Terug in Haïti

Het vliegtuig landt op de enige landingsbaan van Port-au-Prince, Haïti. Het verbaast me dat vrijwel iedereen aan boord blank is en Engels spreekt. Normaalgesproken zijn deze vliegtuigen vol Haïtianen en Creools geroezemoes. Als we landen, zie ik voor het eerst duidelijk dat het gebouw van de luchthaven grote scheuren vertoont en flink vernield is. We komen in een nieuw stuk van het vliegveld aan en worden per bus naar een andere hal vervoerd. Het oude gebouw is niet meer te gebruiken. Algauw sta ik buiten en slaat de hitte me weer tegemoet. Ik word vrolijk verwelkomd door mijn collega Joseph die me op staat te wachten. Terug in Haïti.
Zoals mijn vader me laatst mailde; ik heb in een paar weken tijd in drie heel verschillende werelden geleefd; van Nederland naar Amerika terug naar Haïti. Net zoals Nederland een bekende wereld is en ik me daar automatisch aanpaste, voelt ook Haïti inmiddels bekend aan en pak ik ook hier de draad zo weer op. Nog voordat ik maandag op kantoor kwam, belden de chauffeurs en consorten me al op, blij dat ik weer terug ben en de distributies kan helpen coördineren. Afgelopen zaterdag is er weer een container vrijgegeven door de douane, dus er worden weer emmers, dekens, etc. verdeeld. Nog steeds staan er dagelijks vele mensen op de stoep om een hulpaanvraag in te dienen. Soms kan ik in de ontvangstruimte blijven zitten, als de een na de ander binnenkomt. Het blijft een volledige dagtaak om al het distributiewerk te coördineren. Daarnaast deze week gewerkt aan enkele arbeidscontracten en een paar vertalingen. Hoewel het mooi werk is om bezig te zijn met hulpgoederen, distributies, comités, woonwijken, organisaties, groepen mensen, etc., is het ook moeilijk werk om te beslissen waar we distributies uitvoeren en wat we kunnen geven.
Voor het eerst sinds 12 januari heb ik op zaterdag niet gewerkt. Mijn collega’s Joel en Rachel zijn even in het land. Zij zijn sinds de aardbeving in Amerika geweest, om zowel geestelijk als lichamelijk genezing te zoeken voor hun wonden en trauma, aangezien ze in hun appartement op de vijfde verdieping waren toen het gebouw instortte. Zij hadden voor me gepland om zaterdag naar Kenscoff te gaan. We waren met z’n zevenen; gezamenlijk ontbeten (een Amerikaans recept; nieuw voor mij), rustig wat zitten praten in het veel koelere Kenscoff, een ijsje gegeten in Fermathe.
Het huis waar ik nu woon staat momenteel volledig op z’n kop en alles zit onder het stof. Er wordt geschuurd en geschilderd en hard gewerkt. Mijn kamer is nog niet helemaal klaar, dus ik deel nog een kamer met twee kinderen en hun tante. Behalve het gezin van vier wonen er ook een broer en zus bij in en ik. Gezellige boel dus. Verder komen er regelmatig andere broers en zussen en overige familie over de vloer om de nacht door te brengen. Gastvrijheid.
Het was goed om in Nederland te zijn, het was goed om in Amerika te zijn en het is goed om nu weer in Haïti te zijn. In Akron heb ik een presentatie bijgewoond over aardbevingen; de theorie, nadat ik de praktijk heb ervaren. Verder gesproken met de medewerkers van de afdeling Latijns Amerika/Caribisch gebied, die zich vanuit Akron bezighouden met Haïti. Zelfs het kantinepersoneel wist zich me nog te herinneren van 2 jaar eerder en kwam me begroeten. Iemand nam me mee naar Ten thousand villages, een soort wereldwinkel, waar haar man ’s avonds zong en gitaar speelde. En toen was ik terug in Haïti, waar verkeer bemoeilijkt wordt door een benzinecrisis.
De angst is nog volop aanwezig. Als ik iemand z’n stoel per ongeluk aanstoot, denkt hij dat het hele gebouw trilt. Als ik vraag of de hordeur dicht kan omdat we lek gestoken worden door de muggen, krijg ik te horen dat de deur zal klemmen en we er niet uit kunnen als er weer een aardbeving komt. Vele verhalen over nieuwe aardbevingen doen de ronde. Zelfs president Preval heeft gezegd dat er weer een aardbeving komt. Weinig bemoedigend voor het volk.
Sinds begin april zijn de scholen weer geopend, voor zover mogelijk. Volgens de statistieken is 90% van de scholen in Port-au-Prince vernield en onbruikbaar. Kinderen krijgen les onder zeildoeken, in tenten, of provisorisch gebouwde lokalen. Ook op het voetbalveld van Meyot verrijst een provisorisch schoolgebouw ter vervanging van de naastgelegen, ingestorte school.
Een buurman vroeg me te spreken en kwam me vertellen dat hij ging trouwen. Een dag voor de trouwerij kreeg ik te horen dat ik moest rijden, samen met nog iemand. Weinig mensen bezitten een auto, dus de MCC auto’s treden regelmatig op voor trouwfeesten. Het was een mooie dienst, waarbij ik behalve als chauffeur ook als fotograaf op kon treden. Toen we uiteindelijk met het bruidspaar terug kwamen in Meyot, reden we luid toeterend de berg op om hun komst aan te kondigen, volgens traditie.
Afgelopen zondag ben ik opnieuw naar Duvier geweest. Daar zat ik weer bij een golfplaten woning, in plaats van het huis van mijn ouders. Wat een wereld van verschil. Ik ging mee naar de kerk. Daarna was er veel aanloop, zoals gewoonlijk. Een gezellige sfeer. Ik geniet van gezinsleven, van de kinderen om me heen, van het mooie uitzicht vanaf het balkon.