Een week vrij in Oregon en Washington

De maand juli heb ik grotendeels in Amerika doorgebracht. Voorafgaand aan twee weken werken, heb ik een week vrij gehad. 1 juli bracht collega Patrick me naar het vliegveld. Na een korte vlucht landden we in Miami, zo snel een zo andere wereld, met wolkenkrabbers aan zee. De aansluitende vlucht naar Dallas/Fort Worth vertrok met vertraging. Een derde vlucht bracht me naar Portland, Oregon.

Zodra ik de volgende dag Portland uitreed richting Mount Hood, bevond ik me in een mooie, bergachtige omgeving. Dichte, groene bossen en na een poosje kwam de wit besneeuwde Mount Hood in zicht. Een helderblauwe lucht, een mooie dag. Ik reed naar Lost Lake, waar veel bootjes te water gelaten werden en mensen en honden liepen. Het meer is omringd door bossen en daarboven troont Mount Hood, aan een helderblauwe lucht. De moeite waard.

Vandaar reed ik naar Columbia Gorge, langs Columbia River. Een brede river, spoorlijn erlangs, ellenlange treinen, indrukwekkend gebergte, van beboste hellingen naar graniet. Via Historic Columbia River Highway naar Vista Point/Crown Point, met een heel mooi uitzicht van hoog boven op de rivier en de bergen aan beide kanten. Toen terug naar Bridal Veil Falls, een waterval die als een bruidssluier valt. Aan die weg liggen allemaal watervallen. Ik volgde de rivier helemaal totdat ik afsloeg naar Goldendale. Heel divers landschap. Van bossen gaat het naar gele, kale, dor en droog lijkende ronde bergen en dan weer rotsformaties. Heel mooi. Vervolgens richting Yakima, Washington. Weer heel anders, glooiender, rond, geel. De zon begon onder te gaan, wat weer tot een ander mooi licht leidde. Tot slot doemden de lichten van Ellensburg op. Het begon net donker te worden toen ik de berghellingen afreed richting het dal. Prachtige natuur en omgeving, helderblauwe dag, maar erg druk en veel mensen.

De communicatiedirectrice van CWS woont in Seattle, Washington. Aangezien we elkaar nog niet eerder hadden ontmoet en enkel per email contact hebben, was het een mooie gelegenheid om elkaar nu in levende lijve te ontmoeten. Dus de volgende ochtend ontmoetten we elkaar in Ellensburg. Vervolgens reed ik naar Mount Rainier, via de White River entrance. Het ging weer de kale, gele bergen door, met heel in de verte witte bergen zichtbaar. Heel divers landschap rond Naches. Geel en rotsen, toen langs een rivier. Vervolgens door bossen met hoge, groene bomen aan weerskanten van de weg. Weer later kwam er sneeuw in zicht op de bergen en waren de hellingen donkergroen van de bossen. Het uitzicht werd steeds heftiger. Er volgde een indrukwekkend uitzichtpunt met onbeschrijflijk zicht op bergen en bossen.

Ik sloeg een bocht om na het uitzichtpunt en werd emotioneel van wat ik daar voor me zag: Mount Rainier. Ik heb heel wat ohs en ahs geroepen daar alleen in de auto, wat ongelooflijk mooi. Sneeuw, ijs op het meer, de witte Mount Rainier met gletsjers, de groene bomen. Dat uitzicht alleen al is de reis waard geweest. De bergweg vervolgde met geweldige uitzichten op bergen en dalen. Toen het nationaal park in naar Sunrise. De weg maakte een haarspeldbocht en in die bocht is een parkeerplaats, met een panorama uitzicht 360 graden rond; Sunrise Point. Het lijkt daar bijna op de Alpen, met groene weiden, een meer, de bossen, een rivier, de bergen, sneeuw. Vandaar gaat het nog een stukje verder naar Sunrise en dat is werkelijk waar een ongelooflijke route, met de gletsjers van Mount Rainier pontificaal naast de weg en de omringende bergen met sneeuw en bossen. Het laat zich niet in woorden vastleggen.

De weg eindigt in Sunrise. Vandaar liep ik naar de Sourdough Ridge Trail. Alpenweiden, sneeuw en dan aan beide kanten uitzichten die met geen pen te beschrijven zijn. Wat een vreugde. Zo hier en daar groeien bloemen. Het pad gaat uiteindelijk langs een granieten rotswand en biedt continu uitzichten op Mount Rainier en omringende bergen. Gedurig lopen over de sneeuw. Ik volgde het pad naar Frozen Lake en liep vandaar een ander pad terug, via Shadow Lake. Je kunt er veel en ver en lang wandelen, absoluut de moeite waard. Ik had alleen niet verwacht om in juli in de sneeuw te zullen wandelen... Dat was behoorlijk glad. Zo nu en dan was het pad nat van de gesmolten sneeuw en waterstroompjes. Tussen de sneeuw door groeien krokussen. Shadow Lake ligt er mooi en helder bij, ook weer sneeuw aan de oever. Een zwarte beer lag verscholen onder de bomen. Wat een heftige natuur. Tot slot liep ik naar Emmons Vista, met een geweldig uitzicht op Mount Rainier en een meer in het dal.

