Bassins Bleu

Twee weken geleden bracht ik de zaterdag door in Cap Haïtien, vorige week in Bassins Bleu en gisteren in Deidenberg.
De route terug van Cap Haïtien naar Port-au-Prince getuigde weer van veel natuurschoon in het ‘land van bergen’. Onderweg werden mango’s ingeslagen en heel wat kuilen van dichtbij bekeken. Na een 7,5 uur op de weg, waren we terug in de hoofdstad.

Woensdag 9 mei haalde ik Martín van het vliegveld, de regiocoördinator Latijns Amerika voor Church World Service. De rest van de week diverse bezoeken en gesprekken met hem. Onze partner FOPJ kwam liever naar ons kantoor en legde uit dat het op dit moment voor hem niet verantwoord is om buitenlanders te ontvangen, aangezien de buurt denkt dat er veel bij hen te halen valt. Veel druk en onveiligheid. We bezochten partner SCH en brachten bijna een dag door bij SKDE. De auto wilde niet starten; de accu bleek het begeven te hebben. We hadden eveneens een gesprek met Rodolfo Mattarollo, de ambassadeur van UNASUR, zeg maar de Europese Unie van Zuid-Amerika.

Zaterdag wilden we iets meer zien van het mooie natuurschoon van Haïti. Met Martín en mijn huisgenoten Marie Michel en Ketty togen we daarom eerst naar Jacmel, gelegen aan de zuidkust, in departement Zuidoost. De indrukwekkende bergroute met vele bochten blijft een plezier om te rijden. Na een kort bezoek aan familie in Jacmel, reden we verder naar Bassins Bleu. Het was gedurig vragen naar de weg, aangezien die door een rivier leidde en verder langs wat paden uiteindelijk de bergen in. Mooi zicht op Jacmel in het dal aan de kust, nu vanaf de hoogte. Aan het einde van de weg parkeerden we de auto, om te voet verder te gaan. Een gids ging ons voor. Zoals de naam Bassins Bleu zegt, zijn er drie natuurlijke ‘bassins’ met normaalgesproken blauw water, dat nu groenig kleurde doordat het geregend had. We wandelden langs mangobomen, cacaobomen, sprongen van steen tot steen om een rivier over te steken. Bij de eerste van de drie ‘bassins’ (Bassin Yes) stroomde een kleine waterval. De tweede was een egaal wateroppervlak (Bassin Palmiste). De derde wordt beschouwd als de meest spectaculaire; te bereiken door aan een touw een rots af te dalen, geborgen tussen rotspartijen, een grote rots in het midden van de kleine wateroppervlakte met een diepte van 75 voet. Een hogere waterval stort van de rotsen. Dit is Bassin Claire. Prachtig en rustig. Mijn huisgenoten die niet kunnen zwemmen lieten zich door een ondiep deel naar de rots leiden, terwijl ik wel het water in kon duiken. Na een tijdje genoten te hebben van opnieuw een mooi stukje Haïti, reden we terug naar Jacmel. We liepen langs het strand, waar een kano met verse vis aankwam. Geen bezoek aan zee zonder vis natuurlijk.
De terugreis verliep heel wat minder vlot dan heen. Nadat we de bergen voorbij waren en in de buurt van Leogane/Gressier kwamen, kreeg de auto problemen; een abnormaal geluid, lekkende olie en slecht werkende remmen. Vervolgens begon het te regenen, waarna het verkeer pardoes stilstond. We hebben maar liefst 4,5 uur in een chaotische file gestaan, waarbij zich vele rijen naast elkaar vormden. Onvoorstelbaar wat een klein beetje regen gelijk voor problemen aanricht, ook rondom de hoofdstad. Al met al was het rond elven toen we Pétion-Ville bereikten, waar de politie actief controles hield op dat tijdstip.

Eens per maand wordt er een speciale collecte gehouden voor de wederopbouw van de kerk. Maar aangezien de meeste gemeenteleden genoeg moeite hebben om zelf het hoofd boven water te houden en verschillende zelf niet eens een huis hebben, gaat het langzaam met de fondsenwerving. Zo nu en dan worden er acties gehouden, concerten, om geld in te zamelen. Nu is er iets nieuws bedacht; van elk gemeentelid wordt iedere zondag een minimumbijdrage van 5 gourdes gevraagd (€ 0,10) voor de bouw van de kerk. Afgelopen zondag liep een lange stoet kinderen naar voren om hun bijdrage in te leveren, terwijl heel de gemeente zong ‘laten we de kerk herbouwen’. Na de kinderen volgde de rest van de gemeente, bank voor bank. Het raakte me, die vastberadenheid van de gemeente om het huis van God te herbouwen, hoe langzaam en moeizaam het ook mag gaan.

Nadat Martín een aantal dagen in Haïti was geweest, arriveerde ook Aaron. Met z’n drieën diverse overleggen en bijeenkomsten gehad deze week; opnieuw naar UNASUR, naar ASR, SCH, Act Alliance. Tussen vier talen vertalen. We hadden ook een afspraak bij USAID, de ontwikkelingstak van de Amerikaanse overheid. Dat kantoor is gevestigd in de Amerikaanse ambassade, een groot gebouw dat als een fort verdedigd wordt, met controles als op een vliegveld. Daar spraken we voornamelijk over werk met gehandicapten. Tot slot nog een gesprek bij Christian Aid, met wie we samen een aantal kleine projecten zullen uitvoeren op het gebied van ‘bescherming’.

De nieuwe minister president, Laurent Lamothe, is geïnstalleerd. Nu is het wachten op nieuwe ministers, voordat de overheid weer volledig functioneel is.

Donderdag tekenden we een contract met SKDE en daarna werd ik afgezet bij het vliegveld. Via New York vloog ik naar Amsterdam, waar ik vrijdagochtend aankwam en de trein nam naar Geldermalsen. Ik haalde mijn motor op in Tricht en reed naar Deidenberg, een dorp in de Belgische Ardennen. Daar wachtte ik bij de ingang van camping Oos Heem totdat ik een groep bekende motoren het terrein op zag draaien; motorweekend met familie de Greef, waaronder mijn ouders. Gisteren is bijna iedereen vertrokken. Met de overgebleven drie motoren hebben we een rondrit gemaakt door de glooiende omgeving van België en Duitsland. Even terug in Europa.