Leven

Pasen. Opstanding, leven. We vieren leven, in de dood. Leven en dood speelden de laatste tijd ook in ons team. De afgelopen weken zijn er maar liefst drie (schoon)zussen van collega’s overleden. Een aan kanker in de eierstokken, een ander door een ongeluk, een derde werd thuis dood aangetroffen. Twee van hen laten elk een jong kind achter. Alle drie jonge mensen; een twintiger en twee dertigers. Tegelijk vierden we de verjaardag van een collega en de verjaardag van een kleine grote vriend. Voor zijn vierde verjaardag heb ik op verzoek van zijn moeder een pizza gebakken. Zo blijven leven en dood met elkaar in contrast staan.

Goede Vrijdag en Pasen heb ik gevierd met de kennismaking van het wonderlijke leven van Clarence. Ik heb hem vaak op de echo gezien en gehoord en nu heb ik de kleine man eindelijk kunnen bezoeken. Woensdag 20 april vloog ik naar Fort Lauderdale, waar een neef van z’n vader Gary me op kwam halen om me naar Miami te brengen. Een korte vlucht; nauwelijks twee uur. En zo werd ik herenigd met Myriam. Haar man Gary is weer terug in Haïti en heeft deze week het goede nieuws gekregen dat hij opnieuw een visum krijg, dus binnenkort zal hij zich weer bij zijn vrouw en kind kunnen voegen. Clarence ligt nog in de couveuse. Op de foto’s die ik van hem gezien had, leek hij groter dan in werkelijkheid. Wat een klein kereltje, een ini mini mensje, omringd door allemaal andere kleine mensjes in couveuses. Alles compleet, alleen alles in miniatuur; handjes, voetjes, armpjes, beentjes. Een mooi jongetje. Hij krijgt nog steeds zuurstof. Bij zijn geboorte woog hij 1025 gram. Na een maand is hij nu eindelijk de drie pond gepasseerd. Hij krijgt moedermelk toegediend via een slang die rechtstreeks naar zijn maag gaat. Sinds afgelopen week kan Myriam hem eenmaal daags vasthouden. Niet zomaar, maar op een bijzondere wijze, die ‘kangaroe’ genoemd wordt; Clarence wordt op zijn moeders buik gelegd en onder een kledingstuk gebonden, om zo via de lichaamswarmte van zijn moeder op temperatuur te blijven. Zo’n kleine zoon op de buik van zijn moeder. Niet langer erin, maar erop.
Myriam verblijft in het Ronald McDonald huis op het terrein van het ziekenhuis, waar ik bij haar was. Het huis is gevuld met een diversiteit aan nationaliteiten en een diversiteit aan zorgen en problemen van kinderen. Kinderen zonder arm, zonder nieren, zonder oog, blinde kinderen, misvormde kinderen. Wat een zorgen. Wat mooi ook dat er zo een thuis wordt geboden aan deze ouders en kinderen, een opvangplaats. Er worden regelmatig maaltijden verzorgd of activiteiten, alles prima voor elkaar. Alleen is het pand ingesteld op airconditioning, die het helaas afgelopen week heeft begeven, waardoor we in een enorme hitte zaten (de ramen kunnen niet open).
Myriam en ik zijn een paar keer met de trein en bus op pad geweest om baby spullen te kopen en boodschappen te halen. Zelfs de kleren voor premature baby’s zijn nog te groot voor Clarence. Een maand na zijn geboorte heeft hij eindelijk voor het eerst kleren aangekregen. Paas zondag zijn we naar de kerk geweest met een vriendin van Myriams zus. Dat was weer een heel andere beleving dan de kerkdiensten waar ik tot nu toe geweest ben. Een internationale kerk, waar diensten in drie talen worden gegeven; Creools, Spaans en Engels. Alles weergegeven op projectie en televisieschermen. Muziek en discolichten.
Inmiddels heb ik weer afscheid genomen van Clarence en Myriam. Door de deurtjes van de couveuse kon ik mijn vinger in zijn kleine handje leggen en zijn kleine rug en kleine voetjes strelen. Tot wederziens, wonderkind, Jonathan, geschenk van God.

Meerdere oplettende mensen hebben me gevraagd of mijn contract er niet bijna op zit en wat ik hierna ga doen. Inderdaad; mijn driejarige contract met MCC Haïti is inmiddels verlopen. Drie jaar zijn voorbij gegaan. Drie jaar die vormend zijn geweest voor mijn leven. Ontwikkelingswerk en persoonlijke ontwikkeling. Mooie momenten, maar ook moeilijke momenten. Gelukkige momenten, maar ook pijnlijke momenten. Dankbaarheid, maar ook spijt. Vreugde, maar ook verdriet. Haïti zal voor altijd in mijn hart blijven. En nee, ik zal deze maand nog niet vertrekken. Mijn leidinggevenden hebben me gevraagd een aantal maanden langer te blijven als overbruggingsperiode om nieuwe collega’s in te werken en mijn taken over te dragen. Mijn positie zal ophouden te bestaan, aangezien ik allerlei taken heb opgevangen die nu anders verdeeld zullen worden. Mijn contract is verlengd tot 1 augustus. Toen ik deze website begon, schreef ik hoe drie weken drie jaar werden. Nu worden er dus nog ruim drie maanden aan toegevoegd. Daarna hoop ik enkele maanden naar Nederland te komen. Wat er daarna gaat gebeuren hoop ik te zijner tijd bekend te maken. Ik bid en hoop om leiding, duidelijkheid en bevestiging over de volgende stap in mijn leven.

