CWS in Mendoza & herfst in prachtig Chili

Het team van CWS Latijns Amerika/Caribisch gebied is maar klein. Tot voor dit jaar werkten er 3 personen vanaf het regiokantoor in Argentinië, 1 van huis in Amerika en ons team van 3 personen in Haïti. Per 1 januari heeft onze collega in Amerika ontslag genomen. Onze regio vergadering was nu dus met maar 4 personen; de 3 uit Argentinië en ik namens het Haïti team.

Zaterdag 2 april kwamen Fionuala en ik uit Salta aan in Mendoza en een paar uur later landde ook Luciano uit Buenos Aires. Na een gezamenlijke maaltijd aan Plaza Italia in Mendoza installeerden we ons in Chacras de Coria, waar we bij onze leidinggevende Martín en zijn vrouw Laura te gast waren en onze vergadering gewoon aan tafel hielden in een rustige wijk en mooi dorp.

Terwijl de rest nog lag te slapen, nam Martín mij mee voor een mooie ronde door een mooie omgeving. Het was een bewolkte dag, volgens Martín ongewoon voor Mendoza, waardoor het zicht op het Andes gebergte beperkt werd. We liepen een heuvel op, de Cerro Melon, 800 meter hoogte. Onder ons strekten zich rijen druivenranken uit; Mendoza is een wijn producerend gebied. Wegen omzoomd door bomen in gele herfstkleuren. Heel mooi.

Met z'n vieren reden we vervolgens anderhalf uur de bergen in. Mendoza ligt pal aan de voet van de Andes en algauw reden we in een prachtig gebergte; kale bergen, een meer aan de voet van de bergen. Genieten. Door Portrerillos naar Vallecitos, over onverharde paden naar refugio San Bernardo. Het was bewolkt, maar we waagden het wandelen erop, misschien dat het op zou klaren. We volgden een waterstroompje tussen mos en rotsen door en uiteindelijk een helling op, ongeveer 3 kilometer hoogte. De wolken trokken even weg en het werd licht, maar toen we bijna bij de top waren op een pad en helling vol stenen, trok het weer volledig dicht. Het begon te regenen en we daalden af. Het zicht werd zeer beperkt en Martín, ervaren bergbeklimmer, zei dat het ons zo duidelijk wordt hoe makkelijk het is om te verdwalen in de bergen. Het bewolkte en regenachtige weer is ongewoon voor de droge omgeving, die juist door de droogte en zon zo geschikte is voor de druiven. Het is nu echter herfst en dan kan dit gebeuren. Ondanks het gebrek aan uitzicht heb ik genoten. Als Latijns Amerika/Caribisch team wandelen in de bergen van Mendoza. 's Avonds werd er champagne geopend: Margot champagne, geproduceerd in Argentinië...

Een goede week gehad in Chacras de Coria. Het zijn lange dagen met veel werk, maar tegelijkertijd is het even rustig ademhalen in een mooie, rustige omgeving met aangenaam gezelschap, zonder er al te zeer uit te springen, en een huis met stromend water en elektriciteit. Ons samenzijn was een terugkoppeling van het bezoek van Fionuala en mij aan Chaco en vooral ook een afronden van Fionuala's tijd bij CWS. Het team wordt nog kleiner. We spraken eveneens open over de negatieve consequenties die internationale organisaties kunnen hebben. Tussen de middag reden of liepen we het dorp in voor lunch, met verkleurende bomen en afvallende bladeren.

We sloten ons samenzijn in stijl af met een barbecue buiten: vlees op het vuur, hout eronder. Het was koud, maar mooi om de collega's te zien genieten. Ons afscheid van Fionuala, die deze week naar Nederland vertrekt. Een klein maar bijzonder fijn team en een voorrecht dat ik er deel van mag uitmaken. Martín had een aandenken voor ons alle drie: een steen van Aconcagua, 'het dak van Amerika'. In maart heeft hij de hoogste berg van het continent Amerika bedwongen, 6.692 meter hoog, een expeditie van twee weken lang.

Zolang Luciano en Fionuala er waren, ging het heen en weer tussen bewolkt, doorbrekende zon en regen. Pas op de dag van hun vertrek werd het zonnig en helder, met een strakblauwe lucht. Nu waren de bergen met besneeuwde toppen zelfs vanuit de keuken zichtbaar. Luciano en Fionuala vlogen samen terug naar Buenos Aires. Ik bleef de rest van de week nog om onderwerpen speciaal gerelateerd aan Haïti door te nemen. De verkiezingen in Haïti zijn voor de derde keer uitgesteld. Het beleid van de nieuw aangewezen minister-president werd niet goedgekeurd, dus is er weer iemand anders aangewezen. Diens beleid is wel goedgekeurd en inmiddels zijn er ministers aangesteld, maar deze interim-regering moet in principe in mei alweer plaatsmaken voor een andere regering.

