Rust

Terug in Haïti. Wat een uiterste, extreem tegenovergestelde werelden; Canada en Amerika versus Haïti. Wat me weer extra opviel toen ik afgelopen zaterdag na 3 weken afwezigheid weer in Haïti arriveerde: de warmte, het chaotische verkeer en luid getoeter op slechte wegen, het feit dat alle spullen op het hoofd gedragen worden, het feit dat ik als blanke opval en geacht word een onuitputtelijke geldbron te zijn. Overigens geldt dat ook voor emigranten. Haïtianen hebben over het algemeen een paradijselijk idee bij Amerika, waar het geld aan de bomen groeit en op straat opgeraapt kan worden. De waarheid is natuurlijk heel anders. Ook daar is het hard werken. Vaak hebben immigranten lager opgeleide banen, ze hebben te maken met cultuurverschil, taalachterstand, verwachtingen van families en vrienden in hun vaderland (geld sturen).

Ik heb drie heerlijke weken gehad in Canada en Amerika. Eerst een week bij vrienden thuis en bij hun grootouders ergens aan een meer. Fijn om onze ervaring in Haïti te delen en nu onze vriendschap in Canada voort te zetten. Het was heerlijk genieten van rust, ruimte, kalmte, natuur, ongestoord rond kunnen wandelen, fietsen, kanoën, waterfietsen, etc. Even afstand nemen, letterlijk en figuurlijk. De tweede week bracht ik door bij twee nichten van me en hun gezinnen, die ook in Ontario wonen. Familie! Dat is fijn. Ik heb genoten van kleine dingen die zo vanzelfsprekend lijken; warme douche, koude melk, Hollandse (en Canadese) pot, ijs, goede infrastructuur, elektriciteit, goede wegen, ik heb me verwonderd in grote supermarkten en andere winkels over al het aanbod en natuurlijk genoten van het gezelschap van de mensen om me heen, inclusief de kinderen. Even geen verwachtingen die aan me gesteld worden. De 8 jarige dochter van m’n nicht heeft me zonder dat ze het weet enorm bemoedigd. Nadat de hele familie foto’s had gezien van Haïti rende ze naar haar kamer en kwam terug met een zakje muntgeld, dat ze verdiend had door klusjes te doen in huis. Ze gaf me alles mee wat ze had, voor de arme kinderen in Haïti. Dat raakte me en was een bemoediging om terug te gaan naar Haïti en me te blijven inzetten.
Tot slot nog een week in Florida. Ook daar me verwonderd over de wegenbouw, de bruggen, de grote huizen, de totaal andere wereld dan Haïti, wat maar 1,5 uur vliegen daar vandaan is. In een huurauto rondgereden, zowel langs de kust en eilandjes verbonden via bruggen, als door nationale parken, steden, langs kastelen van huizen en appartementengebouwen aan zee en zelfs onverwacht naar Disney World geweest (met een vrijkaart; altijd handig). Daar heb ik m’n ogen uitgekeken en rondgelopen met het gevoel alsof ik in een televisieprogramma beland was. Kan het verschil nog groter? Verder wat mensen bezocht en na drie rustgevende weken weer veilig en wel beland in Haïti. Op kantoor lag een stapel post op me te wachten, die er 1 tot 4 maanden over heeft gedaan. Bedankt dat jullie me niet vergeten! Thuis probeerde ik de lichtknop, voor het geval er een wonder geschied was en zowaar: ik heb weer elektriciteit! Na vijf maanden weer stroom in huis. Dat maakt het leven toch wel iets gemakkelijker. Dankzij de elektriciteit heb ik nu ook weer water, zolang we het reservoir vol houden. Jippie!

Afgelopen weekend rustig doorgebracht. Zondagmiddag was ik bij een familie thuis uitgenodigd om een dienst bij te wonen. Het begon te regenen en het pad de berg op werd weer volledig vernield. Wat een verschil met de wegen in Canada en Amerika, die niet wegspoelen in de regen.
Gisteren zijn de scholen weer begonnen. Dat wil zeggen, voor zover ouders in staat zijn het schoolgeld en uniformen te betalen. Zondag in de kerk werd hier veel aandacht aan besteed. Men bidt om een manier om het geld bijeen te krijgen voor het onderwijs van de kinderen. Ook diverse collega’s antwoordden ontkennend op mijn vraag of hun kinderen naar school gaan. Nee, ze hebben de mogelijkheid niet. Welkom terug in de realiteit van Haïti.