Tehuizen

Zoals gewoonlijk waren er ook de afgelopen weken weer diverse ‘problemen’. Zieke kinderen van collega’s, computers die niet werken, geen elektriciteit, wormen in het water, of helemaal geen water, etc. Laatst regende het gedurende enkele avonden flink. Een van die avonden waren we onderweg naar Meyot, toen er voor ons plotseling vuurwerk te zien was; de bliksem sloeg in de elektriciteitsdraden. De volgende ochtend liep ik door een andere straat, die volledig geblokkeerd werd door een omgevallen boom.

Chetimyl is de naam van een kindertehuis in Port-au-Prince. Ik heb er al eens eerder over geschreven. Via diverse personen zijn voor dit kindertehuis vanuit Nederland kleding, medische spullen en spelletjes naar Haïti gekomen. Degene die de 40 kinderen onder haar hoede heeft genomen, probeert met haar verpleegsterswerk nog wat inkomsten te genereren. Samen met Jeroen en Fardau heb ik een bezoek gebracht aan dit kindertehuis, een week nadat de spullen er waren afgeleverd. Er bleek net een jongedame van een zoon bevallen te zijn, nog maar een paar uur oud. De medische spullen stonden netjes gerangschikt in een opslagplaats, de spelletjes troonden in een kantoortje, papier en knutselwerk worden gebruikt voor de lessen op de school, terwijl een aantal cadeautjes worden bewaard om met kerst ieder kind wat te kunnen geven. Buiten is met zeildoek een stuk van het terrein afgeschermd, waar drie klassen kinderen les krijgen van 1 docent. De rest zit binnen in een vertrek dat ’s nachts als slaapzaal voor de jongens dient, bij een andere docent. Elke dag opnieuw is het een grote uitdaging en worsteling om eten op tafel te krijgen voor de kinderen, soms 1 keer per dag, soms helemaal niet. We keken toe hoe de kinderen zich per tweetal in een stoel zetten om te eten. Alle kinderen kregen een setje nieuwe kleren aan en gingen op de foto. Als we in Nederland kleren in de Humanabox gooien, hebben we eigenlijk geen idee waar ze terechtkomen. Nu hebben we met eigen ogen gezien dat deze spullen heel goed zijn terechtgekomen. De kinderen zongen voor ons, waarop drie jongens een waterton ophaalden, omgekeerd op de grond zetten en daar fervent op begonnen te trommelen met hun handen en lepels. Ongelooflijk wat een ritmegevoel die kinderen hebben. Een van hen stapte later over op een rasp, waar hij met een mes muziek uit wist te toveren. Het enthousiasme straalde ervan af. En dan te bedenken dat deze kinderen ’s nachts op de grond liggen omdat ze geen bedden hebben. De meisjes hebben een paar matrassen die de naam matras nauwelijks meer verdienen. Het sanitair bestaat nog steeds uit 2 latrines en een open doucheplaats met een half muurtje ervoor.

Behalve Chetimyl hebben we gezamenlijk ook het project bezocht in de omgeving van Duvier, waar huizen opgeknapt worden dankzij gezamenlijke giften. Inmiddels hebben zo’n 13 families weer een stevige woning. We kregen ergens een zak ‘pwa kongo’ mee; een soort erwten. Deze hebben we de volgende dag netjes gepeld om te proberen een Haïtiaans maal te bereiden; rijst met ertwen/saus.

Een tweede tehuis dat we bezochten is speciaal opgericht voor gehandicapte kinderen; Maison pour Enfants Handicapés. Deze kinderen komen uit het Algemeen Ziekenhuis van Port-au-Prince, waar ze zijn achtergelaten door hun familie en blijven liggen om te sterven. Niemand die zich om hen bekommert. Vandaar dat de eigenares van dit tehuis besloten heeft om uit te reiken naar deze kinderen. Er wonen 25 kinderen in fe leeftijd van 6 maanden tot 15 jaar. Ze krijgen les in het tehuis of gaan naar een speciale school, voor zover mogelijk. Sommigen kunnen niet praten, eentje is slechtziend, een aantal kan niet lopen, vrijwel alleen hebben een geestelijke beperking. Een paar jongens liepen overal achter ons aan, met grote lachen op hun gezicht. Alles zag er keurig netjes uit. Twee ruime slaapkamers voor de jongens en meisjes, speelruimte, lesruimte, eetruimte, etc. Het tehuis is in 2005 opgestart. We waren onder de indruk van de verhalen en het tehuis zelf. Het is geen eenvoudige opgave om de financiering voor dit alles telkens weer rond te krijgen. Het was bemoedigend om te zien dat er toch mensen zijn die zich bekommeren om gehandicapten, die in het algemeen verwaarloosd worden hier.

