Begin en einde

Soms komen berichten van leven en dood, vreugde en verdriet, begin en einde, tegelijk binnen. Beide gaan door, ook na de aardbeving. Vier maanden zijn er inmiddels voorbij. En nog heeft de aarde haar plek niet teruggevonden. Twee weken geleden werden we opnieuw opgeschrikt door een heftige naschok. Het kantoorpand schudde flink en trilde lang na. Vrijwel iedereen snelde naar buiten en belde op opgewonden toon naar familieleden. De angst en stress duren voort.

Sinds mijn terugkomst in Haïti is het fenomeen ‘weekend’ weer ingevoerd. Oftewel, op zaterdag en zondag wordt bij voorkeur niet gewerkt. Zo proberen we voor zover mogelijk weer in een normaal ritme te komen. Op een zaterdag was ik thuis, waar we gezamenlijk grote schoonmaak hielden nadat er was geklust, geschuurd en geschilderd en alles dik onder het stof zat. Tijdens het werken, belandde het gesprek zoals zo vaak weer bij de aardbeving en de gevolgen daarvan. Herinner je je die vrouw en haar dochter nog, die vaak op het erf bij de kerk te vinden waren? Die zijn afgelopen week pas teruggevonden onder het puin van hun woning. Het kind lag op de buik van haar moeder. Ik kreeg kippenvel toen ik dacht aan dit meisje Bianca, nauwelijks 2 jaar oud. Ik dacht terug aan een middag dat ik op een muurtje in de hoek van het kerk terrein zat toe te kijken hoe de beide jongens bij wie ik in huis woon (3 en 4 jaar) haar telkens aan de hand meetrokken. Ik dacht eraan hoe dit meisje bij mij op schoot werd geplaatst. Bianca, zoals zovelen slachtoffer geworden van de aardbeving.

Op indirecte wijze hoorde ik afgelopen week van het overlijden van nog een slachtoffer. Op 11 januari had ik samen met enkele anderen bloed gedoneerd voor de operatie van een zieke vrouw. Een dag later vond de aardbeving plaats, waarbij ook het bloed verloren ging. De vrouw is nu alsnog overleden.

Dinsdag 4 mei stond ook ik stil bij de dodenherdenking, met zeven uur tijdsverschil en duizenden kilometers afstand. Mijn gedachten gingen ook uit naar slachtoffers van aardbevingen.

Tegelijk blijven er nieuwe levens bijkomen en blijven er huwelijken voltrokken worden. Ik werd opnieuw uitgenodigd voor een trouwerij, waarbij ik dit keer de trouwauto reed (tevens de enige aanwezige auto). Eerst naar Duvier, om een man of 12 op te halen. Toen naar een kerk in Fermathe om bloemen te halen. Vervolgens naar Kenscoff, waar de trouwdienst plaatsvond buiten een kerkgebouw, in een prachtige omgeving met schitterend uitzicht. Ik haalde het bruidspaar op, sturend over smalle, onverharde paden. Tijdens de ceremonie zorgde een gitarist voor een vrolijke noot. Het bruidspaar trad aan met achtergrondmuziek vanuit een laptop, helaas nauwelijks te horen. In plaats van bloemen werden er snoepjes gestrooid. Na de dienst werd de lucht erg donker. In allerijl werd er een fotosessie gehouden bij de bruidegom thuis. We kregen een bord eten mee om onderweg op te eten, want het begon al te regenen en iedereen moest nog teruggebracht worden naar huis. Algauw zagen we geen hand voor ogen, doordat we in het donker en de regen in de wolken reden. Iedereen is gelukkig veilig en wel weer thuis gekomen.

De wondere wereld van het menselijk lichaam heeft me weer even iets van zich laten zien. Dit keer geen spannende tropische ziekte, maar oorontsteking en een dicht oor. Ik heb inmiddels ontdekt dat hier geen ‘keel, neus en oor’ artsen zijn, maar ‘oog en oor’ artsen. Na een paar bezoeken daar is m’n oor uitgespoten en heb ik een partij medicijnen voorgeschreven gekregen. Altijd interessant om te ontdekken hoe de medische zorg in elkaar steekt in een ander land.

Na de aardbeving is er veel internationale medische hulp naar Haïti gekomen. Goedbedoeld, maar helaas met negatieve gevolgen, waaronder de sluiting van lokale farmacieën en ziekenhuizen, die door de gratis medische hulp van internationale groepen geen werk en inkomsten meer hebben.

Kindertehuizen hebben meer kinderen dan voorheen. Ik heb opnieuw een bezoek gebracht aan een kindertehuis waar ik wel vaker kom. De nood is groter dan ooit. De vrouw die het kindertehuis runt, belt me regelmatig op. De kinderen hebben geen eten. Er is geen geld om docenten te betalen.

Het huiselijk leven is sinds de aardbeving eigenlijk ten positieve veranderd voor mij. Ik ben heel blij met mijn nieuwe thuis. Gezellig gezinsleven. Samen een kip plukken, een Haïtiaans gerecht bereiden, of Nederlandse groentesoep. De kinderen helpen op hun manier mee met kleren wassen, met de hand in een teil. De eerste nacht dat ik in mijn eigen kamer sliep, op het bovenste bed van een stapelbed, schrok ik meerdere malen wakker, denkend dat ik een aardbeving voelde. Ik weet nog steeds niet of het huis schudde of enkel het bed, doordat Nicolien zich op het onderste bed omdraaide. Nicolien komt hier stage lopen bij ACLAM/World Concern. De World Servants groep van 2007 komt weer aardig terug naar Haïti. We hebben samen Fort Jacques bezocht, een oud fort dat ook deels ingestort bleek te zijn. Ook die oude monumenten ontsnappen er niet aan.

Wat werkzaamheden betreft, blijf ik bezig met distributies van hulpgoederen, die per scheepscontainer vanuit Canada en Amerika aankomen. Nog steeds komen er elke dag nieuwe hulpaanvragen binnen. We hebben nu iemand in dienst die alle buurten en organisaties bezoekt die ons een brief sturen, om te beoordelen of we daar een distributie kunnen uitvoeren. Na een distributie vindt er een evaluatiebezoek plaats. Alle binnenkomende en uitgaande goederen moeten gerapporteerd worden, ontvangstbewijzen getekend en gearchiveerd, partnerorganisaties moeten plannen en verslagen inleveren, etc. Laatst moest ik een vergadering bijwonen op de basis van de Verenigde Naties, waar vele internationale organisaties gevestigd zijn. Op een bepaalde manier beangstigend, te zien hoeveel organisaties er zijn. We blijven bidden om wijsheid en leiding in dit werk, niet alleen voor organisaties, maar ook voor de overheid.

Soms komt er een onverwachte verrassing. Een ingenieur die hier een paar weken is geweest voor inspectie van gebouwen, heeft een doos met wat lekkernijen en andere dingen opgestuurd, geadresseerd aan vier collega’s en mij. Een kleinigheid als samen een auto aanduwen, kan ook een interessante onderbreking zijn van het werk. Op een heel andere wijze put ik moed en kracht uit devoties die we zowel op het werk als thuis houden. Samen lezen uit en luisteren naar Gods woord, samen bidden en zingen, een onbetaalbaar en kostbaar cadeau.