Op een heldere avond reden we nog een ronde door de omgeving, om me te laten zien dat er toch echt bergen zijn rondom Mendoza... Dat is duidelijk, prachtig. De wegen aan beide kanten omzoomd door hoge, geel kleurende bomen, die over het algemeen eens per week water krijgen via een systeem van irrigatiekanalen. Het gebruik van water is onder strikte controle, aangezien Mendoza in een droog gebied ligt met erg weinig regenval en voor watervoorziening afhankelijk is van een rivier uit de bergen. Alle bomen zijn door de mens geplant. Voorheen was het een woestijngebied. Bergen dus, druivenranken en rust.

Een bezoek aan een wijngaard mag niet ontbreken in de wijnstreek Mendoza, dus nam Laura me op een namiddag mee naar wijngaard Nieto Senetiner. De druiven zijn pas geoogst, in maart. De druivenranken strekken zich uit met op de achtergrond prachtig zicht op de bergen. Het is een oude wijngaard, van 1888. Ze kopen druiven op en produceren druiven ter plekke. We zagen de machines waarin de druiven verwerkt worden en tanken met ijzeren deuren waarin het gistproces plaatsvindt, evenals houten tonnen waarin de wijn daarna opgeslagen wordt voor verdere verwerking. Buiten was een heftruck bezig met verplaatsen van grijze kratten vol rode druiven, naast de ranken en met een achtergrond van de Cordillera. Prachtig. De bodega is opgericht door immigranten uit Italië, die begonnen met lage ranken die echter meer geschikt zijn voor hellingen. Later zijn ook hogere ranken geplant, meer geschikt voor vlakke gebieden. In deze wijngaard wordt alleen rode wijn geproduceerd. De rondleiding eindigde met een wijnproeverij, van zowel witte als rode wijn, met oog voor kleur, vorm, geur en smaak. Ironisch dat juist ik een wijngaard bezoek, aangezien ik geen wijn drink, maar een interessante en mooie ervaring. Het nuttige met het aangename combineren.

In de loop van vrijdagmiddag vertrokken we gedrieën naar Santiago de Chile. Ik had besloten om nog meer het nuttige met het aangename te combineren en een week op verkenning te gaan in Chileens en Argentijns Patagonië. Het was bewolkt maar het klaarde gelukkig op, wat een prachtig zicht bood op een fantastisch spectaculaire route. Alle seizoenen op één dag; van 19.5 graden naar 5.5 graden en terug, met zon, regen en sneeuw. Imposante bergen zonder ook maar een enkele boom, de rotsen in rode, grijze, bruine en groene tinten, een rivier die Mendoza van water voorziet, een oud treinspoor, een reeks (korte) tunnels. We wezen mekaar op mooie dingen onderweg. We kwamen door een vallei, waar hoge bomen staan tegen de wind en het leger z'n basis heeft. Ze wezen me op een partij lege flessen aan de kant van de weg als offer voor een legende die door dorst omkwam maar haar baby overleefde aan de borst. En: Aconcagua, de hoogste berg van het continent Amerika. Wat een doorzettingsvermogen om die berg te beklimmen. En wat mooi om de top te kunnen zien, van de zuidkant besneeuwd en met een ijslaag.

Verder ging het naar de Chileense grens, waar we tegen vijven aansloten in de rij. Uiteindelijk konden we parkeren en te voet naar binnen, om in 4 rijen aan te sluiten; vertrek uit Argentinië, binnenkomst in Chili, vertrek auto, binnenkomst auto. Toen terug naar de auto die door een hond besnuffeld en door mensen onderzocht werd op drugs en fruit. Al met al duurde het proces om de grens over te steken maar liefst 3 uur. Met het oversteken van de grens veranderde gelijk het dialect, al spreken beide landen Spaans. Aan de Chileense kant direct via een reeks haarspeldbochten afdalend. Ongelooflijk mooi. Net als aan de Argentijnse kant ook aan de Chileense kant een skipiste, maar dan groter; de skiliften gaan over de weg heen. In het donker verder. Pas rond kwart voor elf kwamen we aan bij hotel Dacarlo in Santiago de Chile, de hoofdstad van het land. Vriendelijke mensen in de stad, die ons graag de weg wezen. Een bijzondere dag, wederom op reis met Martín en Laura, net als in januari in Haïti en de Dominicaanse Republiek.

