Vrede op aarde?

Vrede op aarde. Daar zingen we toch graag over, rond de kerst? Ik heb echter het idee dat de vrede op aarde verder te zoeken is dan ooit. Elke paar dagen krijg ik een ‘security report’ toegemaild, waarvan ik weinig vrolijk word. Schietpartijen, verkrachtingen, moord, ontvoeringen, mishandelingen, diefstal, geweld. Samen met ASR bezocht ik opnieuw drie van hun leden. De eerste was een school van het Leger des heils, gevestigd in Delmas 2. Diverse gebouwen op het terrein zijn vernield in de aardbeving. De restavèk kinderen/kindslaven die op het terrein woonden, zijn verhuisd. Nu is er nog een school met honderden leerlingen.
De coördinator met wie we spraken, vertelde dat in de afgelopen week twee personeelsleden waren neergeschoten. Dieven eisten de telefoon van een van hen op, maar dat was al de derde keer dat hij zijn telefoon kwijt zou raken. Toen ze zeiden ‘geef ons die telefoon’ en hij antwoordde ‘welke telefoon’, schoten ze hem pardoes neer. Een collega die in de buurt stond, liep naar hem toe om hem te helpen. Ook hij werd neergeschoten en hij stierf aan zijn verwondingen.
Verbijsterd reed ik naar onze tweede locatie; CECODE in Bicentenaire. De contactpersoon van ASR die me begeleidde, belde CECODE om ons op te wachten, want hij had het niet op Bicentenaire. CECODE heeft een school en kindertehuis. Het kindertehuis is volledig ingestort in de aardbeving en enkele kinderen zijn overleden. De school deed me opnieuw versteld staan hoe mensen hier bouwen. Via een wirwar van smalle paadjes in een corridor bereikten we diverse lokalen. Dat je daar een school kunt bouwen. Het toppunt was wel een drie verdiepingen hoog, smal gebouw, met op elke verdieping net genoeg ruimte voor één klaslokaal, enkel te bereiken via een smalle wenteltrap. Wat me nog meer verbaasde was het feit dat deze school is gebouwd door Japan. Zoiets zou niet moeten kunnen.
We reden door naar onze derde bestemming, niet ver bij CECODE vandaan. Dit was ACNVH, eveneens in Bicentenaire gevestigd. Deze organisatie doet voornamelijk aan bewustmaken in Port-au-Prince. Ze hebben eveneens een school elders in het land, in een afgelegen gebied op een bergtop. De contactpersoon van deze organisatie vertelde hoe hij in de afgelopen week twee keer middernachtelijk bezoek had ontvangen en onder schot was gehouden.
Zulke bezoeken zijn heftig en vermoeiend, maar ook een blik op de harde werkelijkheid.

Zaterdag volgend op deze bezoeken, stond ik weer eens muurvast op een kruispunt waar alle chauffeurs luid toeterend proberen door te rijden, elkaar allemaal klem rijdend. Een ongeduldige taptap chauffeur die achter me langs probeerde te komen, schreeuwde van alles en ik hoorde een klap op de auto. Ik dacht dat de bijrijder met zijn hand tegen de auto sloeg, maar later constateerde ik een deuk in de auto. Opzettelijk geweld. Waarom doen we dat toch?

Na een redelijk ontmoedigende week, kwam ik zondag weinig vrolijk de kerk in. Zonder gebruik van microfoon was de persoon die aan het woord was moeilijk te volgen. Even later werd duidelijk wat er aan de hand was: die nacht was er ingebroken in de kerk. Het keyboard en een deel van het geluidssysteem waren gestolen. Werkelijk waar onvoorstelbaar. Het een na het ander. En nu dit weer, in een kerk die ingestort is en nog niet eens weer opgebouwd.

Ik woonde een forum bij dat een campagne lanceerde voor integratie van gehandicapten, o.a. in kerken. Ook van die verhalen wordt de mens weinig vrolijk. Maar een mooi initiatief. De staatssecretaris voor integratie van gehandicapten sprak, evenals diverse andere sprekers. Over inclusie, uitsluiting, integratie, belang van familie, school, samenleving, mentaliteit, etc. Het forum was georganiseerd door partner organisatie SCH.

Ook op kantoor gaat het niet automatisch. Op een ochtend vielen de stopcontacten uit en vervolgens spoelde de wc niet meer door. Bij de bank is een tekort aan dollars, dus cheques geschreven in dollars kunnen enkel in gourdes worden geïnd.

Op een positievere noot: met ‘onze’ kinderen gaat het goed. De kleine Emanuela eet flink, ze loopt, speelt, lacht en huilt. Ook Olivier heeft voorzichtig zijn eerste stappen gezet. Voordeel van het nieuwe kantoor is dat we nu weer lunch krijgen en ook hebben we elke maandag devotie, beide samen met STAR/trauma. Lichamelijk voedsel en geestelijk voedsel.

