Gebed Myriam; Hij verlaat niet wat Zijn hand begon

Dit is een persoonlijk verhaal en een verzoek om gebed.
Ik eindigde mijn vorige verhaal met de opmerking dat bijna alles anders gaan dan verwacht of gepland; oftewel niets lijkt te gaan zoals gepland of verwacht. Later meer hierover. Voor nu; mijn collega en vriendin Myriam is zwanger. De artsen zeiden dat ze niet zwanger kan worden, maar God verhoorde gebeden en liet zien dat bij Hem alles mogelijk is. Woensdagochtend werd ik opgeschrikt door een telefoontje van Myriam die in het ziekenhuis lag; haar water leek gebroken te zijn, maar geen dokter wilde haar te woord staan. Ze dachten dat het kind toch niet levensvatbaar was, met slechts 25 weken zwangerschap. Later zeiden ze dat het toch niet het water was maar een andere vloeistof. Myriam heeft residentie voor Amerika en was van plan eind deze maand naar California te verhuizen en daar te bevallen. Haar man Gary heeft geen visum. Nu werd in allerijl besloten dat Myriam zo snel mogelijk naar Amerika moest. Gary vroeg mij of ik haar wilde begeleiden. Ik was op dat moment in St Louis du Nord, in het Noordwesten van het land, en reed zo snel mogelijk terug naar Port-au-Prince (nieuw record gevestigd; zes uur tijd). Intussen probeerde collega Kurt tickets voor ons te boeken. En zo vlogen we gistermiddag om één uur naar Miami. Wat een onrecht dat haar eigen man niet met haar mee kan, vanwege een visum. Wat een privilege dan om zomaar te kunnen reizen, om een paspoort te hebben en geld om een ticket te boeken. En een organisatie die ons steunt.
De reis verliep zonder problemen (eerste presidentskandidaat Mirlande Manigat zat een paar rijen voor ons). Eenmaal in Miami werden we opgehaald door een vriendin van Myriams familie. We zetten onze spullen af in haar appartement en reden gelijk door naar Jackson Memorial hospital. Daar bleek dat Myriams water toch gebroken is. Ze is direct opgenomen en krijgt allerlei infusen en antibiotica toegediend. Midden in de nacht is Myriam per ambulance overgebracht naar een ander ziekenhuis van Jackson Memorial, dat gespecialiseerd is in premature baby’s. Zo onwerkelijk om met loeiende sirene door Miami te rijden, terwijl we normaalgesproken samen in Haïti werken en leven.
We zijn dankbaar voor de goede zorgen die Myriam krijgt. Tegelijk is het droevig te weten hoe anders het is anderhalf uur vliegen ten zuiden van hier. God verlaat niet het werk dat Zijn hand begon, belooft Hij ons in Zijn woord. Dat heeft Hij meerdere keren bewezen tijdens deze zwangerschap. We bidden van ganser harte dat dit jonge leven gespaard mag blijven, dat het kind te zijner tijd gezond en wel ter wereld mag komen, dat de vader een visum mag krijgen om zich spoedig bij zijn vrouw te voegen. Ik heb de baby op de echo gezien, ik heb zijn hart horen kloppen. Ik waak aan Myriams zijde en we wachten af wat er gaat gebeuren. Ze proberen de bevalling zolang mogelijk uit te stellen, aangezien het kind slechts een pond weegt en erg klein is. We weten niet of het een kwestie is van dagen, weken, of maanden. We weten enkel dat Myriam hier zal moeten blijven tot de bevalling. Het is moeilijk voor haar, nu ze niet zoals verwacht door kan reizen naar California, waar haar familie woont. Familie in Haïti en familie in California en wij zitten samen in Florida, biddend, hopend, gelovend en vertrouwend. Dat is ook wat Myriam zegt; ze stelt haar vertrouwen op God, legt haar leven en dat van haar kind in Zijn handen en vraagt een ieder om voor haar te bidden. Het is roerend om te zien wat voor enorme steun Myriam ontvangt; emails die ons beide raken, telefoontjes, gebed, de liefde die uit dit alles blijkt; we staan om elkaar heen als een familie, zegt Myriam. En we weten nu beide al dat het erg moeilijk voor ons zal worden om straks (wanneer dat ook moge zijn) afscheid van elkaar te nemen. Ik hoop bij haar te blijven totdat haar man een visum krijgt en hier kan komen. Ook al kennen de meesten van jullie Myriam niet, willen jullie meebidden voor haar, voor haar man Gary en voor hun ongeboren kind? Dat Gods werk voleindigd mag worden!