Pasen

We waren gebleven in Torbeck, het Zuiden van het land. 'Witte Donderdag' bracht hier geen sneeuw, maar regen. We reden naar Port Salut, waar we verrast werden door regen. We kochten ontbijt van een paar dames aan de kant van de weg en toen het even droog was, keken we op het strand bij een klein, houten bootje dat net was aangekomen met een visvangst; allemaal kleine visjes. De jongens renden met veel plezier rond op het strand. Vooral de jongste is een vrolijk kereltje en stampte enthousiast rond. Port Salut is een mooi dorp, de geboorteplaats van voormalig president Aristide.
's Middags aten we in Les Cayes, om vervolgens de rest op te halen bij de training in Gelee. Zij bleken ook het plan opgevat te hebben om naar Port Salut te gaan, waar ze nog niet eerder geweest waren. Dus 's avonds met z'n allen nog een keer naar Port Salut. Het was inmiddels droog en we konden fijn langs het strand lopen/rennen. Ik wandelde een eindje langs de kust, een goede manier om tot rust te komen en wat te overdenken en mijmeren, genietend van de ondergaande zon, kijkend naar vissersbootjes, koraalrif uitgesleten door golven die er continu tegenaan slaan, wegsnellende krabben op het zand, roze kleurende lucht, later de sterren. We aten letterlijk op het strand, met de tafel en stoelen in het zand gepoot. Een fijne avond samen, in een mooie omgeving.

Goede Vrijdag was de bewolkte lucht veranderd in helder blauw. We zochten een markt om wat inkopen te doen om mee terug te nemen naar Port-au-Prince. Het was een hele klus om de auto door de markt te wringen midden in Les Cayes. We reden wederom naar Gelee, waar de training op deze laatste dag vroeg eindigde. Ik zwaaide de rest uit, die vertrok naar Port-au-Prince, en bleef zelf nog een nacht in Torbeck. Je komt de oprijlaan af en zit midden tussen groen, bomen, natuur en rust, zo mooi buiten, zo anders dan de stad met alle drukte van verkeer, mensen, gebouwen.

Stille Zaterdag reed ik inderdaad in alle rust en stilte alleen terug naar Port-au-Prince, het raam open, wat me een verbrande linkerarm opleverde door de stralende zon aan een blauwe lucht met hier en daar een witte wolk. Onderwijl om me heen kijkend naar groene velden, palmbomen, verschillende kleuren bergen en uitzichten, opeens een lang stuk weg voor me de helling af en op, dan de blauwe zee waar de felle zon op schittert, de witte golven die naar het gele zand strand slaan, waar enkel hier en daar iemand loopt. Zo mooi.

Paaszondag. Het kinderkoor in hun witte jurken en pakken neemt plaats voorin de kerk. Maar eerst beelden ze het Paas evangelie uit; drie jongens lopen in hun ondergoed de kerk door met een houten kruis op hun rug, een van hen een ‘doornenkroon’ op het hoofd. We volgen de gesprekken van Maria met haar metgezellen, we zien hoe de soldaten met een harnas van karton en een stok de drie jongens aansporen en 'kruisigen'. En dan horen we zingen over de opstanding. En zingen kunnen ze, de kinderen net zo goed als de volwassenen.
De Paastijd staat hier niet alleen in het teken van vele activiteiten georganiseerd door de kerken, muziek en Paas evangelie op de radio en overal, maar is ook de periode voor vliegers, en voor rara op straat; stoeten mensen die plezier zoeken en toeterend en zingend over straat gaan.

Zoals zoveel families hebben ook wij een aantal hanen en kippen in de tuin lopen. Dat is iets wat buitenlanders uit hun slaapt houdt als ze hier voor het eerst komen; de hanen. En het is ook wat Haïtianen opvalt in Amerika; toen ik daar een paar jaar geleden met drie Haïtiaanse collega’s was, zeiden ze dat het zo stil was omdat er geen hanen kraaiden ’s ochtends. Een van onze haaien kraait inmiddels niet meer, want die moest het loodje leggen voor de Paas lunch.

