Via Chicago en New York terug naar Haïti

Zaterdag 7 juli van acht uur ‘s ochtends tot half drie ’s middags vergaderingen zonder onderbreking of pauze. Voor achten was ik eerst nog een rondje over de Notre Dame campus gefietst om de benen te strekken ter afwisseling van het vele zitten die week. We spraken specifiek over toekomstplannen in Haïti. De CEO schoof weer aan voor een dialoog over de toekomstvisie van CWS wereldwijd. Tot slot wisselden we van ideeën over een business/groeiplan voor de diverse werkgebieden en programma’s in de regio Latijns Amerika/Caribisch gebied voor de komende jaren.

Daarna zijn we met z’n vijven naar Chicago gereden, Illinois, voor even een stukje ontspanning. We bezochten de Sears Tower, waar op de 103e verdieping een ‘skydeck’ is. Deze hele verdieping heeft aan alle kanten ramen die uitzicht bieden op de skyline van Chicago met z’n wolkenkrabbers in het centrum, vlak land in de verte en Lake Michigan waaraan het is gelegen. Op een glazen uitbouw kun je dwars door een doorzichtige bodem 103 verdiepingen ver naar beneden kijken. We kregen gelijk een stukje geschiedenis mee van de stad, die na een verwoestende brand weer is herbouwd. Daarna wandelden we door een aantal parken, met waterfonteinen en spiegelkunstwerken, een openluchtconcert. We streken neer aan Navy Pier, aan Lake Michigan. Wat drinken, later ergens anders pizza eten. We overnachtten in Chicago. De volgende ochtend had ik een bijzonder weerzien met een oud-studiegenoot en haar man. Het was zes jaar geleden dat we elkaar hadden gezien en we hebben met veel plezier de draad weer opgepakt. Terwijl mijn collega’s huns weegs gingen, zaten wij wat te praten aan het strand in de stad. Een vreemd contrast, met de wolkenkrabbers op de achtergrond een zandstrand aan Lake Michigan.

Tevreden reden we gezamenlijk terug naar South Bend, waar inmiddels van alle windstreken meer collega’s waren aangekomen voor twee vergaderingen die zij die week daar bijwoonden. ’s Avonds woonden we een receptie bij met alle aanwezigen, waar we kennis maakten met collega’s van diverse kantoren in Amerika. Ook de regiocoördinatoren van de andere werelddelen waren present.

Maandag namen we deel aan het welkom van de volgende twee vergaderingen. Met z’n allen werd eerst een dienst gehouden. De CEO/directeur van Church World Service is predikant, dus hij verzorgde een meditatie. Gebedspunten vanuit alle werelddelen, gezang, samen stilstaan bij ‘zegen’ en een zegen zijn voor elkaar. Daarna een sessie bijgewoond over rampen in Amerika, waar Church World Service ook actief in is. Vervolgens een sessie over vluchtelingenwerk en immigratie in Amerika, een ander groot deel van CWS werk. Tijdens de lunch een ontmoeting met een groep collega’s die in november naar Haïti en de Dominicaanse Republiek komt. Deze sessies vonden plaats op St Mary’s College, een vrouwen college.

’s Middags vervolgden wij ons programma elders. Vier van ons gingen door naar New York. We vlogen van South Bend naar Chicago en vandaar naar New York, waar we verbleven in Hephzaibah guesthouse, vlakbij Central Park, in het midden van Manhattan. Het was al avond toen we aankwamen, dus het programma ging de volgende dag verder. De twee hoofdkantoren van Church World Service zijn gevestigd in New York en Elkhart, die we nu allebei bezocht hebben. Het kantoor van New York is gevestigd in ‘Interchurch center’, een gebouw waar vele organisaties gehuisvest zijn die vanuit een christelijke visie werken. We ontmoetten daar Interfaith Center on Corporate Responsibility, een instantie die zich inzet voor maatschappelijk verantwoord ondernemen. Daarnaast was het fijn om een beeld te hebben bij het kantoor en de collega’s in New York en een gezicht te zien bij de namen van emails. We ontmoetten de voltallige staf tijdens een informeel gesprek, waarbij wij deelden over het werk dat gebeurt in Latijns Amerika.
’s Avonds waren we vrij. Met z’n tweeën gingen we naar Times Square, een hectisch plein vol mensen, billboards en lichtreclames die om elf uur ’s avonds de illusie opwekten dat het nog licht was. Ik ben wezen wandelen in Central Park, een groot park en sterk contrast met de drukte van de stad. Daarna zijn we samen naar een van de vele theaters geweest (Amsterdam theater, heel toepasselijk), om onze gedachten te verzetten met de musical Mary Poppins. Geweldige muziek en acteren, prachtig decor. Een fijne ontspanning.

Woensdag scheidden onze wegen. Ik nam een taxi vanaf ons guesthouse naar Penn Station, om vandaar met de trein naar Newark airport te reizen. De vlucht naar Port-au-Prince was overboekt, dus ik kreeg een ticket zonder stoelnummer. Uiteindelijk kreeg ik gelukkig toch een stoel toegewezen en kon mee terug naar Haïti. We hebben een vol programma gehad, er is veel gebeurd, maar het was een mooie tijd en goed om in levenden lijve bij de collega’s te zijn en ook andere delen van de organisatie te ontmoeten.

