De onbekende toekomst tegemoet

De rust is enigszins weergekeerd, al lijkt het meer een stilte voor de storm. We wachten af, in spanning en onzekerheid. Het is een gestreste situatie. Het leven was ontnomen uit deze stad die anders zo bruisend van leven is. Vier dagen lang lag alles plat. Het vliegveld was dicht, alle zaken en handel, scholen, verkeer, etc. Een surrealistisch beeld van voetballende jongens op de verlaten straten. In het weekend begon de boel langzaam weer wat op gang te komen. De straten werden geruimd en schoongemaakt. De regen droeg haar steentje bij aan de schoonmaak, hoewel de straten nog zwart zien van de verbrande autobanden. Ook mijn eigen gezicht en armen zagen roetzwart toen ik thuiskwam van een rit naar kantoor en het ziekenhuis.

Maar goed, voordat deze ellende begon was ik dus in de Dominicaanse Republiek. Daar hebben we contacten gelegd en onderhouden met Mennonieten kerken. We zijn op bezoek geweest bij de voorzitter van de Mennonieten gemeenten en zijn een dag meegelopen met deelnemers van een conferentie van anabaptisten kerken gericht op vrede. Daar was ook een collega van MCC Akron bij aanwezig, die verantwoordelijk is voor MCC Latijns Amerika/Caribisch gebied. We sloten ons bij hen aan in het conferentiecentrum en volgden hen het oude stadsdeel in; ciudad colonial, waar we tijdens het bezoeken van kathedralen, parken en monumenten converseerden met deze en gene. Wat een verschil om rustig in een park te kunnen zitten. De Spaanse taal moest danig onder het stof vandaan gehaald worden, om te communiceren. We zijn via een andere route teruggereden naar Haïti, om onderweg een bezoek te brengen aan Padre de las Casas, waar de locale Mennonieten gemeente een waterzuiveringsinstallatie heeft opgestart. Na een rondleiding en uitleg, werden we thuis uitgenodigd bij degene die ons te woord stond. Een bemoedigend en mooi gesprek. Een brug tussen Haïti en de Dominicaanse Republiek; broeders en zusters, zei onze gastheer. De ellende in hun buurland doet ook hen zeer en gaat hen aan het hart.
We vervolgden onze weg (die overigens goed geasfalteerd was) om de grens over te steken. Na de nodige stempels en formaliteiten eindigde de geasfalteerde weg abrupt, om over te gaan op een onverhard pad. Terug in Haïti. Op bezoek in de Dominicaanse Republiek, thuiskomen in Haïti. Deze grensovergang (bij Belladère) heeft echter geen immigratiedienst, dus konden onze paspoorten niet gestempeld worden aan de Haïtiaanse zijde. Oftewel; de stempels laten wel zien dat we de Dominicaanse Republiek hebben verlaten, maar niet dat we Haïti zijn binnengekomen.

Terwijl ik in de Dominicaanse Republiek was, kreeg ik een bericht binnen van mijn huisgenoot Ketty; ik ben gisteravond bevallen! Ik wist niet wat ik zag, aangezien ze pas ruim twee weken later was uitgerekend. Zodra ik terug was in Haïti, werd ik door haar zussen gelijk gevraagd om naar het ziekenhuis te komen en de wacht te houden bij haar zoon Olivier. Moeder en zoon lagen in verschillende ziekenhuizen. Hier horen de patiënten zelf voor mensen te zorgen die hen in de gaten houden en helpen. Dus ik reed regelrecht naar het ziekenhuis, waar ik kennis maakte met mijn petekind Olivier. Ik heb de hele nacht aan zijn zijde gezeten. Was het infuus leeg, dan riep ik een verpleegkundige om het te vervangen. Zo nu en dan moest de temperatuur gemeten worden, een huilbui getroost, of een pamper verschoond. Om me heen lagen nog een tiental baby’s en kleine kinderen, met ouders aan hun zij. Gedurende de nacht zag ik de vrouw naast me haar kind voeden en liefdevol aankleden. Ook de vader kwam op bezoek. De volgende ochtend werd het meisje plotseling omringd door doktoren. Later op de dag is ze gestorven. Wat is het leven toch fragiel en kwetsbaar. Leven en dood; ze liggen zo dicht bij elkaar.
In de ochtend werd mijn wacht afgewisseld. De moeder was ontslagen uit het ziekenhuis en kon eindelijk weer herenigd worden met haar zoon. Ik had nog enkele andere parcours te ondernemen en kwam pas ’s avonds thuis. Toen voor twee nachten in één geslapen, om de volgende dag weer terug te keren naar het ziekenhuis. Aangezien er geen eten verschaft wordt, moeten mensen van buitenaf eten verzorgen. En kleren komen brengen natuurlijk. Dus in de daaropvolgende week was het elke dag een heen en weer naar het ziekenhuis. Ik heb nog een tweede nacht doorgebracht naast Olivier. Het ziekenhuis zelf heeft een zeer strikte bewaking, die het erg moeilijk maakt om binnen te komen. Dat werkte behoorlijk frustrerend. Een van de patiënten werd ontslagen, maar ze had geen vervoer naar huis. Bovendien was het verkeer nogal onzeker in die dagen. Ze werd in de hal gezet en moest maar zien dat ze thuis kwam. Ik heb haar en haar kind uiteindelijk naar huis gebracht. Wat is een auto dan een privilege. Na bijna twee weken werd Olivier eindelijk uit het ziekenhuis ontslagen. Ik haalde ze op en bracht ze onaangekondigd naar huis, waar ze verrast en hartelijk werden ontvangen. Welkom thuis! We gaven gelijk een lift aan een andere moeder en kind die niet zover bij ons vandaan wonen. En nu geniet ik elke dag van de drie kinderen bij ons in huis. Er komt veel op ons af momenteel, zowel qua situatie in het land als persoonlijk. Als ik ’s avonds thuiskom en mijn petekind in mijn armen gelegd krijg, of zijn beide neven komen bij me met hele verhalen, klimmen op schoot, komen kleuren, of wat dan ook, dan kan ik niet anders of glimlachen en de moeilijkheden van de dag worden wat verdraagzamer. Kinderen zijn lichtpunten.

