar een ‘feestje’ ter afsluiting van een project van reparaties van huizen in de wijk van de kerk. Aangezien ik daar actief bij betrokken was tijdens mijn MCC tijd, hadden ze mij ook uitgenodigd. Het was een samenkomst van ACCESS, de organisatie met wie MCC samenwerkt voor de reparaties in de wijk, de mensen die nu een nieuw of gerepareerd huis hebben, de aannemers en dus MCC. Aangezien MCC op dit moment een groep Colombianen op bezoek heeft die puin ruimen in dezelfde wijk, waren ook zij erbij en ik werd ingeschakeld als tolk. Een mooie samenkomst, mogelijk gemaakt door eigen bijdrages van de mensen, met een stukje devotie, een reflectie over de rol van een organisatie binnen een gemeenschap, een dankwoord, een stukje uitwisseling.

Hoewel het moeilijk voor te stellen blijft dat het december is, in het zonnige en warme Haïti, is het jaar toch alweer bijna voorbij. Rest mij een ieder prettige kerstdagen te wensen en een gelukkig nieuwjaar!