Start de motoren

De afgelopen anderhalve week zijn er verscheidene nieuwe dingen van start gegaan, dan wel herstart. In Nederland was er de eerste actie; de verkoop van taarten, de dag voor vaderdag. Ik hoop dat het iedereen goed gesmaakt heeft! Een ieder in ieder geval hartelijk dank voor de afname en de inzet. Vooral Maaltijdservice Fryslân heeft in grote getale kunnen smullen…
Het is trouwens wel ironisch; mijn naam Margot heeft in het Creools de betekenis ‘veel geld’… Bij zowel MCC als Défi Michée werd al gekscherend gezegd dat ze zich nu niet meer druk hoeven maken over het werven van fondsen; ze hebben nu mij, veel geld dus.
Voetbal is volkssport nummer 1 in Haïti. Zodra men hoort waar ik vandaan kom, krijg ik prompt de uitslagen van alle voetbalwedstrijden te horen plus de namen van de elftalspelers. Ze weten er meer van dan ik.
Bij Défi Michée zijn we ‘gestart’ met een betere kantoorinrichting. Mijn collega is in november 2007 begonnen met de Micha Campagne en had niet veel meer dan een enkel bureau. We zijn dus samen een aantal kantoorbenodigdheden gaan kopen, in een van de zeldzame kantoorwinkels hier. Alles import, voornamelijk uit West-Europa, inclusief pennen met daarop in het Nederlands het etiket‘schrijfwaren’… Mijn eerste taak bij Défi Michée is het opzetten van een website, die de afgelopen week van start is gegaan (www.defimicheehaiti.org).
Bij MCC is een nieuwe medewerker gestart, die hier 3 maanden stage loopt. Ze werd tijdelijk mijn kamergenoot, aangezien het gastenverblijf vol was in verband met de komst van de MCC collega’s uit Dezam (± 3,5 uur rijden vanaf Pòtoprens). Het MCC team kreeg namelijk ook een herstart. Met het vertrek van de leidinggevende en verdere strubbelingen, werd het verstandig geacht om een paar dagen teambuilding in te lassen. De sfeer is in ieder geval prima. Wonderbaarlijk hoe er hier met elkaar wordt omgegaan, met zoveel vriendelijkheid en plezier en er voor elkaar zijn. Het complete MCC team heeft twee dagen samen doorgebracht. Samen in gesprek gaan, opdrachten uitvoeren, bidden en zingen. Inmiddels hebben mijn collega’s ontdekt dat er een keyboard met mij mee gekomen is uit Nederland, zowaar heelhuids aangekomen. Op verzoek ben ik daarom hier ook gestart als pianist/organist, voor het begeleiden van de zang. Dus daar sta je dan, keyboard buiten op het terras, waar we bij elkaar zitten. We zoeken een lied dat ieder kent en in zijn eigen taal mee kan zingen. Muziek is internationaal inzetbaar (en zeker de moeite waard om mee door te gaan, Joske!). De bergen in de verte en een groot contrast tussen de vrij gegoede straat waaraan het kantoor van MCC staat en het ravijn achter de straat, waar we vanaf het terras op uit kijken. In dat ravijn staan de simpele, uit betonblokken en golfplaten opgetrokken woningen zonder stromend water of andere voorzieningen, waarvan er hier zoveel te vinden zijn. Zo dichtbij, zo’n kloof van verschil.
Na afloop van de teambuilding activiteiten afgelopen vrijdag, is een deel van het Pòtoprens team mee gegaan naar Dezam, inclusief ikzelf. Voor mij was het de eerste keer. De route ernaar toe leidde ons langs de kust en door prachtig gebergte. Wat is de natuur hier toch schitterend mooi. In Dezam sliepen we buiten op het voorportaal van het kantoor van MCC daar. Dat is voor mij ook iets nieuws. De sterrenlucht boven je matras, waar ik dezelfde sterren herken die ik in Nederland ook zie. Over de tarantula’s (vogelspinnen) en ander klein gedierte dat er rondkruipt moet je maar niet teveel nadenken als je buiten gaat slapen.
Zaterdag waren we vroeg uit de veren om bij een distributie van bomen te helpen (zonsopgang; 5 uur). MCC heeft namelijk in de omgeving van Dezam 21 boomplantages. Daar worden jaarlijks honderdduizenden bomen geplant. Eenmaal per jaar (in juni) vindt de distributie van deze (jonge) bomen plaats. Er worden zowel bomen verkocht als gratis weggegeven. Langzamerhand probeert men over te gaan op meer verkopen. De rit naar het dorp toe was alweer een hele belevenis. Het had ’s nachts geregend en het pad was een grote modderpoel. We moesten twee rivieren oversteken. De eerste waagden we in de auto, waarbij het water door de bodem naar binnen kwam. Toch nog natte voeten… De tweede rivier was veel breder en dieper en staken we over per puntboot, voortbewogen zoals de boten in Venetië. Daarna nog een eindje lopen en uiteindelijk kwamen we bij de plantage, waar al een lange rij mensen stond te wachten met lege emmers en teilen. Ieder kreeg een gelijk aantal boompjes; citroen, mango, eik en vele andere soorten. Het was een bijzonder gezicht om na afloop de ‘bomen weg te zien lopen’; een lange stoet mannen, vrouwen en kinderen met teilen groen wuivende boompjes op hun hoofd. Deze bomen zijn zowel een bron van inkomsten voor de mensen (hout en fruit voor eigen gebruik en eventueel voor verkoop) als een middel om de ontbossing en erosie tegen te gaan.