Intussen neemt het aantal cholera patiënten nog steeds toe. Ook op de berg waar wij wonen zijn inmiddels zieken. Een collega van me heeft typho-malaria. Een andere collega heeft een motorongeluk gehad. Tegelijk is er ook nieuw leven. Mijn huisgenootje Dave vierde zijn vijfde verjaardag en op dezelfde dag werd er een nieuw neefje van hem geboren. Mijn collega Fritzner meldde het blijde nieuws dat zijn vrouw is bevallen van een zoon. De naam die hij zijn zoon heeft gegeven: Edwin van der Sar… We zoeken wat afleiding in elkaars gezelschap, zowel thuis als elders. Het is goed om onder mensen te zijn, in plaats van in je eentje te zitten piekeren en peinzen.

Het is ook goed om opbouw te zien. De huizenbouw in Duvier gaat door. Afgelopen zaterdag hebben we de inauguratie bijgewoond van 17 woningen. Mooie en stevige huizen zijn het geworden. Het is en blijft bijzonder om te zien hoe deze gemeenschap zich inzet en initiatief toont. En het blijft belangrijk om niets van buiten op te leggen, om niet te komen vertellen wat er moet gebeuren, maar om de gemeenschap zelf aan te laten geven waar de meeste behoefte aan is, waar de meeste nood voor bestaat. Lokale inbreng en deelname.

Na een week is op maandag het kantoor weer opengegaan. We hervatten onze activiteiten. Verder gaan met voorbereidingen voor groepen die hier zullen komen. De groepen van januari zijn echter geannuleerd, in verband met de politieke onrust, dus die moeten elders ingepland worden. Verder gaan met kandidaten zoeken voor de IVEP en YAMEN programma’s. Naar Desarmes om een auto te halen (altijd weer genieten van de prachtige natuur). Met mijn collega op pad die in het gips en verband zit en niet zelf kan rijden. Op verzoek van een andere collega, ingenieur, helpen met de aankoop en levering van bouwmaterialen; cement en betonblokken die naar Cité Soleil moeten. Cité Soleil is de slechtst bekend staande wijk van Port-au-Prince, berucht om criminaliteit. De kleine huizen staan er zij aan zij. Een stinkend afvoerkanaal vol met afval ligt achter de straat. Op een open ruimte in een tentenkamp vindt een voetbaltraining plaats. In dezelfde week moet ik een gesprek aangaan met een collega die is aangenomen na de aardbeving, voor bezoeken aan gemeenschappen die aanvragen indienen voor hulpmaterialen, om hem te vertellen dat deze week zijn laatste week is bij MCC. Dat is heel moeilijk. Te weten dat ook hij verantwoordelijkheid draagt voor heel zijn familie; niet alleen zijn gezin, maar ook de verdere familie.

