Een jaar ouder, terug in de tijd,vooruit naar Okay

Op het moment van schrijven (niet meer op het moment dat ik dit bericht plaats) bevind ik me in Les Cayes (O Kay), een plaats in het zuiden van Haïti, op ongeveer 5 uur rijden afstand van Port-au-Prince (± 190 km). We zijn hier met z’n vieren naartoe gekomen om een seminar te geven; mijn collega van Défi Michée, 2 (Canadese) MCC collega’s en ikzelf. Het seminar is een initiatief van Défi Michée en heeft als onderwerp integrale missie en advocacy. Het is de eerste in een serie die we in alle 9 departementen (vergelijkbaar aan provincies) van het land hopen te geven. En zo sta ik dus plotseling voor een groep van voornamelijk predikanten. Als ik een blik uit het raam werp, zie ik bergen en palmbomen. Na 3,5 maand in Haïti spreek ik in een nieuwe taal over een nieuw onderwerp. De deelnemers zijn geïnteresseerd en actief. Een heel ander publiek dan Nederlands of Canadees publiek. De bedoeling van het seminar is dat de deelnemers ieder zelf in hun eigen gemeente mensen verder onderwijzen over integrale missie en advocacy. De rol van kerken en christenen is niet beperkt tot de zondag en de kerkgemeente, maar strekt zich uit in de gemeenschap, de samenleving. Het woord van God hoort gepaard te gaan met daden. Advocacy op zowel nationaal en lokaal niveau als op het niveau van families en gemeenschappen, stelt mensen in staat om voor zichzelf op te komen. Het geeft degenen die niet gehoord worden een stem.
Het seminar duurt twee dagen. De aanwezige predikanten zorgen voor de geestelijke ondersteuning en leiden ons in gebed en zang en zorgen voor wat grappige verhalen tussendoor, om iedereen wakker te houden. Aan het einde van het seminar worden er uiteraard certificaten uitgereikt, getekend door ons vieren. Zoals al vaker gezegd, heeft iedere dag nog steeds een nieuwe les of verrassing voor me in petto. Dit keer had ik er twee op een dag. De eerste was dat het seminar op tijd begon. Nee sterker nog, het begon te vroeg! We stonden versteld. De mensen waren zowaar vroeg aanwezig. De eerste keer dat iets op tijd begint. De tweede nieuwe ervaring van de dag was het middagmaal. De rijst met bonen en gekookte plataan (banaan) was niet anders dan anders, maar dit keer zat er koeienvlees bij. Dat is duur vlees, dat niet vaak gegeven wordt. Op het vlees zaten echter nog de haren van de koeienhuid. Harig vlees... Inmiddels ben ik gewend aan vele soorten eten, maar dit gaat me toch echt wat te ver. Het neemt redelijk de eetlust weg...
In totaal zijn we vijf dagen in Les Cayes. Een dag om er naartoe te rijden, twee dagen seminar en het weekend. Mijn Défi Michée collega zou zaterdagavond en zondagochtend preken hier in de buurt van Les Cayes. Dat plan viel echter letterlijk in het water. In de nacht van vrijdag op zaterdag begon het te regenen. Zaterdag bleef het regenen en een harde wind stak op. Een tropische storm. We reden naar een plaats genaamd Port Salut, gelegen aan de oceaan, met rotskust en zandstranden. De vis en kreeft smaakte goed, maar het weer was slecht. Op de terugweg was de weg bezaaid met afgebroken takken, bomen lagen plat, rivieren stonden hoog en overstroomden de weg. Het was een droevige aanblik om de eenvoudige woningen langs de kant van de weg, de weinige bezitten van de mensen hier, blank te zien staan. En dan is dit nog maar een storm, niet eens een orkaan. Ons verblijf in Les Cayes viel samen met ‘Feest Gelée’, een jaarlijks terugkerend evenement waar vele mensen op afkomen, een strandfeest. Dat viel dus ook redelijk in het water.

