CWS bezoek en Wozo retreat

De afgelopen tijd waren er een viertal collega’s op bezoek. Twee van het team Latijns Amerika/Caribisch gebied, die hier wel vaker komen. We hebben ons gebogen over het drie jaren plan dat we de komende maanden opstellen en waarvoor we ook met onze partners en andere organisaties in gesprek gaan. Een van onze partners is momenteel bezig met het opstellen van een protocol, dat na afronding hopelijk als wet aangenomen kan worden en zo kan bijdragen aan bescherming van restavèk kinderen.

In het weekend gingen de collega’s mee naar de kerk, waar de groep Union des Frères weer prachtige muziek ten gehore bracht. De dag ervoor had ik een vijftal kinderen mee naar een kinderconcert in de kerk. Het kinderkoor zong gezamenlijk, daarnaast solozang, zang in kleine groepjes, enkele opvoedkundige adviezen, stukjes animatie door de kinderen. Totaal geen plankenvrees.

Een paar dagen na de eerste twee heren kwamen er nog twee collega’s aan, vanaf het hoofdkantoor in New York; de CEO van Church World Service (algemeen directeur), vergezeld door de voorzitter van de board of directors. Zij wilden graag het werk bezoeken dat we in het Noordwesten doen samen met SKDE. Met z’n zevenen vertrokken we daarom richting Noordwesten; de vier bezoekende collega’s, mijn collega hier, plus iemand van SKDE en ik. We reden rechtstreeks van het vliegveld richting noorden en verbleven de eerste nacht bij Club Indigo. Daar bleek ook de president te zijn, Joseph Martelly.

De volgende dag reden we verder naar Jean Rabel, waar we in gesprek gingen met de corporatie KOFEJ. De directeur van SKDE ontmoette ons in Jean Rabel, samen met zijn vrouw en kinderen. Ik vertaalde voor de heren, die vroegen over de gevolgen van de aardbeving, het belang van microkrediet, de toekomst, etc. Na een goed gesprek genoten we van de zonsondergang aan een strand in de buurt van Jean Rabel. We brachten de nacht door in een guesthouse in Jean Rabel en reden de volgende ochtend naar KABM, bij Corail/Jean Rabel. Hoewel de afstanden niet groot zijn, duurt het reizen lang door de slechte wegen. Bovendien brachten wij een zegen mee, zoals de bevolking ons zei; het begon te regenen. Dat was van harte welkom voor ze, na vele maanden van droogte. Het maakte het reizen echter moeilijker, op de gladde wegen in de modder. Bij KABM spraken we vooral over landbouw, de voornaamste activiteit in dat gebied. We wilden enkele tuinen bezoeken, maar kwamen niet ver vanwege de regen. Via Mare Rouge reden we vandaar naar Ti Rivyè Glasy, waar we bij corporatie KPPG de bakkerij bezochten, een gemeenschapswinkel en met de mensen spraken over de speciale geitensoort die ze daar fokken. De geiten zien er goed uit en zijn als een spaarrekening voor hun eigenaren. We overnachtten in een guesthouse in Mare Rouge. Onderweg daar naartoe maakten we een korte stop bij corporatie KED in Dupre.

Woensdag brachten we een bezoek aan KRCLJ in Lamontay, waar de algemene jaarvergadering werd gehouden. Daarbij worden leden voor de diverse comités gekozen en andere zakelijke dingen besproken, maar ook is er dans, muziek en toneel. Het is een gelegenheid waarbij mensen samenkomen in goede sfeer en er iets moois van maken, iets dat maar eenmaal per jaar gebeurt. We hebben met veel plezier de theaterstukjes en dans bijgewoond. Ook bezochten we enkele woningen die daar gerepareerd zijn. Toen nog een bespreking met CRAN, het comité van animators van de corporaties in het Noordwesten en vervolgens was het tijd om terug te rijden naar Gonaïves. Daar verbleven we die nacht. Donderdagochtend reden we terug naar Port-au-Prince, met een tussenstop in Cabaret om een project van SKDE aldaar te bezoeken, waar een compleet dorp gebouwd wordt.
De heren werden naar een hotel gebracht, waar ook de minister van defensie van Ecuador bleek te verblijven. We hielden het wel bij hoog bezoek die week. ’s Middags vergaderingen met partners in Port-au-Prince en ook vrijdagochtend; SCH, FOPJ, ASR. Na enkele concluderende woorden onder elkaar kregen de heren een souvenir van Haïti mee en was het tijd voor hen om te vertrekken. De andere twee collega’s en ik spraken nog verder, totdat ook nummer drie die middag vertrok.

