Anders

Het is mangoseizoen. De mangoboom op het erf van MCC werpt letterlijk vruchten af. Ook het regenseizoen is duidelijk begonnen. Vrijwel elke avond regent het. Aangezien we geen stromend water hebben, halen we ons water uit een natuurlijke bron een eindje rijden van Meyot. Laatst ging ik met drie man water halen. Door de regen was het pad glibberig en de auto gleed door de modder. We vulden niet alleen emmers water voor onszelf, maar ook voor buren. Naast ons stonden dames zich te douchen, achter ons stonden heren hun motoren te poetsen. Kinderen en volwassenen komen emmers water halen bij deze stromende bron te midden van een groene omgeving. Terwijl ik daar emmers stond te vullen, drong het grote verschil tussen leven in Haïti en Nederland weer extra tot me door. Het levensritme en levenstempo zijn zo heel anders. Rijk in armoede, zo noemde iemand het laatst. Zo voelt het ook. Rijk aan gesprekken, spirituele rijkdom, rijk aan contact en aandacht voor elkaar. In Nederland denken we ons zo druk te moeten maken en zoveel activiteiten op ons te moeten nemen, maar we zijn er niet voor elkaar. Hier zit ik met de hand in een teil koud water m’n kleren te boenen en ik ben best tevreden en voldaan om op die manier te wassen. Ik vind het niet erg om geen stromend water te hebben, om water te erkennen als iets dat beperkt is, om het niet als vanzelfsprekend aan te nemen. In het weekend hoef ik niet perse weg en vind ik het prima om naar de markt te rijden, zodat er inkopen gedaan kunnen worden voor de maaltijd, die we met elkaar bereiden. Kruiden stampen, maïskolven koken, platanen pellen en koken of bakken, rijst of maïs sorteren en wassen, vlees van levend dier tot kippenpoot zien veranderen, een taart bakken, kijken hoe de groente groeit in de tuin. Als je op iemand een beroep doet of als iemand een beroep op je doet, dan heb je tijd voor elkaar. Hebben we dat ook in Nederland? Of zijn we te druk gericht op ons eigen kleine wereldje? Het wordt als een eer gezien dat een broer en/of zus bij een echtpaar in huis komen wonen. Een eer, niet een overlast. Menselijke relaties zijn heel mooi en kunnen de kostbaarste momenten opleveren. Tegelijk blijft het ook een moeilijke uitdaging. We creëren zo vaak conflicten, we worden zo vaak kwaad, of geven aanleiding tot kwaadheid, of droefheid, verdriet.

Meerdere malen per dag heb ik contact met de beide auto’s die we op de weg hebben voor distributies. De dames en heren houden de boel gezellig. Ze reizen nu verder, aangezien we onze focus verplaatsen naar het platteland. Zo hebben we inmiddels distributies verzorgd in Jacmel, aan de zuidkust en in plaatsen als Petit Goâve, Grand Goâve en Leogane, alle ook zwaar getroffen door de aardbeving. In totaal ontvangen we als het goed is 30.000 emmers met sanitaire benodigdheden, plus ongeveer even zoveel dekens. Voor een distributie wordt er een verkennend bezoek gebracht aan de betreffende plaats. Er is zelfs een bezoek gebracht aan Lagonav, een eiland zonder infrastructuur. De procedure om de containers door de douane te krijgen is langer en ingewikkelder geworden, nu de noodsituatie niet langer geldt en de versnelde procedure weer is vervangen door de normale procedure. Een van de benodigde documenten was verlopen; een bewijs dat MCC staat ingeschreven bij de Haïtiaanse overheid, geen winstoogmerk heeft en geen belasting hoeft te betalen. Normaalgesproken is het proces om dat document te verlengen al lang en vereist vele bezoeken aan de betreffende overheidsinstantie, maar nu hun gebouw is ingestort en vele personeelsleden zijn overleden (waaronder de directeur die bevoegd was om de benodigde handtekening te zetten), is het nog ingewikkelder geworden.

Het was Pinksteren, wat in Haïti niet gepaard gaat met vrije dagen. Eigenlijk zijn het voornamelijk de Pinkstergemeentes die echt aandacht besteden aan Pinksteren. Door ziekte en regen konden we niet naar de kerk op Pinkster zondag. Regen klinkt misschien als een vreemde reden, maar het pad verandert in een glibberige modderbaan en bovendien is het kerkgebouw ingestort, wat betekent dat diensten buiten gehouden worden. In plaats daarvan hielden we thuis een dienst. We begonnen met z’n zessen; de gezonden onder ons. Algauw voegde een van de zieken zich bij ons, aangetrokken door gezang en gebed. We lazen enkele schriftgedeeltes over de uitstorting van de Heilige Geest en het zendingsbevel. Vervolgens belandden we in een boeiend gesprek over de Heilige Geest, over zonde tegen Jezus versus zonde tegen de Heilige Geest, over vruchten van de Geest, we haalden Galaten 5 erbij en vroegen ons af waarom we zo vaak kwaad worden of aanleiding geven tot kwaadheid bij anderen, wat niet uit de Geest is. Waarom worden we kwaad of jaloers, waarom zijn we niet nederig. Het was een prachtig en verrijkend gesprek, vergezeld door gebed en gezang. En zo kan iets dat anders gaat dan verwacht, leiden tot iets bijzonder moois.