Maar op dit moment gaan de activiteiten dus nog even door. Ik heb mijn nieuwe collega’s geïntroduceerd bij partner organisatie FOPJ en ben bezig met de jaarlijkse binnenkomst van hulpgoederen, waaronder naaisets, baby sets, stof, etc. Deze laatste maanden assisteer ik Jim en Linda waar nodig, zoals laatst bij een vergadering in de wijk Boulard waar het laatste team puin geruimd heeft. Verder heb ik kennisgemaakt met de bureaucratie en het gecompliceerde proces om een visum aan te vragen voor Canada. Dit voor de IVEP kandidaat die vanuit Haïti een jaar naar Canada hoopt te gaan voor een uitwisselingsprogramma. De ambassade in Haïti is gesloten sinds de aardbeving, dus de aanvraag gaat via de Dominicaanse Republiek.

Als mijn tonnen met water leeg zijn, dan zijn er twee trouwe kameraden die met me mee gaan om water te halen bij de bron. Ze lenen emmers van de buren en de eerste rit vullen we mijn beide tonnen. De tweede rit vullen we de emmers en geven ze vol terug aan de buren. Iedereen blij dus. De laatste keer toen we naar de bron gingen, was het zo druk dat het een behoorlijke tijd duurde voordat we onze emmers vol hadden. Vervolgens was het pad naar mijn huis geblokkeerd. Tegen de tijd dat we voor de tweede rit gingen, begon het te stortregenen. Op de terugweg glibberde en gleed de auto alle kanten op. Het pad was veranderd in een gladde modderbaan. Het heeft wat voeten in aarde. Eerlijk gezegd vond ik het niet zo erg om nat te regenen, aangezien het een welkome afwisseling was van de hitte van de dag.

Momenteel reis ik veel per taptap, zowel naar het werk als in het weekend als ik de hort op ben of naar de kerk ga. Nicolien heeft al eens gezegd dat ze wel een boek zou kunnen schrijven over enkel het reizen per taptap. Dat kan ik beamen. Zo zat ik laatst samen met Ketty in de taptap, toen een man aan iedereen behalve mij een pamflet uitdeelde. Ketty vroeg of ik niet kreeg, waarop de man in het Frans vroeg of ik Creools spreek. Ketty antwoordde bevestigend en hij schakelde over op Engels. Vervolgens werd de helft van de taptap rit besteed aan een discussie onder de inzittenden over of je Engels moet praten met buitenlanders, of dat buitenlanders Creools moeten praten. Een andere keer zat ik in een gezellige groep mensen die wat zaten te praten. Toen een van de heren uitstapte, sloopte hij de spiegel van de auto en smeet hem op de grond. De rest van de inzittenden en de chauffeur bleven vol verontwaardiging en onbegrijpend achter. Ik hoor de laatste tijd helaas wel meer verhalen van geweld. Zo is er in een half jaar tijd in de huizen van drie van mijn collega’s ingebroken. Verder zijn diverse bekenden onder bedreiging met wapens gedwongen trouwringen en geld af te staan.
De politie is vrij onberekenbaar. Laatst belde ik een vriend. De communicatie werd verbroken en toen ik hem even later terugbelde, zei hij: “Ze hebben me een bekeuring gegeven omdat ik met jou aan het bellen was!” Zijn rijbewijs was in beslag genomen, dat hij terug kan krijgen als hij de bekeuring komt betalen voor bellen tijdens het rijden. Opmerkelijk, want de agenten zelf bellen maar al te vaak tijdens het rijden en zetten niet bepaald een voorbeeld voor andere weggebruikers.

Eergisteren ben ik weer teruggekomen in Haïti. Ik was vroeg terug en ben gelijk weer aan het werk gegaan. Naar Croix-des-Bouquets geweest om de visumaanvraag voor Canada af te ronden, die ik vandaag op de post naar de Dominicaanse Republiek verstuurd heb. Een collega opgehaald uit Ganthier. Behalve ikzelf kwamen er gisteren nog twee collega’s terug van weggeweest. Gisteren was een van mijn favoriete maaltijden klaargemaakt als welkom thuis. Verder kreeg ik prompt een lekke band, als ander welkom terug.

Drie jaar later. En nog steeds blijf ik verwonderd schrijven en leren in dit bijzondere land, Haïti. Een ieder hartelijk bedankt voor jullie meeleven en belangstelling in alles wat er is gebeurd in deze jaren.


P.S: Sinds de aardbeving heb ik wat moeite gehad met het bijhouden van plaatsen van foto’s. Inmiddels zijn alle foto’s bijgewerkt, voor de liefhebber die nog eens terug wil kijken.