Zaterdag een stukje ontspanning. Tijdens de zomer hebben we twee neven in huis, die bij ons logeren tijdens hun vakantie. De start van het nieuwe schoolseizoen is uitgesteld van 1 september naar 1 oktober. Dus voordat ze naar school gaan, wilden we graag een uitje organiseren met elkaar. De twee neven mee, een vader, tante, nichtje, mijn collega en ik, om met z’n allen naar Sodo te gaan (Saut d’eau). Een prachtig stukje natuur, waar twee watervallen van de rotsen af naar beneden kletteren. De omgeving is schitterend; omringd door palmbomen, in de verte achter de vallei een van de vele bergketens van dit land van bergen. We konden langs het water lopen, in het bos zitten en in het vrij ondiepe water ons vermaken, dat in een soort terras/trap vorm naar de watervallen leidt. De kinderen hebben zichtbaar genoten, evenals de volwassenen. Elk jaar in juli gaan vele voodoo aanhangers en katholieken op pilgrimage naar Sodo, waar eens een heilige verschenen zou zijn.

Na terugkomst in Port-au-Prince kon ik weer optreden als chauffeur van de bruidsauto bij een trouwerij in onze kerk. De volgende dag vertrok ook de laatste bezoekende collega.

Afgelopen maandag hadden we tijdens onze wekelijkse devotie een interessant gesprek over een passage waarin gesproken wordt over relaties tussen mensen; het gebeurt zo makkelijk dat we iemand pijn doen, maar het is zo moeilijk om te vergeven. Relaties tussen mensen vormen een grote uitdaging in het leven en vereisen wijsheid en nederigheid.

Deze week heeft KDRe een training gehouden voor een dertig tal docenten van scholen in het Noordwesten en de Artibonite, alleen bijeen gekomen in het Noordwesten. De training werd gehouden door iemand die zelf docent is en pedagogiek studeert. Iemand met een opleiding in het domein, terwijl vrijwel geen enkele van de 30 docenten zelf de middelbare school heeft afgemaakt. Zij geven les omdat ze er de noodzaak van inzien, maar ze zijn zich bewust van een gebrek aan opleiding. Een groot probleem; kwaliteit van het onderwijs.

Deze week was er tijd voor een stukje ontspanning. Twomatizasyon ak Wozo/STAR, de organisatie waarmee CWS een kantoorruimte deelt, hield een retreat voor haar staf en trainers. Ik heb in juli een training van ze bijgewoond, op het gebied van trauma verwerking en omgaan met conflicten. Wozo had ook de staf van CWS uitgenodigd om deel te nemen aan het retreat. En zo kwamen we donderdag aan het eind van de middag aan bij Club Indigo. Er waren ook vijf kinderen bij, vijf jongens. Tijdens de werkbesprekingen van Wozo kreeg ik de kinderen onder mijn hoede, die heerlijk hebben gespeeld, in zee en in het zwembad hebben gezwommen, lekker gegeten en lekker geslapen. Het was een gemoedelijke sfeer met een groep fijne mensen. Goede gesprekken, zowel aan tafel als in zee en bij het zwembad. Er was genoeg gelegenheid om op een ongedwongen manier tijd met elkaar door te brengen; Wozo benadrukt het belang van een stuk rust en ontspanning in het leven, en ook lichaamsbeweging om negatieve energie en gedachten kwijt te raken. Er zijn dan ook diverse voetbalwedstrijden gespeeld (waarbij de enige andere dame en ik ook werden ingezet) en wedstrijden ‘vis’ gespeeld (wie het langst z’n adem kan inhouden onder water). Zaterdagmiddag zijn we weer huiswaarts gegaan. De trainers komen uit alle departementen van het land, dus ieder ging een andere richting op. Hoewel een paar dagen ontspanning natuurlijk geen problemen oplost, is het goed om even wat druk van de ketel af te nemen.