Na nog een overnachting in Ellensburg reed ik opnieuw langs Mount Rainier, nu via Rimrock Lake. Wederom heel afwisselend landschap, van gele bergen naar lieflijke weiden en bossen en meren en dan woest gebergte. Een paar korte stoppen bij uitzichtpunten in Wenatchee National Forest; Clear Creek Falls overlook en Rainier viewpoint. Wederom een helderblauwe lucht en duidelijk zicht op Mount Rainier. Toen naar Paradise. Weer reed ik eerst door bossen en toen langs diepe dalen, met zicht op heftig gebergte met besneeuwde toppen. Wat een contrast tussen de gletsjers en sneeuw en de groene bossen en het grijze graniet. Ik reed terug naar Randle. Weer een heel andere omgeving daar, rijdend in een dal met aan beide kanten lieflijke bergen. Ik sloeg af richting Windy Ridge Viewpoint bij Spirit Lake, waar ik wilde gaan wandelen bij Mount St Helens. Bij de afslag stond al ‘weg gesloten’, verderop stond ‘winter omstandigheden’ en ‘betreden op eigen risico’. Er was geen sneeuw te bekennen, dus ik keek hoe ver ik kon komen. Tot de afslag naar 99 dus. En daar was ook nog eens de weg zuidwaarts afgesloten, dus kon ik m’n plannen aanpassen en helemaal omrijden. Het was een weg door de bossen, een slechte weg. Winter in de zomer, in juli...

Dus toen keerde ik om, reed naar Toledo en vandaar naar Johnston Ridge Observatory om via de oost ingang alsnog naar Mount St Helens te rijden. Richting Toledo glooiende akkers en weidegrond, met heel in de verte zicht op witte bergtoppen. Een ree stak de weg over. Opnieuw ging de weg van weides de bergen in, veel steigen en dalen de hele dag. Onvoorstelbare uitzichten. Weer de volledig beboste berghellingen, veel bruggen over de afgronden, dalen, en dan de Mount St Helens met z’n witte kap. Een deel van de vulkaan is ingestort en in het dal gevallen. Heel kaal rondom de grijze berg. Mooie, gele, rode en paarse bloemen aan de kant. Een eekhoorn zat te snoeperen. Terug naar beneden gereden, nog een stop bij Castle Lake viewpoint. Absoluut de moeite waard. Wat een natuur weer. Op deze ‘4th of July’, onafhankelijkheidsdag in Amerika, overnachtte ik in Kalamo met zicht op Cowlitz River. ’s Avonds ging er vuurwerk de lucht in om de onafhankelijkheid te vieren.

Vanuit Kalama reed ik de volgende dag verder naar Portland, Rhododendron, Warm Springs, Madras. Wederom heel afwisselend landschap. Het eerste stuk bood zicht op Mount Hood. Het begon met bossen en weer veel steigen en dalen en toen opeens reden we op een gele vlakte, waarbij de Sisters (bergen) in beeld kwamen. Vervolgens reed ik een soort canyon in, bij Warm Springs, toen langs een rivier (Deschutes River). Na Madras ging het via groene weiden met irrigatiesystemen en prachtig zicht op de Sisters verder naar Peter Skene Ogden viewpoint. Daar liep ik over de oude brug, vanwaar je 100 meter diep in een kloof naar beneden kijkt naar Crooked River. Er kwam net een trein over de spoorweg denderen de kloof over. Het verkeer rijdt over een andere brug. Heftig.

Na Madras naar Redmond, Sisters en Dee Wright observatory. De route begon wederom met bossen, maar vervolgens lag er opeens een dikke laag lava aan de kant van de weg. Metershoge stapels zwarte stenen. Bij Dee Wright kun je een pad volgen door de lava heen en vanaf een uitzichtpunt uitkijken over de omringende bergen; lava zover je kunt kijken. Een kilometer verder heb ik geparkeerd om de Pacific Crest Trail te bewandelen,die naar Little Belknap Crater leidt. In de Lonely Planet staat: ‘over woeste lava stenen naar een spectaculair uitzichtpunt’. Dat was niet teveel gezegd. Eerst tussen de bossen door, opeens paarse bloemen zichtbaar, dan ligt er sneeuw op het pad en vervolgens gaat het pad dwars over de grijs-zwarte lavastenen. Een eenzame, dorre boom, of opeens toch iets groens tussen al het zwart. Zo rustig en stil. De Belknap Crater zelf is rood van steenkleur. Een eenzame groene boom ervoor. Een stukje klimmen het laatste stuk en dan opeens een uitzicht 360 graden rondom. Sisters, Mount Jefferson, lava rondom, in de verte bossen, ook een heel stuk met dorre, dode bomen. Heerlijk om te wandelen. Ik heb bovenop zitten genieten van de mooie omgeving en liep vervolgens terug door de stilte en langs de lava. Vervolgens reed ik via Sisters naar Bend om daar de nacht door te brengen. Een mooie lucht en nog steeds helder zicht op de witte bergen. Prachtig. Ik trof het enorm met het weer.