Afgelopen weekend zijn Jeroen, Fardau en ik met z’n drieën naar Desarmes getogen. De ondergaande zon kleurde de lucht bijzonder mooi boven het dal waarin Port-au-Prince achter ons lag. Door de bergen slingerden we naar Dezam, op een gegeven moment achter een taptap rijdend die z’n lading een paar meter aan de kant van z’n wagen had hangen, waardoor voetgangers verschrikt een eind van de weg sprongen. Zaterdag zijn we samen met twee Amerikaanse MCCers wezen wandelen in de buurt van het dorpje Valere. We wandelden door een rivierbedding, die uiteindelijk uitkomt bij een soort kloof. De natuur blijft schitterend mooi. Bergwanden die naast ons omhoog rijzen. Het zonlicht dat tussen de rotsen schittert, het water dat om onze benen stroomt. Natuurlijk moesten er stenen in het water worden gegooid en een dam gebouwd. Hier en daar troffen we een groepje vrouwen aan die kleren wasten of zichzelf douchten. Heerlijk rustig genieten van het mooie land Haïti. ’s Avonds sleepten we onze matrassen op het dak van het MCC kantoor en lagen ook daar te genieten. Boven ons strekte zich een heldere lucht uit vol sterren. Enkele vallende sterren maakte het schouwspel nog bijzonderder.
Zondagochtend vroeg zaten we in de katholieke kerk. Er was geen benzine voor de generator, dus deed de microfoon het niet, waardoor de dienst nogal moeilijk te volgen was. Een predikant was er ook niet. In plaats daarvan werden gemeenteleden gevraagd om naar voren te komen en te spreken over het gelezen Bijbelgedeelte. Zo werden er diverse interpretaties ten gehore gebracht.

Laatst ging ik de poort opendoen toen er iemand aanklopte. Daar stonden twee Jehovah getuigen voor de deur, die hier ook regelmatig op pad zijn, net als in Nederland. Tijdens een kerkdienst laatst trad er een mannenkoor op. Op een gegeven moment zongen ze over ‘keurig wandelen in de hemel’, waarbij ze toepasselijk dansten, waarop de kerk in lachen uitbarstte, zo toepasselijk was de dans bij de tekst. Ik keek om me heen naar de gezichten van de gemeenteleden. Ook zo wordt God gediend, ieder in z’n eigen taal, op z’n eigen manier.

Jeroen en Fardau hebben Haïti inmiddels verlaten. Het is weer leeg bij me in huis. Ze vroegen zich af wat voor bijzonders zich zou voordoen bij hun vertrek. Eerst op de ochtend met slippers en deodorant een familie kakkerlak verhuisd, die zich in de bestekla had geïnstalleerd. Onderweg naar het vliegveld nog een goede daad verricht; een buggy afgegeven bij het tehuis voor gehandicapte kinderen. Vervolgens moest er nog wat eten gehaald worden, nog eenmaal ‘Haïtiaans snacken’. Ik bleef in de auto zitten, waar algauw een agent aan m’n portier verscheen, die om m’n rijbewijs vroeg. Hij was weinig mededeelzaam en zei enkel dat ik een bekeuring kreeg, waarna hij verdween naar de achterkant van de auto. Hij plaatste vervolgens een bon in m’n handen en vertrok met mijn rijbewijs in zijn zak. M’n rijbewijs in beslag genomen omdat ik daar niet geacht werd te parkeren (hoewel er voor mij nog drie auto’s stonden). Volgende dag bekeuring komen betalen en dan krijg je je rijbewijs weer terug. Eenmaal bij het vliegveld gekomen, was het eten nog niet op, dus moest ik even parkeren, wat ook daar niet de bedoeling was. Opnieuw een agent in aantocht, die van Jeroen en Fardau vriendelijk een chipje toegestoken kreeg (vers gebakken) en vervolgens met een lach op z’n gezicht nog een rondje ging lopen, al wou hij het eerst niet accepteren ‘vanwege z’n uniform’. Rijbewijs in beslag genomen, een bekeuring, een agent omkopen met een chipje… Lijkt me wel weer bijzonder genoeg voor de uittocht van Jeroen en Fardau…