Tegelijk wordt ons op het hart gedrukt om een nood voorraad eten in te slaan. Benzine is al dagenlang niet verkrijgbaar en ook propaan gas (om te koken) is moeilijk te krijgen. Daar staan we in Nederland niet bij stil, dat we op een dag de kraan open kunnen doen zonder dat er water uit komt. Of de lichtschakelaar aan doen, zonder dat het licht gaat branden. Of het fornuis aan proberen te steken, maar er is geen gas. Of naar een benzinepomp rijden, maar die is dicht of er staat een lange file wachtenden. We kunnen ons ook niet voorstellen dat de regering zou leven van de ellende van ons land. Dat de armoede de grootste inkomstenbron is. En dat het geld dat daarvoor binnenkomt, vervolgens bijvoorbeeld aan een verkiezingscampagne wordt uitgegeven voor de kandidaat van de huidige regering.

Op 20 december hadden de definitieve resultaten van de verkiezingen bekend gemaakt moeten worden. In de dagen ervoor ontstond het gerucht dat de uitslag zou zijn dat er een fout is gemaakt; het is Jude Celestin, kandidaat van de huidige regering, die al in de eerste ronde met een meerderheid van stemmen heeft gewonnen. Als dat zo is, dan zijn de poppen pas echt aan het dansen. Op 20 december bleef het echter stil. De bekendmaking is tot nader order uitgesteld.

En dan; devotie, laatste keer van het jaar 2010. Ik durf bijna niet meer te zeggen dat je van tevoren niet weet wat een jaar brengt. Het jaar 2010 heeft dat teveel bewezen. Al op dag 12 begon de ellende met een aardbeving. Er volgden orkanen, tropische stormen, cholera epidemie, verkiezingsfraude. En toch, tijdens die devotie, bij het vaste onderdeel voorbede en dankzegging, is er geen voorbede maar enkel dankzeggen. God wordt gedankt voor al het goede in het jaar 2010, voor het feit dat Hij levens gespaard heeft, voor het feit dat een van mijn collega’s zwanger is geraakt terwijl dat technisch gezien niet mogelijk is. Eerlijk gezegd viel het me moeilijk die dag om te danken. Er is zo ontzettend veel gebeurd in het jaar 2010. Wat een enorm geloofsvertrouwen om toch nog je zegeningen te kunnen tellen. Ik weet dat er veel is om dankbaar voor te zijn, maar soms zijn er dagen dat het moeilijk is om te danken. Of soms zijn er nachten dat je wakker ligt en met geen mogelijkheid kunt slapen. Er gaan zoveel gedachten door je hoofd. Ook dit verhaal is deels midden in de nacht geschreven, tijdens een slapeloze nacht. Vorig jaar hadden we bij MCC een feest in december. Dit jaar geen feest. Pa gen kè kontan, zeiden mijn collega’s. Letterlijk; er zijn geen gelukkige harten. Ze/we zijn dankbaar, maar er zijn ook momenten waarop er ontmoediging wordt geuit. Men blijft staande, maar het kost moeite. Het is een worsteling om op een goede manier om te gaan met alle dingen die op ons afkomen, om rust te vinden temidden van alle stress, om je niet af te reageren op anderen, om bij te dragen aan vrede op aarde.
De derde adventszondag had als thema kè kontan; geluk/blijdschap.
Jezus is geboren.

Allen goede kerstdagen en een vreedzaam 2011 toegewenst.


Mededeling thuisfrontcomité:

Winter wandeltocht voor Haïti
Op woensdag 29 december organiseert de activiteitencommissie een winterwandeltocht. De opbrengst van deze wandeltocht is voor hulpacties van Margot in Haïti. Er kan gekozen worden uit een wandelroute van 10 kilometer of van 5 kilometer.
De start en finish zijn bij de christelijke gereformeerde kerk Maranatha te Drogeham (Lytsewei 22). De wandelaars voor de 10 kilometer kunnen starten om 10.00 uur ’s ochtends, de wandelaars voor de 5 kilometer om half elf. Na afloop van de tocht kunnen de wandelaars genieten van heerlijke snert of pannenkoeken.

De kosten bedragen € 5,- per persoon en voor kinderen t/m 10 jaar € 3,-. Voor dat bedrag loopt u de wandeltocht en krijgt u na afloop een portie snert of pannenkoeken.

Degenen die wel graag mee willen eten, maar niet mee doen aan de wandeling, kunnen zich opgeven voor de snert of pannenkoeken. Het bedrag blijft dan hetzelfde.

U kunt zich telefonisch of per email opgeven voor deze wandeltocht. Telefoon nummer: 0511 542567 (Catharinus en Tabina de Greef). Email: tabinadegreef@hotmail.com. Graag tot ziens op 29 december!