Een dag later reed ik minder en wandelde ik meer. Ik volgde de Cascade Lakes National Scenic Byway, met wederom voortreffelijk weer en een helderblauwe lucht. De Mount Bachelor kwam in zicht. Een rendier kwam aan de weg. Ik parkeerde bij Green Lakes Trailhead en liep vandaar naar de Green Lakes. Dat was een fikse wandeling. Via boomstammen stak ik de Fall Creek over. Eerst door het bos langs een rivier. Algauw kwam ik bij een waterval; de Fall Creek waterval. Weer heel anders en weer heel mooi. Het pad volgde min of meer de rivier, soms op waterniveau, soms hoger. Een forse stroom water, zo nu en dan met watervalletjes. Er lag zo hier en daar sneeuw in het bos. Dat werd steeds meer. Ik had niet verwacht in juli in de sneeuw te lopen zwoegen. Dat loopt natuurlijk een stuk zwaarder en langzamer, met de hele tijd uitglijden.

Uiteindelijk klom ik het bos uit boven de boomrand en volgde het pad het water weer, met zicht op bergen, voornamelijk de South Sister en Broken Top. Dikke laag sneeuw, het water sijpelt eronderdoor. IJskoud water. De zon scheen fel op de sneeuw. Ik zwoegde de sneeuw door, totdat ik uiteindelijk op een sneeuwvlakte kwam met vrij zicht op de South Sister en Broken Top. Dat was echt een adembenemende omgeving, geen woorden voor. Er zijn drie meren. Het pad was daar boven helemaal niet meer zichtbaar, door de dikke laag sneeuw. Ik banjerde de sneeuw door naar de oever van het middelste en grootste meer. De naam ‘Green Lake’ was vandaag echter niet van toepassing. In de Lonely Planet stond geschreven over kleurige bloemen, maar alles wat we zagen was witte sneeuw. Het meer lag nog volledig bedekt onder sneeuw en ijs, met blauw tussen de schotsen. Ik bleek van het pad afgeraakt te zijn en liep naar het kleinere meer en vandaar naar de andere kant van het middelste meer. Bij het derde meer was helemaal niet te komen. Wat een uitzicht, op het bevroren/besneeuwde meer voor de witte South Sister. Tegen de tijd dat ik terug was bij de auto waren m’n voeten kletsnat van al het sneeuw in m’n schoenen.

Wat een schitterend mooie dag. Wat een natuurschoon, wat een schepping. Ik volgde de Cascades Lakes National Scenic Byway verder, die langs verschillende, groene meren leidt, alleen waren ze vanaf de weg moeilijk te zien. Aan het eind van de Cascades Way sloeg ik af richting Bend.

Vrijdag reed ik vanuit Bend zuidwaarts naar Diamond Lake en vandaar naar Crater Lake, waar ik een stukje van de Rim Drive reed, die het hele krater meer rondgaat. Een Amerikaanse oud-collega van MCC had me diverse malen verteld over dit meer. Vorig jaar is hij met z’n Haïtiaanse vrouw en hun dochter van Haïti naar Amerika verhuisd en nu ontmoetten we elkaar bij Crater Lake. Weer heel heftig. Sneeuw langs de weg, het diepste meer van Amerika met een prachtig bijzondere kleur blauw. Een vulkaan is ingestort en heeft dat meer gecreëerd.

Bijzonder om elkaar bij dit meer te ontmoeten. We liepen een klein stukje een pad langs het meer. Daarna reden we naar Union Creek en bezochten we Natural Bridge. Een mooie rivier, die deels onder de rotsen verdwijnt. Weer een bijzonder natuurverschijnsel. Verderop nog een keer gestopt, bij Millcreek Falls. We liepen naar de stenen bij de rivier en naar twee watervallen. Alweer heel mooi. We volgden weg 62 verder, langs een mooi meer (Lost Creek Lake), helemaal naar Medford, waar ik een paar dagen te gast was bij Kurt en Wilda. Vreemd om elkaar in zo’n andere omgeving dan Haïti te ontmoeten.