Om kwart over twaalf 's nachts met z'n drieën een pizza eten als laat avondmaal... Met een glimlach naar bed. Unieke ervaringen die je eens in je leven opdoet maar je leven lang niet meer vergeet. In Santiago zeiden we mekaar gedag; zij bleven het weekend in de hoofdstad en ik reisde met Turbus door naar Pucón. Een hele dag in de bus, de stad uit naar het zuiden. Druiven, wijnstreek, andere fruitbomen, kale bergen, cactussen, veel Duitse invloed, verder naar het zuiden meer en andere soorten bomen, veel tolpoorten. Van Santiago door San Fernando, Talca, Chillán, Los Ángeles, Temuco. Vanaf Temuco binnendoor via Villarrica langs een meer naar Pucón, waar ik pas 's avonds aankwam. Gelukkig was er nog plaats in Elementos EcoHostel en kon ik me ook nog opgeven voor een excursie naar de vulkaan Villarrica.

Om kwart over zes stond ik de volgende ochtend al buiten, om samen met nog een aantal gasten uit het hostel opgehaald te worden door Norte Sur. Die brachten ons eerst naar hun kantoor, waar we alle acht een gevulde rugzak voor ons gezet kregen, een broek moesten passen, andere schoenen kregen, een helm, beenkappen, handschoenen, een jas en ander materiaal. Papieren tekenen, spullen overhevelen in de andere rugzak en om zeven uur op pad naar nationaal park Villarrica. De vulkaan verscheen in zicht, in het donker een roze wolk erboven van de lava, besneeuwde top, tegen een heldere lucht. De wind was gelukkig gezakt. Eenmaal boven kregen we een soort pikhouweel in de handen gedrukt en uitleg over de tocht en gebruik van de spullen. Er was de mogelijkheid om het eerste deel per skilift af te leggen. Het was nog half donker toen we aankwamen. Gelijk wel een fantastisch mooi uitzicht vanaf de lift; de opkomende zon over meren en vulkanen.

Eenmaal boven de lift begon de klimtocht. In gestaag tempo liepen we dicht bij elkaar blijvend door, om het halve of hele uur kort stoppend voor foto's of eten/drinken. Eerst een rotspad op, tot een oude skilift hangar die in een vulkaanuitbarsting van 1971 is vernield. Later ging steen en lava over op sneeuw en ijs, waarvoor ijzers uit onze rugzakken tevoorschijn gehaald werden en onder de schoenen gebonden. Een nieuwe ervaring voor mij. Pikhouweel in de hand, ijzers onder de voeten en zo de sneeuw en het ijs over en later de losse lava stenen op. Het was een fantastisch uitzicht, maar een zware tocht. IJspegels en sneeuw aan rotsen. Met 3 gidsen op 8 klanten, goede voorbereiding, materieel en uitleg had ik een goed vertrouwen in Norte Sur. Uitzicht op meren, vulkanen en bergen. De kleding ging van vele lagen naar minder lagen en weer meer, warm van het klimmen en lopen, een helm op en handschoenen aan. Na sneeuw en ijs werd het handen en voeten werk om het zwarte lavastenen pad omhoog te klimmen. Uiteindelijk stonden we op de top van vulkaan Villarrica, 2847 meter hoog, voor het laatst uitgebarsten in maart 2015. En daar was de krater. Inmiddels hadden we maskers op tegen de zwaveldampen die uit de krater kwamen. In de diepte spatte de rode lava op. Wat een bijzonder natuurfenomeen om te zien. Een actieve vulkaan, onbeschrijflijk.

Toen begon de afdaling. Prachtig, wat mooi. De ijzers weer onder, toen op schoenen glijdend verder, totdat we bij sneeuw en ijs kwamen. Volgend onderdeel: broek aan, nog een hoes om het achterste van de broek, sleetje onder de kont, andere handschoenen aan, uitleg over het vasthouden van het pikhouweel en hoe die als rem te gebruiken. En toen: afdalen op de kont, door een sleespoor in de sneeuw! Met een brede lach de berg af. Geweldig. Sneeuw, van harte welkom. Sleeën, eindelijk weer. En hoe... We roetsjten twee of drie plaatsen af en toen de laatste en steilste, waar we gelijk moesten beginnen met remmen met het pikhouweel. Toen door losse lava verder naar beneden lopen, met een prachtig en wijds zicht op bergen, meren, vulkanen en de plaats Pucón. Wat een ervaring, genieten Een bijzondere combinatie, lava en sneeuw. Wat een prachtige schepping.

Het busje bracht ons langs mooi verkleurende bomen terug naar Norte Sur in Pucón, waar we onze eigen spullen weer overnamen, hun spullen inleverden en getrakteerd werden op een hapje en een drankje. Ze zijn een van 14 organisaties die de vulkaan mogen beklimmen. De gidsen hebben radio's bij zich voor onderlinge communicatie en omdat er elk moment een alert gegeven kan worden voor evacuatie. Momenteel is er code geel voor risico van een vulkaanuitbarsting. Het ligt flink aan banden en wordt continu in de gaten gehouden. Professioneel en goed voor elkaar. Vervolgens werden we teruggebracht naar het hostel. Elementos is een heel rustiek hostel; een kamer in een gebouwtje in de tuin, opgetrokken uit onbewerkte planken gezaagd van boomstammen. Een heldere en mooie dag, vanuit Pucón de bergen en de vulkaan duidelijk zichtbaar achter het hostel. Een mooie maansikkel verscheen in de nacht.

