Opschudding

Na ons bezoek aan Grand Anse vorige maand, heeft het team de bewustzijnscampagne afgerond. Daarom was er bij FOPJ een evaluatiegesprek met het team. De eerste stap is gezet. Nu het vervolg. Ook met ASR, het netwerk waar ook FOPJ lid van is, spreken we verder over de plannen voor het komende jaar en de activiteiten van afgelopen jaar. Met hun 18 leden is het niet eenvoudig om prioriteiten te stellen en beperkte fondsen te verdelen. En overal is de nood hoog.

’s Ochtends wordt er op mijn deur geklopt ten teken dat de kinderen wakker zijn en naar binnen wensen te komen. Zodra mijn deur opengaat, staan er twee grijnzende koters binnen, die eens komen kijken wat ze zoal overhoop kunnen halen. Ga ik weg, dan gaan er vier armen de lucht in en worden er twee kelen opgezet. Vervolgens rennen ze naar het balkon, om hun hoofden en een arm tussen de spijlen door te wringen en me zo uit te zwaaien. Met een vreugdekreet word ik begroet als ik terugkom en prompt schieten er weer vier armen de lucht in en kan ik, met m’n rugzak nog om, op elke arm een kind tillen. We hebben een mooie huishouding.
Laatst zijn we met de huisgenoten een dagje naar het strand geweest. Alle kinderen en volwassenen ingeladen en op naar Obama beach, aan Cote des Arcadins. Een grote opblaasschildpad mee, die we onderweg lieten opblazen en die de halve auto in beslag nam. De zon schitterde op het water, een vissersboot kwam de vangst aan wal brengen. We dobberden op de schildpad en genoten van het natuurschoon van dit tropische eiland.

Het kleine team van Church World Service is nog wat kleiner geworden, nu het contract van mijn collega is afgelopen. Dus ik blijf alleen over. Dat zorgt voor een diversiteit aan activiteiten, maar het betekent ook dat je alles alleen moet opknappen. Dus ook het onderhoud aan de auto, die heel wat te lijden heeft op de slechte wegen hier. En ook garages werken hier anders dan elders. Hoe dan ook, uiteindelijk heeft de auto een beurt gehad, dus hopelijk kan ie er weer even tegenaan.

Ik zou afgelopen week naar het Noordwesten, maar kreeg het dringende advies om de reis uit te stellen en niet weer ziek te worden. Dus met enige tegenzin heb ik het advies ter harte genomen en de plannen gewijzigd. Dat was woensdag 7 maart. Toen ik die avond tegen tienen in bed lag, begon mijn bed te schudden met het hele gebouw. Opnieuw een aardbeving. Mijn huisgenoten renden het huis uit, honden begonnen te blaffen, mensen begonnen te roepen en naar buiten te rennen. Een aardbeving van 4,6 op de schaal van Richter. Het houdt niet op.

De volgende dag bezocht ik drie leden van ASR. De eerste, AED, is sinds de aardbeving gevestigd in een provisorisch, plywood gebouwtje in de wijk Solino. Ze hebben een interessant programma, met zowel activiteiten voor restavèk kinderen als voor hun families, die geld kunnen lenen en daarop rente betalen, waarvan een deel op een spaarrekening wordt gestort. Zo hebben ze meer solidariteits programma’s ontworpen. De tweede, Chandel, is gevestigd in Delmas 3, waar achter hun ingestorte gebouw een provisorische bibliotheekruimte is neergezet. Zij organiseren elk weekend scouting activiteiten, dans en theater. Ook brengen ze via theater op een speelse wijze belangrijke boodschappen over. Tot slot bezochten we Zanmi timoun (Vrienden van kinderen) in Petite Place Cazeau. Deze organisatie biedt een versneld onderwijsprogramma aan voor restavèk kinderen die te oud zijn om nog basisonderwijs te volgen. Ook hebben ze diverse opties in beroepsonderwijs. We hebben weer vele goeie werken en initiatieven gezien, maar ook weer veel nood.

