Ons leven in Jackson Memorial Hospital

Inmiddels zijn we anderhalve week verder en aardig ingeburgerd in Jackson Memorial hospital, Miami. Myriam is overgebracht naar een kamer op de 7e verdieping, waar ik 24 uur per dag bij haar ben. Geen dokter wilde haar zien in Haïti. Ze verwachtten toch niet dat haar kind levensvatbaar zou zijn. Wat een onmacht voel je dan. En wat een verschil met hier, waar Myriam omringd wordt door goede zorgen. Zowel zijzelf als de baby worden goed in de gaten gehouden en zeer regelmatig gecontroleerd. De hoop is nog steeds dat de baby zo lang mogelijk in de buik van zijn moeder kan blijven, zodat hij daar verder kan groeien en ontwikkelen. Het is dus wachten op het moment van de bevalling, wat hopelijk nog even kan duren, zolang er geen infecties optreden. Het is een wonder; gebroken vliezen luiden normaalgesproken de geboorte in.

Het was een versneld en moeilijk afscheid van Haïti voor Myriam; zo plotseling haar familie, vrienden en collega’s achterlaten en onder zulke omstandigheden. Al het ziekenhuispersoneel heeft wat moeite om ons verhaal te begrijpen; een Haïtiaan en een Nederlander die onderling Creools spreken; een resident van California en dan gestrand in Florida? Ze zijn allemaal erg vriendelijk en behulpzaam. Het is een heel dorp, met allerlei universiteitsgebouwen en ziekenhuizen. Een gerenommeerd ziekenhuis.

Deze zwangerschap blijft vol wonderen. Het wonder van zwanger worden, het wonder van gespaard leven na gebroken vliezen. En nu: Myriams man Gary heeft een visum ontvangen! Vrijdag heeft hij een interview gehad, morgen kan hij zijn visum ophalen. Ik hoop bij Myriam te blijven totdat Gary hier kan komen. We zijn ontzettend blij en dankbaar met dit goede nieuws! Een man hoort bij zijn vrouw te kunnen en mogen zijn onder zulke moeilijke, onzekere, emotioneel slopende omstandigheden.

Er is internet in het ziekenhuis, dus vanaf een stoel naast Myriams bed kan ik mijn werk doen. Per email een alternatief plan coördineren met de collega’s in Haïti, aangezien ik afgelopen zaterdag een groep bezoekers had moeten ontvangen, die nu overgedragen zijn aan de zorg van een collega. Overdag vormen twee stoelen mijn bureau. ’s Avonds voeg ik er een derde stoel aan toe en spreid ik er mijn bed op uit. Het is een goed ziekenhuis (alleen zit er weinig smaak aan het eten), maar het is hier ellendig koud door een airconditioning systeem. Na ruim een week op de stoelen geslapen te hebben (prima geslapen overigens, afgezien van het feit dat we elke twee uur gewekt worden door binnenkomend personeel), maakte een verpleegkundige me duidelijk dat ik maar op het andere bed in de kamer moet slapen in plaats van op de stoelen. Ben blij dat ik geen patiënt ben in ieder geval.

Niet alleen het ziekenhuispersoneel omringt ons met goede zorgen (we beginnen ze inmiddels aardig te kennen), maar ook onze collega’s van MCC, zowel in Haïti als Amerika. We staan versteld van de enorme steun, de emails, gebeden en zorgen. MCC Akron heeft ons gelijk een telefoon opgestuurd zodat we kunnen communiceren. Ze vragen ons gedurig wat we nodig hebben en hebben met diverse MCCers hier in Miami contact opgenomen. Twee van hen zijn zelfs al een paar keer bij ons op bezoek geweest. We kennen elkaar niet, zijn enkel verbonden door de organisatie MCC. Heel bijzonder. Ook vanuit Haïti krijgen we telefoontjes en steun en gebed en hebben mijn collega’s zich bereid getoond mijn werk over te nemen dat ik niet van afstand kan doen. Onze Amerikaanse leidinggevende heeft Gary bijgestaan in het proces om een visum aan te vragen. Zijn interview werd gepland op 23 maart, maar dat kon vervroegd worden naar 11 maart. Veel reden tot dankbaarheid. Er gaat uiteraard veel door ons heen momenteel.

Tegelijk ontving ik vanuit mijn familie in Nederland een bericht dat me opnieuw deed opschrikken. Ook via deze weg wens ik mijn nicht heel veel sterkte, kracht, wijsheid en vertrouwen toe in de tijd die voor haar ligt. Het is voor mij bijzonder te zien hoe een sterk geloofsvertrouwen Myriam staande houdt en ook haar man Gary en de rest van de familie, die we regelmatig aan de telefoon hebben. Ze leggen hun leven in handen van God. Elke avond lezen we samen een Schriftgedeelte en bidden we met elkaar. Een collega mailde ons een serie devoties voor deze tijd voor Pasen. Een ieder hartelijk dank voor jullie gebed en steun! Dat doet ons heel erg goed.

Vrijdag hoorden ook wij dat een zware aardbeving en tsunami Japan heeft getroffen. De aardbeving die laatst Haïti weer trof, was 4 (komma nog wat) op de schaal van Richter. De natuur blijft onberekenbaar.

In de week van ons vertrek naar Amerika liep er meer anders dan verwacht. Ik vertrok onverwacht naar St Louis du Nord, het Noordwesten. Twee Nederlandse bezoekers probeerden daar per vliegtuig te komen, maar alle vluchten waren vol, dus reed ik ze er naartoe. Een mooie rit, goed gezelschap, alleen erg moeilijk om daar te zijn op het moment dat ik het nieuws van Myriam ontving. In twee dagen reden we heen en weer.

Het ziekenhuis heeft een speciale informatiebalie voor internationale patiënten, wat erg handig is. Veel buitenlanders in deze omgeving. De informatie wordt weergegeven in drie talen; Engels, Spaans en Creools. Ik heb kennis gemaakt met het bus systeem en ben wat baby spullen wezen halen. Verder regelmatig eten halen, aangezien Myriam geen vrienden is met het ziekenhuis eten. Het klinkt vaak cliché dat mensen vriendelijk zijn in een bepaald gebied, maar toch is dat wat ik ervaar hier in Miami; vriendelijkheid en behulpzaamheid.
Iemand was zo goed om ons te vertellen dat de klok een uur vooruit ging afgelopen weekend. Ook ondanks een uur verschil, gaat de tijd best snel. We zijn dankbaar voor elke dag extra die het kind in zijn moeders buik kan zijn. Tegelijk is het bitter te weten dat niet iedereen in de wereld toegang heeft tot goede gezondheidszorg.