Vorige week enkele bezoeken met onze partners die met kinderen werken, en eveneens een aantal bezoeken in het kader van het Noordwesten; contacten leggen met andere organisaties die daar actief zijn. We bezochten ACF (Action Contre la Faime) die zich bezighoudt met water en voedselveiligheid, en we spraken eveneens World Concern, die zich richt op o.a. ‘risk and disaster management’.
Deze week stond in het kader van ACT Alliance, het netwerk van christelijke organisaties waar CWS lid van is (ACT staat voor ‘action churches together’). Het kantoor is gevestigd in Zwitserland en de meeste leden zijn Europese organisaties. Een mengelmoes van nationaliteiten dus; Noorwegen, Zweden, Finland, zelfs een Nederlands sprekende Afrikaan. Ik woonde een training bij die drie dagen duurde en gericht was op voorbereiding op rampen. We namen de procedure door van wat te doen, met name met betrekking tot ACT Alliance die in zulke gevallen fondsen zoekt voor de leden. Op de tweede dag werkten we in groepen in een simulatie van een ramp, waarbij de druk steeds verder werd opgevoerd. Dag drie was voor de financiën, opstellen van budgetten en het schrijven van verslagen. Na de training gisteren nog een jaarvergadering en voor de training een afscheidsetentje van een van de medewerkers.

Wozo geeft deze week ook een training en elke ochtend vroeg breng ik eerst een aantal mensen en de etenswaren naar die training. Toen ik thuis een emmer water zocht om te gaan douchen, trof ik in plaats van water levende krabben aan, die moesten gaan dienen als lunch. Een van hen leek daar weinig zin in te hebben; die kroop ’s nachts uit de emmer en troffen we ’s ochtends bij de deur aan. De lunch loopt weg... Water is momenteel een probleem; het waterreservoir bevat alleen vuil regenwater, dus al het water moet in emmers gekocht worden. Gelukkig verkopen onze buren water, hoeven we in elk geval niet zo ver te lopen.
Elke ochtend nadat ik eten en mensen afgezet heb voor Wozo, rijd ik gelijk door naar mijn eigen training. Dat had lopend waarschijnlijk sneller gekund, zo'n lange file staat er bij een bepaald kruispunt. Rijden is deze week geen vanzelfsprekendheid; er is al een aantal dagen een tekort aan benzine (de boot heeft vertraging...), dus benzine auto’s staan stil. Tegelijk wordt er flink aan de weg gewerkt; er worden stoepen aangelegd, er wordt opnieuw geasfalteerd, en er worden zowaar straatlantaarns geplaatst op de doorgaande weg van Delmas, die werken op zonne-energie.

Afgelopen weekend met de kinderen en huisgenoot Solanne naar Fort Jacques. Even wat verkoeling en rust zoeken hoger in de bergen. We hebben rustig rondgewandeld in het bos. Ook de kinderen vonden het mooi om rond te klauteren en naar een paard en koe te kijken. De een is er bang voor en blijft liever uit de buurt, de ander wil er naartoe. Alles heet hond of kip (de dieren die ze thuis het meeste zien). Ze halen ontzettend veel kattenkwaad uit samen. Ook dat is iets van alle plaatsen en landen. Ik was in het weekend een dag alleen thuis met ze en had m’n handen vol aan ze.
De volgende dag was Solanne jarig en aten we taart. De gangbare taart hier is een taart bedekt met een laag glazuur/crème. Eergisteren was er nog een verjaardag te vieren, van de man van een kantoorgenoot. Ze had een select gezelschap uitgenodigd als verrassing voor haar man. Na een dankdienst werd er gezamenlijk gegeten.

Zondag zou ik naar de kerk van mijn collega. Hij had me uitgenodigd voor een dienst waarin hij zou preken, zijn vrouw de leiding had en zijn 6 jarige zoon bezoekers zou ontvangen. Deze maand is ‘maand van familie’. Ik arriveerde vroeg, op zijn advies, maar toch zat de kerk al vol en kwam ik niet verder dan buiten het gebouw, waar ik niks kon horen van wat er werd gezegd. Na een tijdje besluit ik daarom maar te vertrekken en gewoon naar Boulard te gaan. Daar werd ik geraakt door een treffende preek, met als thema: ‘je hoeft niet bang te zijn’. We zijn zo vaak bang in het leven. En die angst kan verlammend zijn. Het kan ons ervan weerhouden om zelfs maar te proberen, omdat we bang zijn te mislukken. Zo waar, voor ons allemaal, al is het misschien voor ieder op een andere manier. Je hoeft niet bang te zijn.