Die avond kon ik gelijk mee naar een barbecue met familie en vrienden van Kurt. Z’n ouders kende ik al, die zijn meermalen in Haïti geweest. Daarna naar het ouderlijk huis van Kurt, met onmiskenbaar Haïtiaanse kunst aan de muren. De dag erop wandelden we met z’n vieren naar Lower Table Rock; Kurt en Wilda, Kurt z’n vader en ik. Ze wezen me op een plaats waar een vredesakkoord is getekend. We liepen langs eikenbomen een rots op die als een vlakke tafel op de berg ligt. Bovenop de ‘tafel’ liggen lava blokken/rotsen. Ook rotswanden en een schitterend uitzicht op Upper Table Rock op een tegenoverliggende helling, op omringende bergen. Het is van boven duidelijk zichtbaar dat het een droog gebied is. En de lucht blijft schitterend blauw. We volgden de airstrip en kwamen daar ook weer bij een prachtig uitzicht, nu op de rivier en op de plaats Medford. Heel erg mooi. En heel bizar om hier nu samen te zijn, in zo’n totaal andere omgeving.

In vlot tempo liepen we de berg af, waarna we naar Grants Pass reden voor een jetboat rit bij Hellgate. Een hele mooie route, met bergen die dichterbij de weg komen en groener worden richting Grants Pass. Met een man of 60 klommen we de boot in. De schipper vertelde veel. Eerst ging het rustig, langs een deel waar huizen aan het water staan. Hier en daar zijn bootjes of mensen in het water. Vervolgens nam de snelheid toe. Dat was leuk! We scheerden over het water, een ondiepe rivier (Rogue), met zo nu en dan ‘naar beneden vallen’, nat worden, spinnen op het water. We voeren door tot Hells Canyon, waar meerdere films zijn opgenomen. Aan beide kanten hoge rotsen. Heel mooi. Daar keerden we om. Er waren nog twee jetboats bij ons inmiddels en gedrieën voeren we terug, zo nu en dan elkaar inhalend of in elkaars vaarwater. Het was mooi, zonnig en warm weer, dus het opspattende water was een welkome afkoeling. Het was erg leuk en bijzonder om zo tijd met Kurt en Wilda door te kunnen brengen.

We reden terug naar Medford en ik wandelde door de woonwijk van Kurt en Wilda. De derde dag van ons samenzijn reden we via Grants Pass naar Cave Junction en verder naar California om de Redwoods te bezoeken. Bij Stout Memorial Grove reden we pal tussen de enorme bomen door, het formaat duidelijk zichtbaar als er een auto naast staat. We parkeerden en wandelden door het imposante bos, met z’n enorme bomen. Indrukwekkend en moeilijk vast te leggen, zo groot en hoog en breed zijn ze. Sommige liggen om, met hun grote wortels bloot, stammen zo dik dat er heel wat in past. We reden binnendoor verder naar Crescent City, op een onverhard pad dat de auto’s erg stoffig maakte, tussen de hoge, grote bomen door. In Crescent City parkeerden we aan de waterkant en gingen zoeken naar krabben en zeesterren tussen de rotsen aan de kust van de Pacific Ocean.

Toen was het weer tijd om elkaar gedag te zeggen. Kurt en Wilda reden terug naar Medford en ik volgde weg 101 noordwaarts langs de kust. Op sommige stukken hele mooie uitzichten op rotsen in de zee, dan weer heel laaglangende wolken die half of helemaal het zicht ontnamen. De rotsen maakten later plaats voor duinen. Bij Lincoln City sloeg ik af naar Portland. Mount Hood werd weer zichtbaar, met z’n witte kap.

In alle vroegte de volgende ochtend vloog ik van Portland naar Denver. Mooi uitzicht uit het raam, eerst op de witte bergen rondom Portland, toen de bergen richting Colorado. Van Denver met twee uur vertraging naar Indianapolis. Nu zag ik allemaal vlak land onder ons voorbij komen; rijen en rijen akkers. Wat een uitgestrekt land.

Een heel ander soort verhaal. Een hele omschakeling. Hoe is het om te genieten van vakantie, met in mijn achterhoofd de ellende en armoede waar ik dagelijks mee te maken heb? Is het juist, is het terecht? Mijn gedachten blijven bij Haïti. De eerste dagen van deze week vrij, drong mijn omgeving met moeite tot me door, totdat ik Mount Rainier in zicht krijg. Toen kwam het besef dat ik mag genieten van Gods schepping. Meer reflecties over blijmoedigheid temidden van moeites zijn te lezen in een interview dat laatst verscheen in De Wekker: http://www.dewekker.com/artikel-538-interview-zolang-er-leven-is-is-er-hoop