Stroopwafels, zon, zee & strand

Op het geluid van golven die met regelmaat het strand op rollen, val ik in slaap. Vanuit het slaapkamerraam kijk ik uit op een helderblauwe zee, palmbomen, strand, bergen. Een tropisch eiland. Een paar dagen ‘vakantie’. Het MCC team heeft jaarlijks een uitje van een paar dagen voor zowel de teamleden als hun families. Een ontspannen manier om op informele wijze tijd met elkaar door te brengen, met een enkele vergadering tussendoor. We hebben een geweldig mooi, heerlijk rustgevende tijd gehad in een oord twee uur rijden ten noorden van Port-au-Prince. Leuk om ook wat nader kennis te maken met echtgenoten en kinderen. Uiteraard is er veel gezwommen. Even afkoelen van de warmte van de stad, even niet continu zweten. Samen voetballen en andere spelletjes doen, samen op het strand, in het zand en in de zee of het zwembad, samen plezier hebben op ongedwongen wijze. En dat alles in een prachtige omgeving! Groen zowaar, met gras (iets bijzonders hier), gekleurde bomen en bloemen, palmbomen, de alomtegenwoordige bergen, zee, zon en strand. De kinderen blijven me verbazen. Ze schijnen zoveel rustiger, meer respectvol en beter te handhaven dan in Nederland (sorry Nederlandse ouders… kinderen opvoeden is ongetwijfeld een hele uitdaging).

Een van de gasten in het gastenverblijf van MCC is een paar weken naar Canada geweest om zijn familie te bezoeken. Wegens het grote aantal Nederlandse immigranten daar, zijn er diverse Nederlandse producten verkrijgbaar. Vandaar dat ik via Canada twee pakjes Nederlandse stroopwafels aangeleverd kreeg! Voordat ik ’s ochtends naar m’n werk ging, heb ik de pakjes op tafel voor m’n collega’s achtergelaten. Toen ik ’s middags terugkwam waren alle stroopwafels verdwenen. Ze vonden gretig aftrek hier in Haïti!

In onze vrije tijd blijven we nog steeds wat ontspanning zoeken, bijvoorbeeld door naar Fermathe te rijden en wat afkoeling in de bergen te zoeken. Even weg uit de stad. Ook lenen we een projector om een film te kijken, hoewel dat een hele uitdaging is vanwege de elektriciteitsvoorziening. Staatsstroom is er vrijwel nooit. Meestal hebben we stroom via een batterijsysteem, maar dat houdt uiteraard ook een keer op. Dan is er een generator die we als opvangsysteem aan kunnen zetten, tevens om de batterijen weer op te laden.

MCC geeft haar medewerkers gelukkig alle vrijheid om rond te lopen of reizen. Veel hulpverlenende organisaties zijn zo beschermend voor hun medewerkers, dat deze mensen opgesloten leven in een omgeving afgeschermd van het dagelijkse stadsleven. MCC’ers lopen gewoon rond op straat of stappen in een taptap, gaan naar de markt om boodschappen te halen of kopen kip en andere plaatselijke producten op straat. Medewerkers van de VN bijvoorbeeld zul je op die plaatsen niet gauw tegenkomen.

Het rechtssysteem in Haïti is helaas ontmoedigend disfunctionerend. Er wordt geen ‘recht’ gedaan. Mensen die slachtoffer worden van ontvoering of een andere misdaad, zijn daarom heel aarzelend om aangifte te doen bij de politie. Ze lopen zelf teveel gevaar en de corruptie is te groot.

De huizen hier hebben geen glazen ramen. De vensters zijn voorzien van traliewerk (en muggengaas). Zo komt er nog wat frisse lucht binnen als het buiten waait, hoewel er ook een hoop stof en geluid mee naar binnen komt. Bij de weinige gebouwen die ruiten hebben, zijn tijdens de rellen in april alle ruiten ingegooid. Dat is duidelijk te zien op straat. Er is dus nu een tekort aan ruiten. Geen enkel pand heeft verwarming, dat is niet nodig in dit tropische land.

Helaas willen veel Haïtianen hun land verlaten, omdat ze denken elders een beter leven te kunnen vinden. Dat wil zeggen: meer geld. De VS is bestemming nummer één. Vooral Miami, Florida, is in trek. Dat is hier slechts 1,5 uur vliegen vandaan. Er wonen maar liefst 1 miljoen Haïtianen, terwijl er in Haïti zelf ongeveer 8 miljoen inwoners zijn. Het is jammer dat op deze manier veel kennis het land verlaat, dat men er de voorkeur aan geeft om dit land te verlaten, dat toch zoveel te bieden heeft, in plaats van te proberen hier een beter bestaan op te bouwen.

Deze hele week neem ik deel aan een seminar over bescherming en ontwikkeling van kinderen. Dit seminar is georganiseerd door Tearfund (hoofdkantoor gevestigd in Engeland). Deelnemers zijn afkomstig uit diverse christelijke hulpverleningsorganisaties in Haïti. Voor mij de eerste keer om een conferentie hier bij te wonen (als enige niet-Haïtiaanse deelnemer). Interessant en motiverend. Leuk ook om de culturele achtergronden te zien. Er wordt enthousiast deelgenomen aan discussies, waarbij de uit Engeland afkomstige seminar leider soms niet weet wat haar overkomt, als er vol passie wordt gepleit voor iemands standpunt. Ook tijden aanhouden blijft natuurlijk een uitdaging.

Deze zelfde week is er in downtown Port-au-Prince een evenement gaande waarbij de hele dag gezongen, gebeden en gepreekt wordt. Mijn collega van Défi Michée spreekt daar elke dag kort over Défi Michée. Gisteren na afloop van het seminar nam hij me mee naar het (buiten)terrein waar het evenement plaatsvond. Daar was ik getuige van zijn oprechte oproep aan een ieder tot het nemen van verantwoordelijkheid voor armoede. Voordat hij aan het woord kwam, noemde iemand in haar gebed hoe Haïti als eerste land ter wereld vanuit de slavernij een onafhankelijke natie werd en hoe dit land in alles het laatste is op dit continent. Het armste land, het meest corrupte land. Het raakte me, om dat bij te wonen en te horen uitspreken.

De laatste week begint er wat post voor me binnen te komen, waaronder een kaart die 5 mei in Nederland gepost is… 2,5 maand onderweg geweest, maar toch gearriveerd! Hartelijk dank ook voor de betrokkenheid via die weg!