Op weg
Door: Margot de Greef
Blijf op de hoogte en volg Margot
05 Februari 2009 | Haïti, Désarmes
Zondag 31 januari zette Valéry me af op het nationale vliegveld. Tearfund, partnerorganisatie van Défi Michée, organiseerde een seminar over disaster management (omgaan met natuurrampen). Het eerste, theoretische deel vond plaats in Port-au-Prince, in de week dat ik nog in Guatemala was. Voor het tweede, praktische deel togen we met een delegatie van acht man naar het Noordwesten van het land. We werden verzocht om één uur aanwezig te zijn op het vliegveld en Tearfund zelf verscheen om kwart over twee... Om drie uur steeg ik wederom op van vliegveld Port-au-Prince, dit keer in een ‘boemelvliegtuigje’. Zo’n drie kwartier later landden we in Port-de-Paix, de plaats waar ik in augustus 2007 kennis maakte met Haïti. Een onverharde, korte landingsbaan, waarnaast mensen lopen en wonen. We werden opgehaald in een pickup en ik nam plaats in de open laadbak, tot groot vermaak van m’n mannelijke medereizigers. We begaven ons naar een luxe hotel, aan de kust. Boven de noordkust ligt het eiland Tortue, waar we vanuit het hotel zicht op hadden. Een verfrissende zeebries brengt wat verkoeling. Prachtige natuur. Bootjes op het water, vissers. ’s Avonds een heldere sterrenlucht.
Zondag werd ik bijgepraat over het eerste deel van de seminar, dat ik gemist had. Vervolgens bespraken we het programma voor deze dagen. Vreemd genoeg moet ik nu ik voor een christelijke organsiatie werk, ook op zondag werken. In het gezelschap bevonden zich ook diverse predikanten, die ’s ochtends nog gepreekt hadden en ’s middags mee op pad gingen. Hoewel ik me verbaasde over de luxe van het hotel (afgezien van het feit dat de stroom uitviel en we dus ’s avonds om negen uur al in het donker zaten), waren de meeste mensen niet te spreken over de service, de kamers en de prijs. Dus maandagochtend zijn we overgestapt naar een ander hotel; de buren. Inmiddels was er een andere auto voor ons gearriveerd; een Toyota landcruiser, met achterin bankjes voor acht personen. Daar stampten we ons met tien man in (of beter gezegd negen mannen en ik), knie aan knie, zij aan zij. Na een rit van ruim anderhalf uur arriveerden we in Bassin Bleu, waar we een deel van de gemeenschap ontmoetten. De bedoeling van ons bezoek was het verzamelen van informatie over hoe men omgaat met natuurrampen, wat voor preventieve maatregelen men heeft, wat de risico’s en gevolgen zijn, de sterke en zwakke punten, kwetsbaarheden, capaciteiten, e.d. Een onderwerp dat mij zeer interesseert, zeker na mijn betrokkenheid op dit gebied vorig jaar na de orkanen. Na terugkomst in het hotel zaten we weer bijeen voor een bespreking. Lange dagen, van ’s ochtends zeven tot ’s avonds tien uur in touw. Ook dinsdag weer togen we op pad, dit keer naar de plaats Saint Louis du Nord, waar hetzelfde proces zich herhaalde. Het seminar werd geleid door Tearfund Haïti en iemand die overgekomen was vanuit Tearfund Engeland. Voor hem was het heel frustrerend om te ontdekken dat in Haïti niets gaat zoals gepland en plannen om de haverklap veranderen. Dinsdagmiddag en avond analyseerden we de gegevens die we verzameld hadden in Saint Louis du Nord, om woensdag terug te keren naar diezelfde plaats en met de gemeenschap te bespreken wat de belangrijkste effecten zijn van natuurrampen, wat hun sterke en zwakke punten zijn bij elk effect, wat ze zelf kunnen doen om de negatieve effecten te verminderen (of preventieve maatregelen te nemen), op welk gebied ze de overheid erbij zouden moeten betrekken, en op welk gebied andere organisaties. Het was een verhelderend proces voor beide partijen. De gemeenschap zet dit proces voort en leert meer eigen initiatieven ontwikkelen, in plaats van in afhankelijkheid op andere organisaties (of de overheid) te wachten. Al met al een intensieve en interessante tijd. Tegelijk ook een mogelijkheid om binnen onze groep deelnemers wat betere contacten op te doen en elkaar wat beter te leren kennen. Je trekt toch vijf dagen continu met elkaar op. Donderdagochtend vlogen we terug naar Port-au-Prince, waar ik na 6 weken heen en weer reizen (Gonaïves, Nederland, Guatemala, Noordwesten) hartelijk werd ontvangen. Fijn om te merken dat je gemist bent en dat men blij is dat je weer terug bent.