Zondagochtend reden we naar een ander dorp in de buurt van Dezam, om diverse kerken te bezoeken en te vertellen over MCC en de boomdistributies. De tweede en derde kerk die we bezochten, waren nauwelijks een kerk te noemen (qua gebouw). We volgden het geluid van gezang en vonden een samenkomst van 10 tot 15 personen. De ‘kerk’ bestond uit een aantal palen waartussen golfplaten waren bevestigd of doeken waren gespannen. Dit zijn afgesplitste kerken, die niet bij een kerkverband horen. Overal werden we hartelijk ontvangen. Flexibele gemeentes.
’s Middags hebben we verkoeling gezocht bij een rivier, die tevens dienst deed als wasstraat voor auto’s en motoren. En ja, dat was de letterlijke start van een motor! Ik heb namelijk zondagochtend vroeg, voor ons vertrek naar de kerken, voor het eerst in Haïti motor gereden. Nou heb ik al een aantal jaren mijn motor rijbewijs, dus het motorrijden op zich is niet nieuw voor me. Er zijn echter twee verschillen in Haïti: er zijn geen regels en er zijn geen goede wegen. In het verkeer is het dus goed opletten en assertief rijden. En de paden; tsja, het had weer geregend, dus het was weer een modderbaan aan de ene kant en gladde, losliggende stenen aan de andere kant. En een proberen ontwijken van hobbels en bobbels en gaten en kuilen. Dat is toch wel heel anders rijden. Ik vermaakte me prima, weer op een motor. Voortaan krijg ik in Pòtoprens ook wat vaker de kans om op een van de motoren van MCC te rijden. We delen als team namelijk een aantal auto’s en motoren. Natuurlijk moest ik mijn collega’s eerst ervan zien te overtuigen dat ik wel vertrouwd ben op een motor… Margot op een motor?!
Afgelopen maandag togen we opnieuw op weg voor een boomdistributie. Dit keer niet voor families, maar voor een landbouwproject ergens boven op een berg. Dit pad sloeg werkelijk alles qua toegangsweg. We waren met twee auto’s en een truck vol boompjes op weg gegaan en voordat het pad echt slecht werd, hebben we de inhoud van de truck overgeheveld in de auto’s. Onze auto had besloten niet altijd zomaar te willen starten, om nog een extra dimensie aan de rit te geven. Hoe omschrijf je zo’n pad? Bepaalde delen bestonden uit losliggende stenen, wat natuurlijk snel tot slippen leidt, andere delen waren modderig en glad en op weer andere stukken waren met stenen twee banen gelegd voor de wielen. We zijn twee keer vast komen zitten, waarbij de auto overhelt richting afgrond. Het pad leidt immers de berg op. Het uitzicht was fantastisch mooi; we kronkelden steeds verder omhoog en hadden zicht op de zee in de verte en het gebergte rondom. Prachtig!
Dinsdag zijn we via een andere route weer terug gereden naar Pòtoprens. ‘Achter bergen zijn er bergen’ zeggen ze hier. Zowel letterlijk in de natuur als figuurlijk in het leven. Ga bijvoorbeeld eens naar de bank, waar een collega me dinsdagmiddag mee naartoe nam om een rekening te openen. De sfeer is daar gelijk heel anders; er wordt Frans gesproken om vooral het onderscheid te benadrukken van het Creools sprekend ‘gepeupel’. Vervolgens duurt het hele proces een paar uur. Geduld is een schone zaak…
We hebben een goede tijd gehad met elkaar, zowel in Pòtoprens als in Dezam. Voor mij was het ook een goede gelegenheid om mijn collega’s van MCC wat beter te leren kennen, evenals het werk van MCC in Dezam. MCC’er ben je niet van negen tot vijf, maar 24 uur per dag en 7 dagen in de week, zoals ze zeggen. Inderdaad is het onvergelijkbaar met een ‘gemiddelde’ baan in Nederland. De omgang met elkaar is totaal anders. Waar gebeurt het onder collega’s dat je ’s avonds spelletjes doet of gewoon zit te praten, om vervolgens naast elkaar onder de sterrenlucht te slapen? Ik ben blij met de werkervaring die ik heb mogen opdoen bij Maaltijdservice Fryslân, dat komt me hier nu al goed van pas. Ik ben ook heel blij met deze prachtkans die ik heb gekregen, het voorrecht om hier te mogen werken en wonen en deel uit te maken van zowel MCC als Défi Michée. Is het niet bizar dat ik me zover van huis op mijn plaats voel, dat ik daarvoor zo’n eind heb gereisd, zoveel heb achtergelaten, maar o zoveel terugkrijg?