Voor 12 januari

Hieronder de originele bijdrage die ik voor mijn website had geschreven, de dag van de aardbeving. Inmiddels is het sterk achterhaald en lijkt het heel onbeduidend. Aangezien ik niet denk dat ik voorlopig in staat ben om uitgebreid een nieuw verhaal te schrijven, laat ik het toch maar bij het originele verhaal. Intussen is de situatie hier nog steeds zeer moeilijk. Dit is niet iets van 1 dag of 1 plaats. Overal, dag in, dag uit, continu. Geen idee hoe het dagelijks leven hier weer hervat zal worden en hoe lang dat zal duren. Voorlopig is het een kwestie van overleven, van zorgen voor eten, drinken, medische zorg, toiletten, tenten. Nog steeds leeft iedereen buiten. Iedereen is ontheemd. Vrachtauto's vol lijken worden afgevoerd. Opgeblazen lijken liggen op straat. Politiegebouwen, scholen, hotels, winkels, woningen zijn ingestort. Eronder liggen nog vele mensen begraven. Misdadigers zijn ontsnapt uit gevangenissen en zorgen voor nieuwe onrust. Het is niet te vatten.
-----------------------------------


Alle ouders die Haïti bezocht hebben, zijn inmiddels weer vertrokken naar hun respectievelijke vaderlanden. Na de motortocht van collega Kurt, hebben we samen drie motoren teruggebracht naar Dezam. Kurt reed de auto met 2 motoren achterin, ik reed op de derde motor. Vreemd genoeg werd Kurt meerdere keren aangehouden door de politie en om papieren gevraagd voor de motoren. Dat is om diefstal te voorkomen, zo hoorde ik later. Het was in ieder geval voor mij een mooie motorrit. Even uitwaaien en je gedachten laten gaan.

Mocht ik soms eens denken dat ik al heel wat beleefd heb, dan blijkt er toch telkens weer wat nieuws mogelijk te zijn. Dit keer had iemand het idee opgevat om van Mirebalais naar Desarmes te fietsen, een afstand van 44 km. Zo gezegd, zo gedaan. Op vrijdagavond verzamelden we ons in Desarmes; zes dames en aanhang. We spreidden onze bedden op de veranda. De een werd wakker van de nachtbus die luid toeterend z’n vertrek aankondigt, de ander sliep mooi door. Zaterdagochtend brachten een aantal van de echtgenoten ons naar Mirebalais, in de auto een uur rijden van Desarmes. De fietsers waren zes buitenlandse dames van 5 nationaliteiten. De fietsen zelf waren een interessant bijeenraapsel. Twee echtgenoten sparen fietsen en sleutelen in hun vrije tijd aan fietsen om er ‘cargo bikes’ van te maken, dus dat kwam goed uit. Zo togen we gewapend met fiets, helm en water op pad. Een heel andere manier om je omgeving te beleven. Motorrijden is anders dan autorijden, maar fietsen is nog weer anders. Je hoort en ziet meer, je bent er dichterbij, er meer midden in. Je zweet ook meer... Uiteraard trokken we veel aandacht, zowel vanwege het feit dat we als zes blanke dames daar fietsten, als vanwege het soort fietsen dat we hadden, met verlengde achterkant en veel ruimte om iets te vervoeren. Ik ben natuurlijk totaal niet gewend om te fietsen in de bergen. Bergopwaarts kostte dan ook aardig wat moeite, zeker naarmate we verder kwamen. Bergafwaarts suizen was een heerlijke beloning van het zwoegen en klimmen! Al met al hebben we er vijf uur over gedaan om in Desarmes te komen. Uiteraard diverse stops om op elkaar te wachten, afgelopen kettingen er weer op te leggen, moeren aan te draaien, water te drinken, etc. Totaal bezweet ploften we in Desarmes neer, waar we na een douche aan een welkome maaltijd konden beginnen. Het was absoluut een bijzondere en mooie ervaring. Genieten, ontspannen en inspannen. Vier van ons reden dezelfde avond terug naar Port-au-Prince, zodat we daar zondag naar de kerk konden, ieder naar z’n eigen.

