Familietijd in Nederland

Europa; wat kun je er mooi en makkelijk reizen van het ene land naar het andere, zonder zelfs maar te stoppen aan de grens. Het was fijn wandelen en rijden in de glooiende en rustige omgeving van Deidenberg, met bevers in het water en koeien in de wei. Rust.

Maandag 21 mei reden we naar Twijzel, het ouderlijke huis. Ook dat is thuis. Van thuis naar thuis. Een hele fijne en goede tijd gehad in Nederland en vooral veel tijd doorgebracht met de familie. Mijn ouders, broers, schoonzus en nichtjes, maar ook verdere familie. Een tante die opgelucht is met de gelukkig hartelijke ontvangst door haar nichtjes Ariane en Mathilda, ook al zien ze haar niet erg vaak. Mooi zomerweer (meegenomen uit Haïti), de geur van vers gehooid gras. Natuurlijk ook de nodige zakelijke afspraken; een eerste vergadering van KDRe Nederland, een vergadering van het thuisfrontcomité, een gesprek met deputaten CGK in Veenendaal, etc. Maar vooral; familietijd. Op zaterdag zijn we met de familie naar Aeolus geweest in Sexbierum, waar niet alleen de nichtjes, maar ook de ouders, grootouders en tante met veel plezier hebben gespeeld en van de glijbaan zijn gegaan. Het blijft dubbel, leven in twee werelden.
Pinksterzondag mocht ik een bijzondere dienst bijwonen in de gemeente waar ik lid van ben; de christelijke gereformeerde kerk te Drogeham, waar een gezin belijdenis deed en gedoopt werd.
Woensdag 30 mei was de eigenlijke reden van mijn keuze voor deze periode om naar Nederland te komen; de trouwerij van mijn nicht Ria en haar man Piet. Een herzien met ooms, tantes, neven en nichten, maar ook gewoon mooi om deze huwelijksbevestiging en de receptie bij te kunnen wonen, waar vermakelijke stukjes werden verteld. Veel geluk toegewenst, Piet en Ria!

Diezelfde woensdag kwam Gerda terug uit Rwanda. Ik zou vrijdag terug naar Haïti, dus konden we mooi donderdag afspreken; Gerda, Nicolien en ik. Een mooi weerzien, waarbij we als toerist in eigen land elkaar ontmoetten in Urk. Dat reist de halve wereld af, maar Nederland heeft natuurlijk ook genoeg interessante bestemmingen. Ook Jeroen en Fardau kwamen even langs in Twijzel; vijf mensen die allemaal in 2007 met World Servants in Haïti waren.

Twee weken zijn gauw voorbij. Afscheid nemen blijft moeilijk. M’n broers, m’n schoonzus, nichtjes, ouders. Prachtig om te zien hoe de 2 jarige Ariane met haar gehandicapte oom Peter omgaat en graag met tante Margot even naar de winkel gaat. De koffer weer ingepakt met de nodige boodschappen, lekkere Hollandse pot achter de kiezen en zo verliet ik afgelopen vrijdag mijn vaderland weer. Van Amsterdam vloog ik naar New York (JFK), waar ik wegens een lange overstap de nacht heb doorgebracht op een zeer onlogisch en onduidelijk vliegveld. Zaterdag verder gevlogen naar Port-au-Prince, waar ik alweer werd opgewacht om thuisgebracht te worden. De kinderen vlogen me gelijk om de hals en klampten zich aan me vast. Een enthousiast en blij weerzien met de huisgenoten. Vooral met de kleine Emmanuella, over wie we de laatste tijd veel zorgen hebben gehad. Zij was door haar vader bij ons gebracht, omdat haar moeder niet voor haar zorgde. Na zes maanden onder onze zorgen is ze weliswaar nog steeds klein, maar het is een vrolijk, mooi en intelligent kind, van wie we allemaal veel houden. In de week voordat ik naar Nederland kwam, was ze bij ons weggehaald onder dreiging dat er iemand in de gevangenis geplaatst zou worden. Haar grootouders zagen haar als een inkomstenbron en wilden niet dat haar moeder afstand van haar zou doen. Vreselijk hoe er over de rug van een kind gegaan wordt. Na een rechtszaak en de nodige moeilijkheden, hebben de vader en moeder papieren getekend dat de vader verantwoordelijk is voor Emmanuella. Toen bleek ze echter verborgen te zijn door haar grootouders. Wegens belediging van een rechter in functie zijn een oom en tante in de gevangenis beland, waar ze niet uit zouden komen zolang Emmanuella niet terecht was. Tot onze grote opluchting en geluk is onze kleine meid nu weer bij ons terug. Een extra blij weerzien dus en een grote gebedsverhoring. Om haar terugkomst te vieren (en de verjaardag van een huisgenoot) hebben we gelijk maar een taart gebakken. In mijn werk krijg ik vaak te maken met kinderbescherming, maar nu komt het wel heel dichtbij als het een kind betreft dat zo eigen met me is dat ze me ‘mama’ noemt.

Het is warm. Dat is het hier natuurlijk wel vaker, maar het is momenteel echt warm. Daarom hebben we in het weekend maar een eigen ‘strand’ op ons balkon gecreëerd, waarbij ik met kleren en al aan een emmer water over me heen kreeg om af te koelen in de hitte...

Maandag weer aan het werk. Gelijk een dag van vergadering. In het weekend zijn er twee mensen van Church of Sweden aangekomen, die hier de komende twee weken zijn om een evaluatie uit te voeren van een programma van SCH met gehandicapten. Psychosociaal werk en maandelijkse steun met contanten en het heropzetten van een kleine business. Maandag ontmoetten we de staf van SCH en Haïtiaanse deelnemers aan het evaluatieteam, om het werk voor te bereiden.
Verder natuurlijk een inhaalslag van werk dat is blijven liggen de afgelopen twee weken. Vanochtend deelgenomen aan een vergadering van CCO; Comité Coördinatie internationale Organisaties. Zoals de naam al zegt; landdirecteuren van vele internationale organisaties nemen deel aan deze vergaderingen die als doel hebben het werk van de organisaties te coördineren.

Gisteren kwam er gelijk al weer slecht nieuws binnen; een vriend heeft een ongeluk gehad met een soort laadwagen, waarin hij dagelijks onderweg naar zijn werk kinderen uit zijn buurt een lift naar school geeft (ze wonen in de bergen buiten de stad). Gisteren is de wagen gekanteld en een van de leerlingen is overleden. Ontzettend triest en moeilijk, vreselijk.

Deze week breng ik zelf ook twee kinderen naar school. Ik slaap weer even in Meyot. Intussen zijn mijn huisgenoten op huizenjacht voor ons, aangezien we eigenlijk eergisteren ons huis uit hadden gemoeten. Uitstel tot het eind van deze maand nu.