Eindelijk terug op de basis, Port-au-Prince, kon ik daar m’n werkzaamheden weer oppakken. Voor Défi Michée staan er de komende maanden heel wat seminars op de planning. We zullen het hele land doorreizen om te spreken over integrale missie en advocacy (‘pleiten’). Ik ben bezig geweest met het schrijven en vertalen van diverse documenten, activiteiten plannen, ik heb een evaluatiegesprek gehad bij MCC (ik mag blijven...), etc.
In mei 2008 is de toenmalige leidinggevende van MCC Haïti vrij onverwacht vertrokken en sindsdien hebben we onder een interim leidinggevende gewerkt, die tijdelijk zijn bestaande taken bij MCC had uitgebreid met de leidinggevende taken (Garly). Vorige week is eindelijk een nieuwe CR (country representative) benoemd. Kurt, een Amerikaanse collega die momenteel via MCC bij partnerorganisatie RNDDH werkt, zal de komende 5 jaar aan het roer staan van MCC Haïti. Het zal geen gemakkelijke tijd zijn, aangezien we net te horen hebben gekregen dat de inkomsten van MCC (internationaal) nog minder zijn dan het meest negatieve scenario waar rekening mee was gehouden. Dat betekent dus bezuinigen, wat uiteraard altijd teleurstellingen en moeilijkheden met zich meebrengt. Maar goed, we hebben een geweldig team dat zich enorm inzet voor de ontwikkeling van dit bijzondere land, voor elkaar en voor het werk dat we hier doen. Ik heb in de afgelopen week weer meermalen horen noemen, zowel van huidige als nieuwe MCC’ers, dat MCC als een tweede familie aanvoelt. Heel bijzonder.
Een van de manieren waarop MCC ook een familie vormt, is door extra aandacht te besteden aan verjaardagen. De buitenlanders onder ons zijn ver weg van familie env rienden in het vaderland, maar hier vinden we een tweede thuis. Afgelopen vrijdag was collega Pancha jarig. De tafel was extra mooi gedekt, met een tafelkleed erop. We aten lasagne, op verzoek van de jarige, met salade, broccoli en verse vruchtensap. We zongen en baden samen. Ook degenen die op andere kantoren werken, probeerden voor de maaltijd naar MCC te komen. Ik had Pancha’s favoriete taart gebakken; kaastaart. We hadden er zelfs brandende kaarsjes op staan. Om de feestdag helemaal copmleet te maken, zijn we ’s avonds naar een soort restaurant in Pétion-Ville geweest, waar we gezellig onder de sterren in de buitenlucht bijeen zaten, onderwijl genietend van een ijsje.
Wellicht hebben jullie de naam Johan Smorenburg al eens gehoord. Hij is 27 jaar geleden een project begonnen in de buurt van Port-au-Prince, via de stichting Hart voor Haïti. Samen met Jeroen en Fardau heb ik daar afgelopen zaterdag een bezoek aan kunnen brengen. Een groot, uitgestrekt terrein, met een school voor 500 leerlingen, een kerk, trainingscentrum (voor computerlessen, naailessen, etc.), 8 appartementen waar 100 kinderen wonen, een eigen bakkerij, keuken, conferentiecentrum, bejaardencentrum met 32 bejaarden, etc. Keurig voor elkaar, netjes en goed verzorgd. En verder is het altijd interessant om van gedachten te wisselen.
In het vliegtuig vanuit Port-au-Prince, toen ik naar Nederland ging, ontmoette ik iemand die me uitnodigde om mee te gaan naar een methodistenkerk. Dus zo gezegd, zo gedaan. Afgelopen zondag werd ik opgehaald. We bleken naar een kerk te gaan ergens buiten Pétion-Ville, te bereiken via een hobbeling, smal bergpad, waar zonnestralen door het bladerdek drongen en de ronddwarrelende stofdeeltjes zichtbaar maakten. Het was de eerste keer dat ik een methodistenkerk bezocht, die qua gedachtegoed en liturgie wat dichterbij de christelijke gereformeerde kerk staat.
