Training

Een jongen van drie jaar zit bij me op schoot en bestudeert m’n armen. “Margot, doet de regen dat?”, vraagt hij, wijzend op m’n sproeten. Dat fenomeen kent hij niet. Nee, beste jongen, dat komt niet van de regen... Overigens heeft het niet meer geregend sinds de overstroming op het vliegveld. Het is ook nog geen regenseizoen.

Deze week was ik weer drie dagen de stad uit. Ik realiseerde me dat ik hier best wel vaak weg ben voor het werk. Het gebeurt regelmatig dat ik meerdere dagen op pad ben. En dat doe ik graag. Het land in, mensen bezoeken in hun dagelijkse leven, de realiteit leren kennen, steeds ietsje meer proberen te begrijpen van het leven in Haïti, zo complex.
Nu waren de drie dagen deze week niet bepaald een blik in het dagelijkse leven en de realiteit van Haïti. Integendeel. We verbleven in een badplaats, een luxe oord voor hier. MCC organiseerde een training voor al haar partner organisaties. Ik was als chauffeur aangewezen, dus kon ik dinsdag om 5 uur opstaan om al m’n passagiers thuis op te halen en te proberen om acht uur bij Club Indigo te arriveren, een route met gratis ‘massage’ (synoniem voor door elkaar gehutseld worden over slechte wegen). Er waren twee medewerkers vanuit MCC Akron (het hoofdkantoor in Amerika) overgekomen naar Haïti, om een training te geven met als onderwerp planning, monitoring en evaluatie. Zij spraken in het Frans, de deelnemers antwoordden in het Creools. MCC heeft 9 partner organisaties:
- SKDE (Sant Kretyen pou Devlopman Entegre; Christelijk Centrum voor Geïntegreerde Ontwikkeling)
- JUPED (Jongeren verenigd voor milieu en onderwijs)
- FOPJ (Organisatie die zich inzet tegen kinderslavernij)
- Timkatec (Kinderen een kans bieden)
- Défi Michée (Micha Campagne)
- Fonkoze (Microkrediet organisatie)
- POHDH (Mensenrechtenorganisatie)
- RNDDH (Mensenrechtenorganisatie)
- KPL (Kore Prodiksyon Lokal; Steun Locale Productie)
Het samenzijn was niet alleen nuttig met het oog op het onderwerp van de training, maar ook om nader kennis te maken met de partner organisaties en ook voor hen onderling om meer te weten te komen over elkaars bezigheden en activiteiten. We begonnen ’s ochtends met een dagopening, buiten op het strand of binnen in een airconditioning gekoelde ruimte, die mij drie dagen lang deed niezen en snotteren. Tussendoor werd de boel wat levendig gehouden met liedjes en andere animaties. ’s Middags om vijf uur rondden we het serieuze deel van de dag af. Mooi op tijd om ons naar het strand te begeven en te genieten van de prachtige zonsondergang. Vanaf het strand konden we de zon boven zee langzaam weg zien zinken achter de horizon, de lucht roze, oranje en goud kleurend. De liefhebber kon een duik nemen in zee en/of in het zwembad. Ik voegde me bij de groep mannen (geen elf, maar twaalf) die aan het voetballen waren. Ze beginnen er zo langzamerhand wel aan te wennen dat ik een bijzonder meisje ben dat voor Haïtiaanse begrippen wat vreemde dingen onderneemt...

Afgelopen zondag, 8 maart, was het de internationale dag voor de vrouwen. Toen ik ’s ochtends de kerk in kwam, kreeg ik net als alle andere dames een lintje opgespeld. Dat had de jeugdvereniging bedacht als manier om alle vrouwen te eren, zo werd me gezegd. Ook tijdens de dienst werd er aandacht aan deze dag besteed, die helaas nog nodig is, zo zeiden ze. De statistieken over de situatie van vrouwen is droevig. Ook in Haïti is het een hele uitdaging om het beeld en de mentaliteit ten opzichte van vrouwen enigszins in de richting van gelijkheid te krijgen.
En op deze zelfde dag werden Frank en Anneke vader en moeder! Van harte gefeliciteerd met de geboorte van jullie dochter en heel veel geluk toegewenst met elkaar!

Vorige week ben ik een beetje in Nederland geweest, in Friesland om precies te zijn. Omrop Fryslân belde me op en stelde me vragen over Haïti en mijn verblijf hier. De wondere wereld der techniek! Live vanuit Haïti op de radio in Friesland. Een van de instructeurs van onze training vertelde me dat hij tijdens zijn drie jarige termijn in Zaïre in de jaren 1989-1992 slechts één keer naar huis heeft kunnen bellen. Verdere communicatie ging via trage post. Wat dat betreft ben ik ontzettend blij met de middelen van vandaag; e-mail, telefoon, Skype, website, en natuurlijk nog steeds post (die nog steeds traag is, maar desalniettemin erg leuk om te krijgen).

