Ter nagedachtenis
Door: Margot de Greef
Blijf op de hoogte en volg Margot
12 Januari 2012 | Haïti, Port-au-Prince
Het is stil in mij. Een oorverdovende stilte. Januari is een maand van gebeurtenissen die moeilijk met elkaar te rijmen zijn. Het leven is onnavolgbaar.
8 januari is de verjaardag van mijn moeder. Is het gewoon, dat we weer een jaar ouder worden? Nee, het is niet vanzelfsprekend. Mijn moeder leeft, wat een dankbaarheid! Ze is gezond, wat een voorrecht. Vier dagen later is het 12 januari, de sterfdag van de moeder van mijn vrienden. Zij was nog maar eind veertig, veel jonger dan mijn moeder. Ze stierf als een van honderdduizenden mensen die het leven lieten, plotsklaps, toen de aarde met ons danste, zoals de dominee het zondag verwoordde. Weer vier dagen later is mijn nichtje jarig. Twee jaar wordt ze. Ze is geboren vier dagen na de aardbeving. Drie data die een mijlpaal weergeven. Drie data die veel in me oproepen. Dankbaarheid voor de geboorte en het leven van de oudste dochter van mijn broer, voor mijn moeder, voor mensen die leven. Verscheurdheid om allen die stierven. Verdriet met mijn leeftijdsgenoten die hun moeder verloren, moeite om mijn moeders leven te vieren terwijl zij een sterk gemis voelen voor hun moeder.
De parken die in tentenkampen veranderden, worden langzaamaan leeggeruimd. Ze worden opgeknapt en ondergaan een metamorfose om opnieuw als parken/pleinen te kunnen dienen. Het is vreemd leeg. Een fontein in plaats van een tent en zeildoeken. Ingestorte panden zijn er nog steeds. Maar ook nieuwe gebouwen, nieuwe onderkomens. Alleen al dankzij giften via de christelijke gereformeerde kerken in Nederland hebben KDRe en GADCOBEM tientallen gezinnen weer van een veilig thuis kunnen voorzien. Angst en onzekerheid is er nog steeds. Maar ook hoop en vertrouwen.
Deze ochtend kwamen we bijeen in de kerk, voor een dienst van dankzegging, gebed, getuigen, herinneren, gedenken. Bidden om de Heilige Geest, bidden voor Haïti, bidden voor herstel. De microfoon ging de overvolle kerk rond, het ingestorte gebouw te klein om alle leden een zitplaats te bieden. “Ik heb mijn vrouw verloren.” “Ik heb mijn moeder verloren.” “Ik heb mijn nichtje verloren.” “Ik heb mijn oudste zoon verloren.” “Ik heb mijn tante verloren en haar zeven kinderen.” Er kwamen beelden en herinneringen voor mijn ogen die ik eigenlijk helemaal niet weer wil zien. Daar zijn geen foto’s of videobeelden voor nodig, die zitten in ons. De predikant vroeg mij naar voren te komen en de gemeente te groeten. Ik kon moeilijk woorden vinden. Wij mensen kunnen elkaar geen troost of bemoediging bieden. Dat kan enkel God. Garly sprak namens de organisatie waar hij werkt over trauma en het omgaan daarmee. Een gemeente die haar predikantsvrouw en 35 leden heeft verloren.
Laten we bidden. Laten we danken. Laten we gedenken. Laten we blijven hopen en handelen.
12 januari 2010 * 12 januari 2012
8 januari is de verjaardag van mijn moeder. Is het gewoon, dat we weer een jaar ouder worden? Nee, het is niet vanzelfsprekend. Mijn moeder leeft, wat een dankbaarheid! Ze is gezond, wat een voorrecht. Vier dagen later is het 12 januari, de sterfdag van de moeder van mijn vrienden. Zij was nog maar eind veertig, veel jonger dan mijn moeder. Ze stierf als een van honderdduizenden mensen die het leven lieten, plotsklaps, toen de aarde met ons danste, zoals de dominee het zondag verwoordde. Weer vier dagen later is mijn nichtje jarig. Twee jaar wordt ze. Ze is geboren vier dagen na de aardbeving. Drie data die een mijlpaal weergeven. Drie data die veel in me oproepen. Dankbaarheid voor de geboorte en het leven van de oudste dochter van mijn broer, voor mijn moeder, voor mensen die leven. Verscheurdheid om allen die stierven. Verdriet met mijn leeftijdsgenoten die hun moeder verloren, moeite om mijn moeders leven te vieren terwijl zij een sterk gemis voelen voor hun moeder.
