Politiek, werken en leren

Gisteren was de inauguratie van de nieuwe president, Joseph Michel Martelly. Hij woont in Peguyville. Ik kom elke dag door Peguyville om in Meyot te komen, waar ik woon. Ik kom meneer de president dus regelmatig tegen en dat zul je weten ook, want al het verkeer wordt stilgezet zodat zijn optocht vrij baan heeft. Duvalier en z’n vrouw kwam ik laatst ook tegen in de auto. Een groep die zich ‘Grote supporters van Michel Martelly’ noemt, veegt elke dag dapper de weg in de buurt van zijn woning, heeft de bomen in zijn kleuren geschilderd, voorziet het volk van roze armbanden, enz. We wachten af wat dit nieuwe bewind brengt.

Goed nieuws vanuit Miami. Clarence is niet langer in een couveuse en hij begint zelf melk te drinken. Zijn vader Gary heeft opnieuw een visum gekregen, dit keer voor maar liefst 5 jaar. De wonderen gaan door!

Ook de woningbouw in Duvier gaat door. Er zijn inmiddels bijna 42 woningen afgerond. Ik ben opnieuw meegeweest voor een bezoek aan een aantal woningen en een gesprek met de plaatselijke organisatie Gadcobem en met de gezinnen die in de huizen wonen. Het zijn echt prachtige huizen. De mensen maken ze zelf nog mooier en huiselijker met planten op de veranda, gordijnen voor de ramen, enz.

Laatst togen we met z’n drieen naar Desarmes; mijn collega’s Anne, Linda en ik. Er zijn twee routes om daar te komen. We reden door de bergen, via Mirebalais. Toen we nog ongeveer een half uur van Desarmes verwijderd waren, stuitten we op een wegblokkade. Er lag een boom midden op de weg. Niet natuurlijk omgevallen, maar opzettelijk neergelegd. Bomen en stenen. Bij navraag bleek er politieke onrust te zijn in een aantal dorpen verderop. Dit heeft te maken met deputies en senatoren die benoemd zijn; de definitieve uitslag was anders dan de voorlopige uitslag. We draaiden om, maakten een korte stop en hadden een lekke band. Mannen laten hier echt geen vrouwen banden verwisselen, maar nu hebben we toch met drie dames de band verwisseld. Vervolgens reden we via Saut d’Eau naar de kust en gingen alsnog via Saint Marc naar Desarmes. Dat was waarschijnlijk een nieuw record; 6 uur en een kwartier na vertrek, kwamen we eindelijk aan. Het doel van onze reis was een vergadering met een aantal collega’s in Desarmes. We waren van plan nog dezelfde dag terug te gaan. Toen we wilden vertrekken, bleken we nog een lekke band te hebben. Al met al was het al laat voordat we uiteindelijk op pad konden (half zes). Er wordt hier niet echt aangeraden om bij donker te rijden, maar we zijn gelukkig veilig en wel aangekomen, in de regen. Weer een typisch geval van ‘alles loopt anders dan verwacht’. Toen ik na een lange dag eindelijk thuis kwam, trof ik mijn bed kleddernat aan. Ik had het raam open laten staan en alles was nat geregend…

Koninginnedag heb ik gevierd in gezelschap van diverse kennissen, vrienden en collega’s. ’s Middags hebben we een interessante combinatie bereid van Nederlandse pannenkoeken en Haïtiaanse paté. ’s Avonds kreeg ik iets te proeven van de New Mexican keuken uit Amerika. Een andere zaterdag was ik op bezoek bij collega Hervé en zijn gezin. Gezellig samen praten, met de kinderen spelen. Kleine dingen, mooie momenten.

Er is weer een groep bezoekers bij MCC. Deze groep bestaat uit 7 Canadezen uit de provincie British Columbia. De verantwoordelijkheid ligt nu bij mijn collega’s Jim en Linda. In deze transitieperiode sta ik ze bij waar nodig. De eerste dag heb ik ze meegenomen naar de kerk en vertaald voor de spreker die hen vertelde over de geschiedenis van Haïti. Het is een ‘work and learn team’, dus er wordt gewerkt en geleerd. Het werkgedeelte vindt plaats in Boulard, in de buurt van de kerk. Dat is een zwaar getroffen wijk waar vele huizen verwoest zijn. Gedurende twee weken werken we aan het puinruimen van een van die huizen, met tien buitenlanders en 12 Haitianen. Het huis is te bereiken via een smalle doorgang. Een aantal mensen staan onderaan te werken met pikhouwelen en schoppen. Het puin gaat in emmers en wordt in een lange rij mensen doorgegeven naar de weg, waar de emmers geleegd worden in kruiwagens en naar een dumpplaats gekruid, vanwaar een truck het puin komt ophalen, meerdere keren per dag. “Bòkit, bòkit!” wordt er geroepen. Emmers, emmers! De volle emmers omhoog, de lege emmers omlaag. De sfeer is goed, hoewel communicatie wegens taalbarrières wat handen en voetenwerk vraagt. Er wordt gezongen, zo nu en dan wordt er gefrisbeed met een deksel van een emmer, er worden emmers overgegooid. We krijgen koffie of thee met brood in de ochtendpauze en een goed middagmaal na afloop van de werkdag. Er wordt van zeven uur tot twaalf uur gewerkt. Na het eten gaan we terug naar MCC, waar sprekers op het programma staan voor het ‘leren’ deel van de reis. Vertalen voor Ari, die vertelt over geschiedenis, mentaliteit, huidskleur, houding, cultuur. Een tour door de stad.
Het weekend hopen we door te brengen in Desarmes. Als we in de auto stappen, krijgen we een telefoontje dat er onrust is op de weg. We zouden al de kustroute nemen, omdat er nog steeds politieke onrust is in Bosou. Maar nu is er ook opstand in Verrettes, doordat er een leraar ontslagen is en in de gevangenis gezet. We besluiten onze reis een dag uit te stellen. Een dag later komen we alsnog, gelukkig zonder problemen, veilig en wel aan. We gaan naar de markt, leren manden weven en bezoeken een boomkwekerij in Touch Moulen. Om daar te komen waden we door de rivier Artibonite en stappen in een houten boot, die ons naar de overkant brengt. Dan nog een wandeling door de mooie omgeving. Het comité vertelt over de duizenden bomen die er elk jaar gekweekt worden. We maken ook een stop bij een mango boomgaard. Werken en leren in Haïti.