Verder naar een bijeenkomst geweest van de Europese Unie (voor fondsenwerving) en naar een vergadering met partner organisatie SKDE en een kerkgenootschap uit Amerika (Church of the Brethren). Dat laatste vanwege de geplande herbouw van woningen in de stad Gonaïves, voor enkele van de vele families die nog steeds dakloos zijn. Ook nog een (erg lange) bijeenkomst bijgewoond bij de organisatie IOM (International Organisation for Migration), naar aanleiding van de geplande deportatie van 30.000 Haïtianen uit Amerika naar Haïti. Dat wordt door Haïti met enig angst en beven tegemoet gekeken, aangezien het 30.000 werklozen erbij betekent en tevens een vermindering in het bedrag dat door Haïtianen vanuit Amerika naar familie in Haïti wordt gezonden, wat de grootste bron van inkomsten is in Haïti.

Maandag had ik m’n eerste les Frans. Terug in de schoolbanken. Ik ben in een groep voor gevorderden geplaatst. Verstaan gaat prima, alleen zodra ik m’n mond opendoe om antwoord te geven, komt er Creools uit in plaats van Frans. Lezen gaat ook goed, maar met schrijven heb ik weer de neiging om over te stappen in het Creools. Omdat veel documenten bij Défi Michée in het Frans geschreven moeten worden en ook mondelinge communicatie daar soms in het Frans gaat, ben ik op deze cursus gestuurd. Aangezien ik nog steeds geïnteresseerd blijf in talen, ben ik blij met die kans. Het betekent wel vroeg opstaan, want de lessen zijn van 7.00 tot 9.00 uur ’s ochtends, in het centrum van de stad (elke maandag en woensdag). Voordeel van de motor is dat ik mooi tussen de rijen auto’s door kan rijden en zo in een half uur op de plaats van bestemming kan zijn. Ik merk wel dat ik op meerdere manieren een achterstand heb ten opzichte van m’n 25 Haïtiaanse medeleerlingen. Ten eerste is de manier van lesgeven heel anders. De docent spreekt en begint een zin of woord en de leerlingen maken in koor de zin af of geven in koor antwoord. En ik heb geen idee welk einde van de zin de docent in gedachten heeft. Ten tweede is alle lesmateriaal op scholen in Haïti in het Frans. Mijn lesmateriaal op school was eerst in het Nederlands en later op de universiteit in het Engels. Ik moet dus iets beter m’n best doen om alles te volgen en goed opletten om alle stof mee te krijgen, die in rap tempo behandeld wordt.

Verder heb ik vorige week m’n huizenzoektocht voortgezet. En met succes, zo lijkt het! Er volgden nog diverse woningen die voor mij afgewezen werden (niet genoeg beveiligd, te dicht bij een ravijn (niet zo dicht bij de rand, pap...), te dicht bij een elektriciteitsmast met vele afgetapte lijnen en daarmee gepaard gaand brandgevaar, teveel hangjeugd, enz.). Oftewel: er wordt goed om me gedacht. Uiteindelijk kwamen we bij de bovenverdieping van een woning die aan al onze wensen leek te voldoen (‘ons’ als in mijn Haïtiaanse collega die voor mij op dingen let waar ik niet op let of niet eens bij stilsta en ikzelf). Na enig onderhandelen over de prijs leken we het eens te kunnen worden, dus we zijn nu in het proces van verdere besprekingen. Voordat ik er meer over zeg, wacht ik eerst even af of het echt doorgaat. Dat weet je hier maar nooit... Dus nog een paar weken in het gebouw van MCC. Nog een paar weken kan men mij ’s avonds inschakelen als chauffeur of vragen of ik de scharnieren van een piepende deur wil smeren, etc.

Gerben was ook weer een maand in Haïti. Ik heb hem bezocht bij de Baptist Haiti Mission in Fermathe. Ik kreeg een pak stroopwafels, dropjes en Fred & Ed hazelnootpasta mee terug naar Port-au-Prince. Een ware traktatie. Bedankt, Gerben!

Een van de deelnemers van de training (een medewerker van een partnerorganisatie) hoorde van een van m’n collega’s dat ik een gehandicapte broer heb. Algauw zocht ze me op en vertelde over haar gehandicapte zoon van vier jaar oud. Hij kan niet lopen en praten en gaat overdag naar een speciale school, die hier dun gezaaid zijn. Een rolstoel heeft hij niet. En al zou hij die hebben, dan nog is er de infrastructuur niet om een rolstoel op voort te duwen. Geen stoep, geen fatsoenlijke weg. Moeilijk voor haar zoon, die ziet hoe andere kinderen rennen, praten en spelen. Soms zie ik een kind aan de kant van de weg lopen, een touwtje in z’n hand. Aan het eind van het touwtje een autootje, gemaakt van een lege plastic fles, met doppen als wielen. Een kinderhand is gauw gevuld, is het niet?