Kerken en werken

De maand juli is begonnen. De scholen zijn gesloten. Geen kleurige uniformen meer op straat, ’s ochtends vroeg en in de middag. Veel legere taptaps, minder verkeer op de weg. Mijn collega Valéry is voor vakantie en werk een aantal weken het land uit, dus ik beman momenteel alleen het Défi Michée kantoor. Een deel van mijn werkzaamheden bestaat uit het bijhouden van de financiële administratie, communiceren met Micah Challenge International, verslagen schrijven van vergaderingen, contact houden met de deelnemers aan de seminars en nagaan of ze ook vervolg geven aan de seminars (iedere deelnemer wordt geacht op zijn beurt 30 mensen te instrueren), artikels schrijven, fotograferen en de website bijhouden (www.defimicheehaiti.org). Verder is de zomerperiode natuurlijk een mooi moment om het kantoor op te ruimen en wat orde in de chaos proberen te scheppen.
Een week na onze avonturen in Hinche, volgde er een seminar in Saint Marc. Het was erg warm en het zweet stond ons algauw op de rug. Een enthousiaste groep deelnemers vol vragen. Ik overnachtte bij MCC in Desarmes, aangezien dat niet al te ver van Saint Marc verwijderd is. Altijd goed om onze collega’s in Desarmes te bezoeken. De seminars zijn veelal op vrijdag en zaterdag, dus veel op pad in het weekend. Aan het eind van elk seminar delen we certificaten uit. Dat is me hier wat. Er wordt heel veel waarde gehecht aan het ontvangen van een certificaat. Mijn Canadese collega Josh en ik zijn daar een stuk nuchterder in.
Zondag 21 juni was de tweede ronde van de senaatsverkiezingen. Ik heb er weinig van gemerkt en tot op heden niets gehoord van de uitslag. De opkomst bij verkiezingen is schrikbarend laag. Bij de eerste ronde was het zo’n 11%. Mensen hebben totaal geen vertrouwen in de regering, of achten geen van de kandidaten geschikt, of zijn te bang om de straat op te gaan tijdens verkiezingen, wegens het risico op manifestaties en oproer. Veel mensen blijven thuis tijdens verkiezingen. Ik ging die dag wel naar de kerk en moest ergens een auto afleveren. Het was ongewoon rustig op straat. Ik zat nog maar nauwelijks in de kerkbank, of er stond een klein jongetje naast me, dat m’n arm aanraakte. Toen hij me genoeg bestudeerd had, verscheen er een meisje dat zijn plaats innam. Ook zij moest aan me voelen en me wat vragen en observeren. Het blijft bijzonder blijkbaar, zo’n blanke dame. Natuurlijk blijf ik continu aandacht houden. Soms is dat vermoeiend, soms levert het gewoon leuke gesprekken op.
Afgelopen zondag bezocht ik samen met een paar internationale collega’s een Mennonietenkerk. MCC is tenslotte een Mennonieten organisatie, maar hier in Haïti zijn maar weinig Mennonieten kerken. Na lang zoeken dus uiteindelijk contact gelegd met een predikant van deze gemeente, een aardig eindje rijden. Toen ik na de dienst terug kwam en een Haïtiaanse collega me vroeg hoe het was, zei ik dat ik eerlijk gezegd weinig verschil opmerkte met andere kerken, of het nu baptist is of pinkstergemeente. Hij lachte en zei dat hij dat wel verwacht had. Het is een kwestie van cultuur, zei hij. De totaal andere manier van God dienen hier doet me telkens weer beseffen dat we ondanks al die verschillen, of het nu is in taal of muziek of handen opheffen, allen dezelfde God dienen. Verdeling onder Christenen is het laatste wat we moeten willen. Integendeel, samen sterk staan en uit de liefde van Jezus leven, ook naar niet-christenen.
Veel kerken houden hier gedurende een aantal weken elke dag een dienst, rond een bepaald thema. Op de verjaardag van een vriendin, een vrijdag, gingen we gezamenlijk nar de kerk. We zaten op de voorste bank. De kerk was meer dan vol, mensen stonden tot buiten toe. Waar ik nog steeds moeite mee heb, is dat het volume hier alleen maar op maximum schijnt te kunnen. Ik zat vlak voor een joekel van een box en kon door de herrie nauwelijks meer de woorden onderscheiden. Mijn collega zei hetzelfde, zodra we de kerk uitkwamen, 2,5 uur later en nog voordat het afgelopen was. Maar toch; mooi initiatief. En zoveel mensen komen erop af! Dat had ook met het thema te maken, dat veel mensen aansprak, namelijk dat God zich de situatie van mensen aantrekt.
MCC is een team waar mensen komen en gaan, vooral vanwege de buitenlanders met posities van 1 of 3 jaar. Deze week hebben we afscheid genomen van onze Canadese collega’s Josh en Marylynn met hun 6 maanden oude zoontje. Hun tijd bij MCC Haïti zit erop en nu gaan ze terug naar Canada. In de toekomst hopen ze wel weer terug te komen. Haïti steelt harten... Tegelijk namen we ook afscheid van onze Haïtiaanse collega Guylène, die besloten heeft MCC te verlaten. Rond september hopen we een nieuw echtpaar te kunnen verwelkomen in het team.
Ook hier bestaan miscommunicaties en misopvattingen en ook hier zijn menselijke relaties/contacten geen eenvoudige opgave. Wat is het toch belangrijk om duidelijk en eerlijk te zijn, om elkaar te kunnen vertrouwen, om niet achterdochtig of jaloers te zijn, om elkaar goed te begrijpen. En elkaar te respecteren. Ieder mens is verschillend, maar in een internationaal team komen daar ook nog eens culturele en taalverschillen bij.
Afgelopen zaterdag bezochten we het gebied waar dankzij giften van Agis en de Johannes Stichting (Ridderkerk) woningen worden gerepareerd/herbouwd. We liepen ons in het zweet te werken op de smalle paadjes in de bergen boven Port-au-Prince. Het project wordt in delen uitgevoerd. Sommige woningen worden compleet herbouwd (één- of twee kamer woningen) en het grootste deel betreft reparaties. Een nieuwe, veilige thuishaven!
Over thuis gesproken: bij mij in huis heb ik nu als ‘oplossing’ voor het water probleem (geen stromend water zonder elektriciteit) een grote waterton in de keuken staan, die gevuld wordt met emmers water vanuit het bassin. Het regent inmiddels minder vaak, dus emmers regenwater vullen is niet meer voldoende...
Laatst hoorde ik hoe een collega vroeg om een voorschot op zijn salaris. Het ging om een bedrag van rond de € 65, zodat hij met zijn zieke zoon naar de dokter kon en medicijnen kopen. Het raakt me hoe mijn collega’s zelf nauwelijks het hoofd boven water kunnen houden en in het levensonderhoud van hun gezinnen kunnen voorzien, al werken ze voor een ontwikkelingsorganisatie, voor de ontwikkeling van hun land. Een collega die nooit klaagt of vraagt, altijd bereid is te helpen en werken. Nee, het is niet altijd makkelijk om al die armoede en levensstrijd om je heen te zien en je machteloos te voelen.