Er kwamen zowaar drie vliegtuigen tegelijk aan en daar is het vliegveld niet op berekend. Grote chaos, koffers op een hoop, overal mensen en bagage, vechtpartij, hitte. Ik werd alweer opgewacht en ben eerst naar kantoor geweest. ’s Avonds naar ons nieuwe huis in Meyot, waar me een hartelijk welkom wachtte door de huishouding. We hebben nu een woning op de begane grond, met niet meer verdiepingen erop, met een tuin en parkeerplaats. Er wonen nog drie andere families op hetzelfde terrein. Met plywood platen hebben we een deel van de kamer afgeschermd om een derde slaapkamer te creëren. Daar staat inmiddels mijn bed en het ledikant van Emmanuella, in onze gedeelde kamer. Een broer die timmerman is heeft een kast voor ons gemaakt. De afgelopen dagen de boel ingericht en nu zijn we weer helemaal thuis.

De eerste nacht voor mij in ons nieuwe thuis werd ik gelijk gewekt door vroeg gebed van de buren. Ik heb het overigens niet weer gehoord. Vervolgens werd ik ondergepoept door een van de kinderen en de ander kwam een plasje plegen op onze kamer. Welkom thuis! Het is weer een wereld van verschil. De ene avond zit je in een theater in New York en de volgende avond haal je een emmer water om te douchen in Meyot. Zo relatief dichtbij elkaar, die twee steden, maar zo heel verschillend. Lekker aardbeien en bessen gegeten in Noord-Amerika. Die zijn hier niet. Nu terug naar mango en grapefruit. En geen bagels maar yam.

Er gaat natuurlijk geen dag voorbij of er gebeurt wel wat. Vrijdag was ik net op kantoor en daar werd ik gebeld dat Olivier vergif had ingenomen, een bestrijdingsmiddel om beesten te doden dat op planten gespoten wordt. Dus gauw naar huis en met hem en z’n moeder naar het ziekenhuis, waar hij een injectie kreeg en een paar uur ter observatie werd opgenomen. Intussen liep ik even naar de auto, of dat dacht ik tenminste, want die bleek weggesleept te zijn. We kwamen twee vrienden tegen in het ziekenhuis en terwijl een van hen en ik bij Olivier bleven, gingen de andere twee naar het commissariaat om te informeren naar de auto. Het is me tot op heden niet duidelijk waarom ze de auto weggesleept hebben (had iets met parkeren te maken waarschijnlijk, hoewel een bewaker me nog had verzekerd dat ik daar wel kon parkeren en er een andere auto stond toen ik terugkwam), maar het zou me de leuke som van $ 187.50 US kosten. Dat is niet niks. Gelukkig voor mij heeft mijn huisgenoot connecties bij het politiebureau en konden ze ons er gratis uitpraten. Dankzij mijn afwezigheid wel te verstaan. Dus dat liep weer goed af en ook de vergiftiging bleek mee te vallen; waarschijnlijk had hij enkel van de dop gelikt en niets uit de fles gedronken.

MCC heeft ook dit jaar weer een uitje van drie dagen gehad naar het strand, bij Club Indigo. Hoewel ik inmiddels alweer een jaar weg ben bij MCC, vroegen ze toch of ik ook kwam. Ook de kinderen vroegen ‘komt Margot wel’. Dus zaterdag ben ik overdag bij ze geweest. Ik schoof ’s ochtends aan bij devotie op het strand, heb fijn kunnen bijpraten met de oud-collega’s en hun gezinnen, deelgenomen aan een spel, gezwommen in zee en in het zwembad en natuurlijk vooral veel gespeeld met de kinderen die allemaal aan me kwamen hangen en weer op m’n rug klommen. Een mooie dag samen.

Zondag naar de kerk met beide kinderen, elk een op schoot. Ze stonden enthousiast te zwaaien bij een kooroptreden. De volgende dag echter is de toch al verwoeste kerk nog meer vernield. Een plotseling opkomende storm verraste Port-au-Prince. Harde wind, regen. Ik was verbaasd te zien dat vele bomen ontworteld waren. Ook een bananenboom in onze tuin is omgewaaid. De elektriciteit viel overal uit. Pas vier dagen later is dat weer min of meer gerepareerd. Golfplaten zijn van daken gerukt. Zo ook in de kerk, waar het dak voorin is ingestort. Golfplaat weg, het preekgestoelte vernield, tentdoek dat voor muren wordt gebruikt is gescheurd. Het houdt niet op.

Op kantoor deze week bezig met rapporten schrijven en sollicitatiegesprekken voeren voor een vacature die we hebben. Een verslag van bezoeken aan 12 organisaties die met restavèk kinderen werken, halfjaarlijks voortgangsverslag voor het landbouwwerk in het Noordwesten, assisteren in selectie kandidaten voor het schrijven van een protocol voor bescherming van restavèk kinderen, drie sollicitatiegesprekken voeren voor de vacature van programme officer bij CWS Haïti. Er is veel te doen en ik blijf plezier houden in mijn veelzijdige werk.