Triest

Ik denk niet dat ik dit bericht in chronologische volgorde kan schrijven. Ik denk niet dat ik nu kan schrijven over ons verblijf in de Dominicaanse Republiek, wat nu al weer zo lang geleden en ver weg lijkt. Ik denk niet dat ik nu kan schrijven over de vreugde van de geboorte van mijn petekind. Er is teveel droefheid. Ik kan enkel schrijven over de situatie waarin Haïti momenteel verkeert.

Na de Dominicaanse Republiek en waken in het ziekenhuis, raak ik het gevoel voor dagen kwijt. Op dinsdag 7 december zit ik te werken op kantoor, als ik hoor dat het kantoor die middag en de volgende dag gesloten wordt. Voorzorgsmaatregel. Op de avond van 7 december worden de officiële resultaten van de presidentsverkiezingen bekend gemaakt en dat kan tot oproer lijden, als het gevreesde werkelijkheid wordt. En dat wordt het. Ik kon het me van tevoren niet voorstellen dat het mogelijk zou zijn wat mijn collega zei toen ik hem vroeg waarom hij niet ging stemmen. Ze veranderen de uitslag en stemmen toch, zei hij. Vooral na mijn deelname aan de observaties zag ik niet hoe dat zou kunnen, aangezien er een goed systeem in werking lijkt te zijn. Ik hield het niet voor mogelijk, maar het gebeurde; de verkiezingsresultaten zijn overduidelijk gefraudeerd. Als eerste kwam Manigat uit de bus, gevolgd door Jude Celestin, kandidaat van de huidige regerende partij Inite. Een onmogelijke uitslag. Deze partij is nergens veel gestemd. Nu gaan deze twee kandidaten door naar de tweede ronde op 16 januari en het is nu al duidelijk dat Jude Celestin sowieso tot winnaar uitgeroepen wordt. Het is enkel voor de vorm dat er een tweede ronde is. Het is ongelooflijk en onvoorstelbaar. Hoeveel krijgt Haïti te lijden? Hoeveel kan een land verduren? Wanneer krijgt Haïti een adempauze?
Woensdag 8 december deed me 13 januari herbeleven, de dag na de aardbeving. We waren aan huis gekluisterd. Vanaf het balkon zagen we overal rookwolken opstijgen. Het volk is in opstand gekomen. Begrijpelijk. Overal werden autobanden verbrand. ’s Middags liep ik van huis naar kantoor, een rugzak met eten op m’n rug en een tas met kleding in m’n hand, voor Ketty en haar zoon Olivier. Het leek zo op 13 januari. Ik liep naar kantoor, net als toen. Ik wist niet wat me te wachten stond, net als toen. Ik dacht terug aan een gebed op die dag, om een adempauze voor Haïti. Nu aan het einde van het jaar is het duidelijk dat Haïti allesbehalve een adempauze heeft gekregen. De weg was verlaten van verkeer, net als toen. De weg was geblokkeerd, net als toen. Bezaaid met rotsen, stenen, autobanden, auto karkassen, afvalcontainers. Ik voelde me in en in triest bij de aanblik van wat ik zag. Wanneer houdt het op? Ik bereikte het kantoor en vervolgde vandaar mijn weg op de motor naar het ziekenhuis. Auto’s konden niet langs de blokkades komen, maar op de motor is het makkelijker manoeuvreren. Het was een motorrit die ik niet graag zou willen overdoen, een dag die ik niet graag nog eens zou willen beleven. Het was rustig op de weg, maar ik moest me een weg banen slingerend langs alle blokkades, rijdend door smeulende, rokende en brandende materialen. Wat voel ik me triest voor dit land, dat zoveel meemaakt. Toen ik veilig en wel bij het ziekenhuis aankwam, merkte ik dat de tas met kleren van de motor afgevallen was. Het koord sleepte zwartgeblakerd en verbrand achter de motor aan. Ik werd nog triester, maar werd met dank in plaats van verwijten ontvangen. Toen de kleine vingers van Olivier mijn vinger omvatten en ik naast dit nieuwe leven en zijn moeder zat, kwam ik weer een beetje tot rust, ging er iets van de droefheid weg. Olivier, kijk eens naar de situatie van het land waar je net geboren bent. Wat een situatie, wat een jaar.
Het werd vroeg donker en ik wilde dezelfde route terugrijden om de tas met kleren te zoeken. Het was lastig rijden, zo mogelijk nog meer dan op de heenweg, aangezien ik nu nog beter op moest letten in het donker om alle obstakels te vermijden en nergens tegen aan te rijden. Op een gegeven moment belandde ik bij een blokkade. Een motor voor me draaide om en ik volgde zijn voorbeeld. Op de alternatieve route stuitte ik ook op een blokkade, maar daar was nog net genoeg ruimte om met de motor langs fel brandende autobanden te sturen. Ik sluit mijn ogen en zie de situatie weer voor me, net als na 12 januari. Ik wilde de motor in Pétion-Ville parkeren bij een collega en te voet naar huis gaan, maar dat leek me gezien de situatie op de weg geen goed idee meer. Via een onverharde binnendoor route reed ik naar Meyot, hopend dat ik op de motor het slecht begaanbare pad de berg op naar huis kon komen. Uiteindelijk kon ik zonder kleerscheuren de motor boven op de helling parkeren.
Donderdag 9 december; opnieuw een dag van verplicht aan huis gekluisterd blijven. Alles is dicht. Hoe komen mensen nu aan inkomsten? Taptaps rijden niet, er wordt niets verkocht. Hoelang gaat deze situatie duren? Het enige wat we kunnen doen is bidden en hopen voor Haïti, al merkte een collega op dat we bijna niet meer weten wat te bidden en hopen. Het is hartverscheurend, werkelijk waar. Hoeveel hiervan dringt door tot het nieuws in Nederland? Ik vermoed weinig, aangezien ik geen ongeruste telefoontjes krijg. Is het meer Amerika dan Europa die aandacht besteedt aan Haïti, in het nieuws? Alstublieft, bid voor Haïti.

(Vrijdag 10 december; nog steeds is alles dicht, afgesloten en in spanning. Ik kom op de motor naar het ziekenhuis en vervolgens naar kantoor om dit bericht te plaatsen.)