Terwijl we op de terugweg waren van de derde organisatie, kreeg mijn metgezel een telefoontje. Twee senatoren waren afgetreden en riepen iedereen op om direct naar huis te gaan, want er stond iets te gebeuren. Ik vroeg wat dan, maar dat kon me niet verteld worden. Ik zette mijn metgezel af en reed naar MCC, waar ik in de buurt was en de auto zou parkeren. Er vormden zich al lange rijen bij benzinepompen en in winkels van mensen die een noodvoorraad wilden inslaan. Ik hou er niet van om te rennen enkel omdat iemand me zegt te rennen, zonder dat ik weet waarom. Aangezien ik geen antwoord kon krijgen op de waarom vraag, besloot ik niet te rennen. En mensen renden letterlijk. Koopwaar is verloren gegaan, taxi chauffeurs hebben ongelukken gekregen. Er is teveel politieke onrust geweest om zo’n waarschuwing niet serieus te nemen, denken velen. Er deden geruchten de ronde over een mogelijke arrestatie van oud-president Aristide en zelfs over een mogelijk aftreden van huidig president Martelly. Ook bij mijn collega’s in Amerika was het bericht al binnengekomen, waarop ik onmiddellijk mijn leidinggevenden aan de telefoon kreeg. We kregen te horen dat er om vier uur een persconferentie van president Martelly zou zijn. Dat was het inmiddels, dus samen met iemand van MCC keek ik naar deze persconferentie. Wat had de president te zeggen? Enkel dat hij al zijn paspoorten ter inzage gaf, om aan te tonen dat hij niet de Amerikaanse nationaliteit heeft. Dit is al enkele maanden een discussie, aangezien men beweert dat hij een Amerikaans paspoort heeft en het volgens de Haïtiaanse wet niet is toegestaan om twee nationaliteiten te hebben. Maar niks geen politieke onrust. Mensen wordt het hoofd op hol gebracht om niets. Nog meer onzekerheid, spanning en stress dan ze al hebben.

Dezelfde dag stonden enkele MCCers voor een dichte grens bij de Dominicaanse Republiek. Er was onenigheid en al sinds enkele dagen was de grens gesloten. Lange cement trucks blokkeerden de doorgang en de douane was afwezig. Toen ik dacht dat ik alle leed wel gehad had voor de dag, kwam mijn huisgenoot ’s avonds ook nog bij me met persoonlijke zorgen. Soms kan een mens zo moe worden van alle problemen.

De volgende dag woonde ik een training bij over advocacy/lobbyen, die een week lang was gehouden door Christian Aid en Church World Service op de locatie Kaliko beach. Een luxe oord aan het strand, zo’n contrast met de dagelijkse realiteit. Christian Aid en CWS hebben samen iemand in dienst die gevestigd is in Washington DC. Zij houdt zich bezig met advocacy/lobbyen, vooral bij de Amerikaanse regering voor beleid ten gunste van Haïti. Deze week heeft ze een bijeenkomst gehad met de leden van het netwerk Aba Sistèm Restavèk, over het werk in Amerika, maar ook om met hen na te denken over hoe zij druk kunnen uitoefenen op de overheid, zowel landelijk als plaatselijk. Wetgeving in Haïti is zeer gebrekkig, vooral het toepassen en het naleven ervan.

Van Kaliko reed ik door naar Desarmes, waar ik een rustig weekend heb doorgebracht in het dorp. Even rust en stilte, een verademing, even weg van de drukke stad met het vele verkeer, de miljoenen mensen en opnieuw een aardbeving diezelfde vrijdag. Oud-collega’s van MCC bezocht. De begrafenis van de moeder van een van hen vond juist dat weekend plaats en een ander ging met een MCC auto een dode ergens halen. De MCCers vervullen heel wat functies in hun gemeenschap, van ziekenauto tot lijkwagen.

Zondagavond ging ik samen met een van de kinderen van onze huishouding op bezoek bij zijn oom, tante en neven. Meneer zat rustig als een grote jongen in de gordel op de stoel naast me (hier geen kinderzitjes). Zijn oom vroeg me hoe laat het was, maar had zelf een andere tijd. Bleek dat de klok een uur vooruit is gegaan hier. Ik wist nergens van, hoorde later dat het de dag tevoren was aangekondigd. Des te meer verbazend aangezien in de afgelopen vier jaar dat ik hier geweest ben, de tijd nog nooit veranderd is. In Nederland verstoort het ’t ritme niet zo, maar hier wel. Het hele jaar door wordt het rond vijf, zes uur ’s ochtends licht en zes uur ’s avonds wordt het donker. Maar nu is het nog donker om zes uur ’s ochtends en om half zeven ’s avonds is het nog licht, waardoor het hele ritme in de war raakt van mensen die met het licht opstaan, vroeg dus en met het donker naar huis gaan. De vorige president, Preval, veranderde de tijd niet, maar de huidige president Martelly heeft besloten wel de tijd te veranderen. Iemand maakte de mooie opmerking: tijd hebben we niet nodig, we hebben andere dingen nodig...

Over tijd gesproken; de kerstpost heeft er ook enige tijd over gedaan, maar is eindelijk aangekomen. Dus bedankt voor alle goede wensen voor 2012! Het jaar is nog niet om, dus het is nog niet te laat.

Zoals al vaker geschreven, zijn er middels giften vanuit Nederland via KDRe inmiddels 70 huizen gebouwd met Gadcobem in Duvier en vindt er een herbebossingsproject plaats met KAMM in Mayonbe. In januari zijn beide projecten gefilmd. Zie hier voor het eindresultaat, twee mooie video’s die een heel goed beeld geven van hoe de gemeenschap zich inzet voor ontwikkeling: http://vimeo.com/37112735 voor woningbouw in Duvier en http://vimeo.com/36043984 voor herbebossing in Mayonbe.