Ik ben al enige tijd bezig om een verklaring van goed gedrag aan te vragen. Dat is een heel proces, temeer daar ik een Nederlands burger ben woonachtig in Haïti. En het rechtssysteem in Haïti is zo onnavolgbaar dat je geen idee hebt waar en hoe je wat moet regelen. Je moet iemand hebben die je helpt. Dus ik had al een aantal stappen ondernomen en hulp toegezegd gekregen van twee verschillende personen, maar die lieten me beide zitten zonder vervolg. Nu had ik weer iemand gevonden die me zou helpen. Ik moest met 3 getuigen in het tribunaal komen. Ze moesten een document ondertekenen waarin staat sinds wanneer ik in Haïti woonachtig ben en dat ik geen criminele activiteiten onderneem. Vervolgens kreeg ik een verklaring van residentie. Ik kon geen rekening krijgen, maar wel een prijs die ik moest betalen. Met dit document krijg ik te zijner tijd hopelijk eindelijk de benodigde verklaring van goed gedrag.

Er kwam een rekening binnen van een telefoon die niet meer in gebruik is, dus naar de telefoonmaatschappij Digicel om de rekening te betalen en het nummer af te laten sluiten. Je moet het allemaal maar weten. Ook de auto heeft het nodige onderhoud nodig.

MCC had me uitgenodigd om bij hen een ‘eindejaarsfeest’ te komen vieren. Ik arriveerde laat en kwam terecht in een duidelijk gezellige sfeer. Er werd een ‘talentenshow’ gehouden, waarbij de een zong, de ander danste, of als cabaretier een verhaal vertelde, er werd gemusiceerd en tot slot kwam een van de collega’s verkleed als kerstman de trap af lopen. Ikzelf had mijn keyboard meegenomen en er werd enthousiast meegezongen met de liederen die ik speelde. Zingen dat ze kunnen!

De volgende dag was ik terug bij MCC, waar drie personen klaar stonden om naar het vliegveld te vertrekken. Ik reed met ze mee, aangezien een van hen en ik met dezelfde vlucht naar New York bleken te gaan. Dus op vrijdagmiddag 23 december stonden we enkele uren in de rij. Het systeem lag plat en we kregen handgeschreven boarding passes. Een vertraging van anderhalf uur werd niet aangekondigd. Door de vertraging kwamen we anderhalf uur te laat in New York aan, waardoor we onze aansluiting misten. We kregen een tegoedbon voor een hotelovernachting en onze reis werd omgezet. Dus na enkele uren slaap in een luxe hotel, ging ik terug naar het vliegveld om verder te vliegen naar San Francisco. Daar werd ik zaterdagochtend opgehaald door Gary en een neef. De vlucht van de oostkust naar de westkust bood mooi uitzicht op een veelal besneeuwd landschap.

Ik ben een dag of tien in California. De aanleiding van mijn bezoek is een uitnodiging voor de doop/toewijdingsdienst van Clarence, het wonderkind dat geboren werd in maart. Ik heb toen enkele weken doorgebracht in het ziekenhuis met zijn moeder Myriam en ben peetmoeder van de jongeman geworden. Dus op dit moment ben ik bij hen in huis in San Jose, waar de hele familie me hartelijk ontvangen heeft. Er is zoveel gebeden voor dit kind, ik heb zo vaak zijn hartslag gehoord via de echo, ik heb hem piepklein in de couveuse zien liggen en nu heb ik hem eindelijk in mijn armen kunnen sluiten. Bijzonder!

Zaterdagmiddag zijn we boodschappen wezen halen. Zondagochtend wachtten we lange tijd vergeefs op een lift naar de kerk. Uiteindelijk kwamen we veel te laat aan. In Amerika is de tijd niet zo rekbaar als in Haïti. Helaas misten we dus een deel van de dienst, maar ik kreeg nog wel de preek mee en gelukkig de ‘dedication’ zelf. Behalve Clarence werden ook zijn nichtje en een ander kind gepresenteerd op deze kerstdag. Volgens de predikant een toepasselijke dag.
’s Middags was er een receptie voor Clarence en z’n nicht, compleet met Haïtiaanse maaltijd. Ik mocht de toespraken vertalen voor de beide vaders. Een Creools-Engels en de ander Engels-Creools.