De volgende ochtend om half negen stond ik aan de kant van de weg te wachten op een bus naar nationaal park Huerquehue. Struiken vol bramen aan de kant van het onverharde pad die het park in leidt. Om half tien werden we bij de ingang afgezet, waar ik begon aan een wandeling van 16 kilometer naar San Sebastián, van 700 meter naar 2000 meter hoogte stijgend. Een smal bospad steeg tussen de bomen door. Volgens Martín hangt het behalen van de top voor 90% af van doorzettingsvermogen, wat ook het motto van mijn moeder is. Met doorzetten en gestaag maar in regelmatig tempo doorlopen, klom ik het bospad op, langs bramen en andere vruchten. Het pad bood uiteindelijk zicht op een meer en gigantisch dicht en groen beboste hellingen. Bijzondere bomen, de stammen met lichtgroen mos bedekt, een soort plant waarvan ik de naam niet ken, met donkergroene stekels. Uiteindelijk gaven de bomen weg voor een open vlakte; hei. Van het uitzicht daar kreeg ik spontaan energie om op de top te komen; groene hellingen, wit besneeuwde vulkaantoppen, blauwe meren. Het pad ging weer het bos in, een stukje afdalen en vervolgens weer omhoog. Een heel ander soort omgeving dan op de vulkaan. Tussen de bomen door zicht op bergen en meren. Het bospad steeg weer en prachtig gekleurde hellingen kwamen in zicht. Ik stond regelmatig stil met uitroepen om de perfecte dag en de ongelooflijke omgeving waarin ik me bevond. Zo verschrikkelijk mooi dat ik er bijna emotioneel van werd. Het was zonnig en helder en de herfstkleuren zijn fenomenaal, prachtig. De groene bladeren die rood kleuren, de bossen in allerlei tinten groen, rood, oranje en bruin. Een beklimming in de categorie spectaculair. Een prachtig kleurenspul tussen de rood-groene struiken waartussen ik liep, de in groene bomen, in blauwe meren, de witte vulkanen en de heldere lucht.

Het pad werd heel steil, tussen de struiken door. Me vasthoudend aan boomstammen duwde ik mezelf als het ware de helling op. Hier en daar was de grond zelfs bevroren. Uiteindelijk kwam er een bergtop in zicht waarvan ik vermoedde dat het de eindbestemming was. Bergen na bergen... Van de bomen en struiken ging het over stenen en toen over rotsen. Er kwam flink handen en voeten werk aan te pas, soms een flinke klim of afdaling over de rotsen, soms zag ik het pad niet en dan was het goed dat er een groene pijl stond. Uiteindelijk volgde het pad de richel van een bergketen. Witte besjes op de grond, groen en rood mos. En dan: de top, San Sebastián. Wat een uitzicht, wat een tocht, wat een omgeving, wat een schepping en natuur. Rondom vele meren, vulkanen, steile rotsen, prachtige herfstkleuren; onbeschrijflijk. Zulke groene, beboste bergen met blauwe meren aan de ene kant, grille rotsen aan de andere kant. Zicht rondom.

Na een poosje genieten ving ik de terugtocht aan, genietend van de omgeving. Daar lag de bergrichel achter me en de vurige herfstkleuren voor me. Wat een pastel. Ook in het bos genieten van de bomen en kleuren, de stilte en uitzichten, de natuur. Nu pas viel de hoeveelheid bamboe me op, maar dan veel dunner dan in Haïti. Ook oog voor rode en gele bloemen. De stenen weer over klauteren, langs de boomstammen naar beneden, het bospad af (en op), de hei over, nu met duidelijk zicht op de top waar ik vandaan kwam, het bos weer in. Op dat laatste bosstuk merkte ik pas goed hoe stijl het daalde, en dus steeg op de heenweg. Dat werkt op de knieën en op de kuitspieren. Rond half vijf kwam ik uiteindelijk weer op de weg uit, waar al een aantal passagiers zaten te wachten op de bus.

Wederom een prachtig heldere dag en ook vanuit Pucón de vulkaan en omringende bergen duidelijk zichtbaar. Ik heb geluk gehad. Gisteren ben ik verder zuidwaarts gereisd door het lange en smalle land Chili, van Pucón naar Puerto Varas, prachtig gelegen aan een meer met zicht op vulkanen en een duidelijk merkbare Duitse invloed. Genieten van bijzonder mooi Zuid-Amerika.