De parken die in tentenkampen veranderden, worden langzaamaan leeggeruimd. Ze worden opgeknapt en ondergaan een metamorfose om opnieuw als parken/pleinen te kunnen dienen. Het is vreemd leeg. Een fontein in plaats van een tent en zeildoeken. Ingestorte panden zijn er nog steeds. Maar ook nieuwe gebouwen, nieuwe onderkomens. Alleen al dankzij giften via de christelijke gereformeerde kerken in Nederland hebben KDRe en GADCOBEM tientallen gezinnen weer van een veilig thuis kunnen voorzien. Angst en onzekerheid is er nog steeds. Maar ook hoop en vertrouwen.
Deze ochtend kwamen we bijeen in de kerk, voor een dienst van dankzegging, gebed, getuigen, herinneren, gedenken. Bidden om de Heilige Geest, bidden voor Haïti, bidden voor herstel. De microfoon ging de overvolle kerk rond, het ingestorte gebouw te klein om alle leden een zitplaats te bieden. “Ik heb mijn vrouw verloren.” “Ik heb mijn moeder verloren.” “Ik heb mijn nichtje verloren.” “Ik heb mijn oudste zoon verloren.” “Ik heb mijn tante verloren en haar zeven kinderen.” Er kwamen beelden en herinneringen voor mijn ogen die ik eigenlijk helemaal niet weer wil zien. Daar zijn geen foto’s of videobeelden voor nodig, die zitten in ons. De predikant vroeg mij naar voren te komen en de gemeente te groeten. Ik kon moeilijk woorden vinden. Wij mensen kunnen elkaar geen troost of bemoediging bieden. Dat kan enkel God. Garly sprak namens de organisatie waar hij werkt over trauma en het omgaan daarmee. Een gemeente die haar predikantsvrouw en 35 leden heeft verloren.
Laten we bidden. Laten we danken. Laten we gedenken. Laten we blijven hopen en handelen.
12 januari 2010 * 12 januari 2012
-
13 Januari 2012 - 07:14
Rommie En Deka:
Margot,
Hier worden we weer stil van, sterkte
groet Deka en Rommie -
13 Januari 2012 - 12:26
Cornelia Velda:
hallo Margot, voor ons een nieuw jaar. een jaar dat wij weten dat wij een huis en eten hebben fam vrienden om ons heen. jullie daar in haiti.een nieuw jaar... maar wat zal het jullie brengen. wij gaan ons gang en zeggen ohja is het alweer èèn jaar geleden dat dit of dat is gebeurd en wij gaan weer verder. maar bij jullie elke dag wordt je erweer mee geconfronteerd. de armoede, puinhopen en honger. maar de vrienschap, hoop en de liefde die jullie voor elkaar hebben is een rijkdom die heel veel waard is. en waar wij van kunnen leren! heel veel sterkte toegewenst met het verwerken van de dingen die nu weer zo op jou/jullie netvlies staan. netalsof je het opnieuw beleefd. wij wensen jullie veel liefde en kracht toe van de God die er voor iedereen en waar wij ons ook bevinden is.
Wij bidden voor jullie.
groeten van sjoerd en cornelia en de kinderen. -
13 Januari 2012 - 14:46
Trinke:
Hallo Margot, zijn inderdaad geen woorden voor, in de rest van de wereld gaat alles gewoon door, wat niet meer op tv is, is ook niet meer zo´n groot probleem, maar bij jou blijft het werkelijkheid. Sterkte en succes met alles.
Liefs Trinke
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