Na minder dan een week in Port-au-Prince, ging ik opnieuw op weg. Dit keer naar Desarmes, voor onze kwartaalvergadering. Behalve werkgerelateerde zaken bespreken, leren we elkaar natuurlijk ook steeds beter kennen. Het is mooi om te zien wat voor gevoel voor muziek en ritme ze hier hebben, hoe er spontaan muziek ontstaat, met een leeg blik, een trommel en een boomblad met zaden erin. En ik heb voor het eerst in Haïti gefietst! Het is wat hobbelig op onverharde paden vol stenen, maar het is heerlijk genieten van de ruimte en mogelijkheden op het platteland, hoewel je wel bestand moet zijn tegen de vele opmerkingen van iedereen die je passeert. Ik fiets langs een waterstroom, waar hier een man staat te urineren, daar kinderen en volwassenen zich baden en verderop vrouwen kleding wassen. ’s Avonds zoeken 13 personen (uit Port-au-Prince) een slaapplaats. Zes in de twee slaapkamers, twee bij collega’s in huis, drie op de veranda, en samen met Kurt ging ikzelf het dak op. Onze Dezam collega’s verzekerden ons dat het niet ging regenen. De lucht was helder en ik heb eerst een tijdje naar de sterren liggen kijken, de helder oplichtende maan, de palmbomen en de donkere schaduwen van de bergen. Om een uur of twee werd ik wakker van regendruppels op m’n gezicht. Het regende niet hard genoeg om ons ervan te overtuigen naar beneden te verhuizen, maar het regende hard genoeg om ons wakker te houden. Een half uur later moesten we toch naar beneden vluchten, aangezien het harder begon te regenen. Stilletjes probeerden we een leeg plaatsje te vinden op de veranda, zonder de anderen te wekken.
De helmen en handschoenen van Johan zijn inmiddels ook in gebruik. Marylynn, die pas moeder is geworden, zei me dat ze haar man Josh nu met een veel geruster gevoel op de motor laat stappen. Ikzelf vond het ook een heel prettig idee om een goeie helm en handschoenen aan te hebben, toen ik op de motor naar Fermathe toog om een cadeau te halen voor Garly. Hoewel het goed opletten is op gaten in de weg, is het een mooie rit daar naartoe. De stad uit, genieten van het lekkere weer en de mooie omgeving. Hier in Dezam hebben we onze nieuwe CR officieel verwelkomd en Garly bedankt namens het hele team. Ieder heeft wat bijgedragen, wat hier niet vanzelfsprekend is, aangezien elke gourde goed gebruikt kan worden voor het onderhouden van het gezin. Samen gaan we er weer voor, met een geschiedenis achter ons, het heden bij ons en de toekomst voor ons.
-
05 Februari 2009 - 18:41
Gerda:
Hallo Margot!
Je reist wat af zeg. Maar zo te lezen, pas je je overal goed aan. Interessant, het seminar over disaster management.
Succes weer met alles!
Groetjes Gerda -
05 Februari 2009 - 20:08
Murat:
Hallo Margot,
Heel leuk om te lezen over je werk in Haiti. Wel leuk dat je de komden tijd veel gaat reizen, en dan ook nog in een 'boemelvliegtuigje'. Echt leuk!
Heel veel succes met je werk!!
Groetjes,
Murat -
06 Februari 2009 - 08:12
Nicolien:
Yeah, achter in de laadbak van de pickup rulezzzzz!!!:)
Had wel verwacht dat je mocht blijven, maar toch leuk om te horen!!;)
Wat heb je weer een hoop gedaan zeg! Ook leuk dat je Fardau en Jeroen weer gezien hebt. Ook al zitten ze in een ander land, het zal wel niet zo makkelijk zijn om elkaar te ontmoeten aangezien ze heel ergens anders zitten:)Als je ze weer ziet moet je maar de groeten doen;)
grt nic -
06 Februari 2009 - 08:23
Anny:
Eveluatiegesprek en je "mag blijven"? Ze mogen blij zijn dat ze je daar hebben!
Volgende keer maar een parapluutje mee als je op het dak gaat slapen he?
Enne, ik zie een bericht van Murat, die durft!
Tot de volgende keer!
-
06 Februari 2009 - 18:05
Wim En Dukkie:
Hallo Margot
Wat een reiziger ben jij zeg en wat doen jullie daar veel, en dat je fardau en jeroen ook nog weer ontmoet. doe jewel voorzichtig? Heel veel succes verder met je werk.vele groetjes. -
13 Februari 2009 - 06:19
Anny:
Zeg Margot weet je eigenlijk wat een bofkont je bent in zo'n lekker warm land?
Het is hier de afgelopen dagen weer hartstikke koud (en GLAD) geweest!
Het is maar weer een stille bedoening hier, een week heeft er al niemand gereageerd! -
16 Februari 2009 - 23:21
JEFA:
Ha Tijgernootje!!
Hoe gaat het met jou? Met ons gaat het goed. Net even je verhaal gelezen op de site. Leuk hoor al die belevenissen. Ook erg mooi dat je zulke collega's hebt. Het lijkt ons super om nog eens op het dak te slapen! Ach wie weet!
Heel veel groetjes en werkplezier en tot de volgende keer!
-
16 Februari 2009 - 23:22
FAJE:
Hey, wanneer gaan we nou eens een ijsje eten? -
21 Februari 2009 - 05:09
Anny:
Hey Margot, ik heb een foto van je "gestolen", die met de regenboog, echt prachtig! Ik heb op hyves een project 365, daar plaats ik elke dag een foto, en ik heb jouw foto er opgezet, met een link naar deze site.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley