Bomen

De dag begint in Haïti over het algemeen een stuk vroeger dan in Nederland. De afgelopen dagen was het om vijf uur al dag voor me, terwijl dat normaalgesproken rond zes uur is. Ik was in Desarmes, eindelijk weer eens, voor het eerst na de aardbeving. 5 juni was het wereld milieu dag en in het kader daarvan had het MCC team in Desarmes een aantal activiteiten georganiseerd, aangezien hun werkgebied bestaat uit herbebossing en milieuonderwijs. Tijdens dezelfde dagen werden er materialen vanuit Port-au-Prince aangevoerd voor een distributie aan families die na de aardbeving de hoofdstad hebben verlaten. Daardoor kon ik donderdag mooi meerijden met een van de distributie trucks. Aangezien ik degene ben die alle documentatie voorbereid voor distributies, is het ook interessant om eens bij een andere etappe te zijn; het laden en lossen, het transport. Vrijdag was het alweer vroeg dag. Het kantoor stroomde vol mensen; 200 personen verzamelden zich. We kregen allemaal een oranje MCC t-shirt uitgereikt en stelden ons in twee lange, rechte rijen op, elk met een boompje in de hand. Aangevoerd door een collega met megafoon, liepen we zo het dorp door. Het was een eer om deel te mogen uitmaken van deze groep mensen. Nadat we het dorp uit waren, legden we een gedeelte in de auto af. Die zetten ons onderaan een berg af, die we met z’n allen beklommen. Een lange sliert mensen in oranje t-shirten slingerde door de bergen. Ver weg, op de tegenoverliggende bergkam, zagen we de eerste oranje stippen de plaats van bestemming bereiken. In de diepte kabbelde een rivier. Ik genoot van het schitterend mooie uitzicht. We waadden door een rivier en klommen aan de andere kant de helling op, totdat we op de bergtop kwamen waar we bomen zouden planten, het doel van onze tocht. Deelnemers bestonden uit leraren en leerlingen van scholen waar MCC milieuonderwijs verzorgt. Met z’n allen hebben we 3000 boompjes geplant. Actief herbebossen. Zaterdag 5 juni was de eigenlijke milieu dag. Die dag werd er een conferentie gehouden, opnieuw voor en door de deelnemende scholen. Na een uitgebreide voorstelronde van scholen, MCC, genodigden (organisaties, justitie, plaatselijke autoriteiten, etc.) en algemene informatie, kwamen de leerlingen aan bod. Nog steeds sta ik elke keer weer versteld van het natuurtalent van zowel kinderen als volwassenen hier op het gebied van acteren en zingen. De ene na de andere school zette een geweldig stukje toneel neer, of een lied, of dans, alles zelf gecomponeerd en bedacht rondom het thema milieu. Het is enorm belangrijk om daarmee jong te beginnen. Voor volwassenen blijft het moeilijk om afval niet op straat te gooien, aangezien ze dat zo gewend zijn.

Vorig weekend toog ik met vijf internationale collega’s (Kurt, Ben, Alexis, Bryan, Sharon) en Nicolien op pad. Onze bestemming was Forest des Pins, oftewel een dennenbos. Een vrij zeldzaam iets in Haïti, gelegen in de hoogste bergen van het land. Nieuw terrein voor mij, richting de Dominicaanse Republiek. De weg er naartoe liet weer iets zien van de prachtige natuur van dit land. Een onverharde weg leidde ons door een geweldig mooi gebergte. We stopten bij een rivier, waar een groep gele vlinders vrolijk rondvloog. Na drie uur rijden kwamen we in een nat en koud dennenbos aan. En we vonden het heerlijk! Er staan daar een aantal ‘hutten’, waarvan we er een gehuurd hebben. Telefonisch reserveren was niet mogelijk, aangezien daar geen telefoonbereik is en bovendien ligt de vaste telefoon er uit sinds 12 januari. Bij aankomst zochten we dus degene op die verantwoordelijk is voor de hutten en we vroegen gelijk of er iemand was die een avondmaal voor ons kon bereiden. Dat kon, en wel op een haardvuur. We waagden ons in de regen op een modderige markt om wat ingrediënten te halen die we waren vergeten. Er waren twee hangmatten mee, dus konden we heerlijk wegkruipen en wegdromen. Toen het droger werd, verspreidden we ons door het bos; rustig wandelen! Dat is vrij uniek hier. Ik genoot van de stilte en de natuur, van de zonsondergang, van de bomen. Het weekend samen was tegelijk een afscheid van twee van ons; mijn Amerikaanse collega’s Bryan en Sharon hebben inmiddels Haïti verlaten om terug te gaan naar hun vaderland. ’s Avonds brandde er zowaar een echt haardvuur in een echte open haard in ons huisje. We schaarden ons om het vuur, met een kom Haïtiaanse soep in onze handen en speelden een spelletje. Daarna spreidden we onze matrassen uit op de grond, voor het haardvuur. De volgende ochtend was het warmer en droger. Opnieuw wandelen in het bos. Heerlijk! We hadden zelfs versgeplukte frambozen bij het ontbijt. Een ontspannen en rustgevend weekend. We hervinden de balans werk-vrije tijd.

Ondertussen wordt er doorgewerkt wat puinruimen betreft. Gisteren konden we zowaar weer via de ‘oude’ route naar de kerk rijden, met aan beide kanten van het pad het puin hoog oprijzend. Het kerkgebouw zelf is inmiddels afgebroken. Een golfplaten dak wordt gesteund door een houten raamwerk. Weg is het podium, de muurschildering, weg zijn de muren, enkel aan de vloer is nog te zien dat het hetzelfde oppervlak is.

Verder gaat het dagelijkse leven door; het werken, het water halen, de regen, de was, vreugde, verdriet. Se lavi! Dat is het leven!