Maandagochtend ben ik een huurauto gaan halen. In de loop van de ochtend vertrok ik in zuidelijke richting. Ik volgde weg 1 langs de kust, een prachtige route met schitterend uitzicht op de Pacific Ocean. De weg slingert langs zee, door de bergen, over bruggen. Het was een heldere, frisse dag. Ik sloeg af in de richting van Paso Robles, waar ik aan het eind van de middag de auto bij huize James parkeerde. Van een Haïtiaanse familie naar een Keniaanse familie, van Haïtiaanse maaltijden naar Afrikaans eten, van de ene oud-MCCer naar de andere oud-MCCer. Bijzonder om elkaar in California weer te ontmoeten.

Ik ben twee nachten bij het gezin van James gebleven. Hij heeft me meegenomen Paso Robles in en naar San Luis Obispo, waar hij werkt bij Calpoly State University. Dus op de campus rondgekeken, mooi gelegen in de bergen. Veel kale bergen hier, nu niet vanwege ontbossing, maar door de wijze van ontstaan. Het zijn aardbevingen die deze bergen hebben doen ontstaan.
Vervolgens gingen we weer naar de kust. Op een bepaalde locatie zijn altijd veel zee olifanten te vinden, familie van de zeehond, maar dan veel groter. Een bijzonder schouwspel. We wilden een kasteel bezoeken (Hearst castle), maar daar was geen plaats meer. In de omgeving van Paso Robles zijn vele wijngaarden te vinden; hellingen vol wijnranken. Mooie, gekleurde landschappen.

Woensdagochtend vertrok ik oostwaarts, via wegnummers 46, 41 en 198 naar Sequoia national park. Ik werd verrast door de schitterende natuur en diversiteit. Van bergen naar vlakte en weer de bergen in. Behalve wijngaarden ook fruitbomen en mosgroen gekleurde bomen. Sequoia is de naam van een zeer grote boomsoort. De route die ik reed, was om stil van te worden, zo geweldig mooi en bijzonder. Besneeuwde bergtoppen in de verte, via haarspeldbochten een bergpas opslingerend tot hoogtes van boven de 2 km, in de sneeuw rondlopen langs bevroren rivieren, prachtige natuur. Winter in California. Uiteindelijk reed ik langs de enorm grote sequoia bomen met onvoorstelbaar dikke boomstammen, tot hoog in de lucht reikend. Ik liep een bospad op, in een stam van een omgevallen boom, langs metersbrede bomen.

Die avond sliep ik in een motel in Fresno (180 west), om de volgende dag vandaar weg 41 naar het noorden te nemen. Ook nu weer van vlakte naar de bergen. Ik had geluk dat de weg open was door Yosemite national park. ’s Winters is die vaak dicht. Ik heb vaak van Yosemite gehoord en gelezen en nu had ik de kans om er zelf te komen. Opnieuw schitterende bergen en vergezichten. Foto’s en woorden doen geen eer aan al het moois dat ik heb gezien. Ik stopte bij een waterval en reed Yosemite valley in; een vallei aan alle kanten omringd door hoog oprijzende rotsen en bergen. Ook hier weer bevroren rivieren. Dennengeur en frisse berglucht.
Vanuit Yosemite park volgde ik weg 140 naar het zuiden, via Mariposa en Merced naar Gustine, weg 33 zuidwaarts en vervolgens 152 west naar Gilroy. Ook daar weer een mooie route langs een meer en door mosgroene bergen. Tot slot weg 101 noord terug naar San Jose, huize Myriam. Een mooie rondreis.

Donderdagavond ging ik met Myriam en haar zus winkelen. Ook vrijdag met haar ouders naar de winkel en later met Myriam. Natuurlijk genieten van Clarence, een vrolijk en beweeglijk kereltje.

Vandaag, oudejaarsdag, zijn we naar San Francisco geweest. We hadden een bijzonder gezelschap; James kwam met zijn vrouw en dochter hier naartoe om Gary, Myriam en mij op te halen. Drie oud MCCers. We kennen elkaar via MCC Haïti en ontmoeten elkaar hier in California. We reden naar de Golden Gate Bridge, een bijzonder bouwwerk aan de baai, met prachtig uitzicht op de stad en op het voormalige gevangeniseiland Alcatraz. Vandaar de stad in. Steile wegen, inclusief Lombard street met een stuk slalomweg erin. We liepen langs pier 39, zagen zeehonden liggen uitrusten op een plaats waar ze met z’n allen naartoe komen, bekeken elektronische bussen en ‘cable cars’ die voortgetrokken worden door een bewegende kabel in de grond. Een mooie stad en fijn gezelschap op deze laatste dag van het jaar.

Wat is er weer veel gebeurd in het jaar 2011. Ook voor 2012 geldt dat we niet weten wat de toekomst brengt. Laten we hopen voor een ieder op vrede, geloof, hoop en liefde.