Aangezien pinnen niet bestaat in Haïti, moesten we zorgen via cheques en contant geld genoeg bij ons te hebben om ons verblijf in Les Cayes te bekostigen. Mijn collega vroeg me of ik naar de bank wilde gaan om cheques te innen. Ik heb hem eerst maar verteld dat ik geen idee heb hoe dat in z’n werk gaat, aangezien ik gewend ben aan pinautomaten en internetbankieren. Ik moet dus even terug in de tijd en weer leren handmatig financiën te verwerken... Met een paspoort in de hand sloot ik aan in de rij in de bank, om bij een van de medewerkers de cheques te innen en het geld in ontvangst te nemen; gourdes. Weer wat geleerd...

In de afgelopen weken hebben we ‘konbit’ gehad met het MCC team. Dat houdt in dat het voltallige landelijke team een aantal dagen bijeenkomt om dingen te bespreken. Het waren dagen van goed samenzijn. Er is genoeg werk te verzetten. We begonnen elke dag met samenzang, waarbij ik met m’n keyboard voor de muzikale begeleiding zorgde. Inmiddels heb ik een boek met Creoolse liederen, zodat ik die ook mee kan spelen. Tijdens een van de dagen waren alle partnerorganisaties van MCC uitgenodigd, die elk gesproken hebben over het werk dat ze doen. Zo krijgt ieder een beter beeld van elkaars bezigheden en mogelijkheden. Er wordt gewerkt op het gebied van mensenrechten, milieu, stimuleren van lokale productie, scholing en opvang van kinderen, etc.

In diezelfde week hadden we een gastenverblijf vol gasten, waardoor ik samen met een collega was uitgeweken naar het dak. Op het dak slapen is me goed bevallen. Het is er qua temperatuur een stuk aangenamer dan in m’n kamer, door een koele wind. Onder de sterrenlucht gaan slapen en ontwaken bij de opkomende zon is sowieso geen straf. Alleen als het gaat regenen moeten we gauw zien dat we het dak af komen.

Maandag 11 augustus was mijn 25e verjaardag. Mede dankzij de vele reacties vanuit Nederland is die niet ongemerkt voorbij gegaan. Bedankt voor alle e-mails, e-cards en kaarten! Het was een ware internationale, multiculturele verjaardag. Niemand om me heen die me in mijn moedertaal kon feliciteren. Een van mijn collega’s beloofde 5 gourdes aan degene die op de juiste manier ‘hartelijk gefeliciteerd’ kon zeggen. Een andere collega wist de woorden inderdaad goed uit te brengen, hoewel de ‘g’ klank voor veel mensen een probleem is. Ze verloor dus 5 gourdes... Ik was die dag aan het werk bij MCC. Drie maal per week is er een maaltijd voor de medewerkers. Niet op maandag, dus dit keer heb ik voor een maaltijd gezorgd. Het menu: hutspot. Zonder rookworst en spekjes, helaas. Het scheelt dat ze niet weten hoe het hoort te smaken... Hoewel ik bang was dat ze wat terughoudend zouden zijn om onbekend, Nederlands eten te proeven, heeft ieder z’n bord leeg gegeten. Het was een mooi samenzijn, met tien personen van vijf nationaliteiten. Een collega had heel creatief een hoed van krantenpapier voor me gemaakt, in de vorm van een keyboard. Een heel bouwwerk waar heel wat tijd in zat. Er werd voor me gezongen in diverse talen, dus ik was echt jarig. Hoewel ze de rijst misten, smaakte de hutspot hen goed. Het dessert maakte echter meer indruk: appeltaart volgens moeders recept. Mangocake was er ook, maar de appeltaart won het veruit. Ze zijn blij dat ik geboren ben en ik mag wel vaker jarig zijn, was de opmerking... Al met al dus een mooie dag. Fijn om dat te kunnen delen met de mensen die veel voor me zijn gaan betekenen. ’s Middags was het weer tijd voor een Engelse les, waarbij een van de leerlingen (de vrouw van een collega) zowaar een cadeautje voor me meenam. Hoe verjaardagen hier normaalgesproken gevierd worden hangt af van hoeveel geld er beschikbaar is. Meestal wordt er een taart gebakken of eten bereid. Cadeautjes zijn niet zozeer aan de orde. ’s Avonds hadden we Bijbelstudie, dus werd er weer voor me gezongen. Al met al heb ik dit jaar meer gelukwensen en felicitaties gekregen dan ik krijg als ik ‘gewoon thuis ben’. Hartelijk dank daarvoor!