En zo zat ik zondagochtend vroeg (rond half zeven) weer in een kerkbank. Er blijven verschillen in aanbidding; bij velen gaan de handen in de lucht, bij mij worden ze gevouwen. Velen bidden luidop, ik in stilte. De predikant deed voorbede voor een vrouw die al drie jaar een baby met zich meedraagt. Ik ben een nuchter mens en wil graag dingen begrijpen en analyseren, maar ik kom hier vele dingen tegen die m’n verstand en begrip ver te boven gaan. Deze dame heeft in de loop der jaren veel bloed verloren. Haar man heeft haar eindelijk zo ver gekregen om naar de dokter te gaan. Ze is opgenomen in het ziekenhuis en zal geopereerd moeten worden, alleen is er geen bloed beschikbaar. Ze heeft bloedgroep O negatief, een groep die aan alle andere groepen kan geven, maar enkel van O negatief kan ontvangen. Het gebed raakte me, temeer daar ik zelf O negatief heb. Het zette me aan het denken en ik vroeg me af of dit betekende dat ze bloeddonors zochten. Daar kreeg ik algauw antwoord op. De predikant deed even later een oproep aan mensen met bloedgroep O negatief om bloed af te staan. Er waren vier personen nodig, zei hij. Algauw staken er vier handen in de lucht. Na de dienst werd afgesproken om de volgende dag naar het rode kruis te gaan. Ik was een van de vier en reed maandagmiddag naar de kerk, waar we ons verzamelden. Vandaar reden we naar de bloedbank van het rode kruis, ergens in het stadscentrum. We vulden een uitgebreide vragenlijst in en namen plaats in de wachtkamer. Die zat vol mensen met een thermosbox bij zich. Familie en vrienden van een zieke zoeken zelf bloeddonoren. Kunnen we ons dat voorstellen? Op onze lijst werd de naam van de zieke ingevuld aan wie we bloed gaven. Na het meten van gewicht en bloeddruk en controleren van de bloedgroep, werd een zak bloed afgetapt. Een broer van de zieke was met ons mee om het bloed in ontvangst te nemen in z’n thermosbox. De verpleegkundige vroeg me of ik voortaan elke drie maanden kan komen, want O negatief is zeldzaam en hebben ze hard nodig. Een uur of drie later, een liter bloed armer en een paar gaten in m’n huid rijker stond ik weer buiten. Er voor elkaar zijn en elkaar steunen zit niet alleen in groots ontwikkelingswerk. Het zit niet alleen in geld. Het is iets relatiefs eenvoudigs om bloed af te staan, maar het is van wezenlijk belang en kan het verschil uitmaken tussen leven en dood. Ik bid dat deze vrouw mag genezen. Ik bid dat we mogen weten wat God van ons vraagt, ook in het jaar 2010.

Ja, het jaar 2010. Het klinkt afgezaagd; de tijd vliegt, maar het is een waarheid. Opnieuw een jaar voorbij. De eerste keer dat ik oud en nieuw ver bij mijn familie vandaan doorbracht. Ver in afstand en in tijd. ’s Avonds was ik bij vrienden, waar ik met tranende ogen naast een houtskoolvuur zat waarop een vers geslachte geit werd geroosterd op hoog opslaande vlammen. Ik dacht aan Nederland, waar het door het tijdsverschil al 2010 was. Een geit in plaats van oliebollen. Het is maar 1 van de vele verschillen die bestaan tussen Haïti en Nederland. We zijn een nieuw jaar ingegaan, onwetend wat het ons brengen zal. Laten wij in ieder geval ons best doen om het goede te brengen tijdens dit jaar en om erachter te komen wat het goede is.

De dag na mijn lichaamsbeweging van de fietstocht kreeg ik op een andere manier opnieuw lichaamsbeweging. ’s Avonds zou ik met collega Kurt naar een jubileum van partnerorganisatie JUPED. Het begon om vijf uur, maar aangezien ze altijd een paar uur te laat zijn, was zeven uur wel vroeg genoeg volgens Kurt. Tegen die tijd kwamen we erachter dat er geen auto beschikbaar was. Vervolgens begon het te regenen, dus zijn we ieder maar thuis gebleven. Mijn waterton was bijna leeg, dus ik ben emmers water gaan halen. Het was net als met de fietstocht; naarmate ik meer emmers droeg en meer kilometers reed, werden ze steeds zwaarder. Hoe dan ook, de watervoorraad is weer bijgevuld. Maar ik heb principieel niets tegen op een waterleiding...

Défi Michée heeft al lange tijd te kampen met diverse problemen, zowel op het gebied van communicatie als fondsenwerving en activiteiten. Vandaar dat ik al enige tijd wat meer werkzaamheden voor MCC verrichte. Na diverse besprekingen met leidinggevenden van Défi Michée en MCC is uiteindelijk besloten dat ik niet langer ‘gedetacheerd’ zal zijn bij Défi Michée. Met ingang van heden ben ik volledig in dienst van MCC. Dat betekent niet dat ik niet meer zal werken voor Défi Michée, maar het zal gaan op basis van behoefte in plaats van een specifiek aantal uren. Daarnaast zal ik meer werk verrichten voor MCC en wellicht voor andere partner organisaties. Een functiewijziging dus die hopelijk meer mogelijkheden biedt.

Op dit moment zijn we bezig met voorbereidingen voor senaatsverkiezingen. We willen twee debatten organiseren tussen diverse politici en tegelijk mensen oproepen om te gaan stemmen. In december heb ik bij een seminar van Tearfund gefilmd. Nu word ik geacht die film tot een logisch geheel te bewerken als onderdeel van een documentaire. Verder moeten er een aantal plannen en verslagen geschreven worden en blijven we bezig met de kwestie hulpmaterialen. Vertalingen komen ook vaak tussendoor. En zo pakken we ons werk weer op in 2010, met nog steeds wekelijks devotie.