Ontwikkelingswerk

Haïti. Ik heb nog steeds het gevoel alsof ik er elke week wel een boek over kan schrijven.
De laatste keer schreef ik vanuit Dezam. Daar heb ik nog een aantal fijne dagen doorgebracht. We hebben met z’n allen een bezoek gebracht aan herbebossingsprojecten en boomkwekerijen. Met z’n allen rondbanjeren in een prachtige omgeving, lekker buiten. Wat is het belangrijk om mensen bewust te maken van de leefomgeving en de manier om daarmee om te gaan. We baanden ons een weg over modderige paden, balancerend over boomstammen en van steen tot steen springend over het water, om te leren over het planten van bonen, suikerriet, aubergines, etc. Er kwam een koor van jonge meiden optreden. Degenen onder ons die in het kader van advocacy werken vertelden daarover; een beter begrip kweken voor elkaars werk, het werk van de organisatie en haar partners.
Aan het eind van vrijdagmiddag vertrok de eerste lading terug naar Port-au-Prince. Nu de route via Mirebalais open is, doen we slechts 2,5 uur over de afstand Desarmes-Port-au-Prince, in plaats van vier uur via Saint Marc. De brug in Mirebalais is tijdens de orkanen compleet verwoest en ligt in stukken in de rivier. Ernaast is nu een nieuwe brug gebouwd. Met de achterblijvers zijn we naar een rivier gereden in de buurt van Dezam. We reden de auto de rivier in en vulden twee grote tonnen met water; douchewater. Samen met Josh en Marylynn ging ik te voet terug naar bureau MCC Dezam. Wandelen is hier voor een buitenlander zowel een fysieke als een mentale inspanning, aangezien je iedereen te woord moet staan. ’s Avonds hebben we op straat wat brood gehaald en warme chocolademelk. Toch handig, al die marktkooplui. Gezellig samen gegeten en daarna weer ergens in, op of rondom het pand een matras neergelegd voor de nacht. Zaterdag vertrok deel twee van de delegatie, waarna ikzelf met Josh, Marylynn en hun zoon Jwasiys achterbleef. We hebben ‘echt weekend’ gevierd en het lekker rustig aan gedaan. Honing gehaald bij een imker, in het plaatselijke restaurant gegeten, eindje fietsen, wandelen, boekje lezen, van de omgeving genieten. Ah, wat een rust. Overigens is ‘restaurant’ een groot woord voor een klein, uit betonblokken opgetrokken gebouwtje waarvan de muren half afgebouwd zijn en dat eruit ziet alsof het heel ergens anders voor was bestemd, met enkel een dagmenu verkrijgbaar. Maar goed, het smaakt prima en daar gaat het tenslotte om.
Zondagochtend ging ik mee naar de (katholieke) kerk in Dezam en in de loop van de ochtend begaven we ons terug naar Port-au-Prince. Gereed voor een nieuwe werkweek, die maandagochtend vroeg begon met een uur lang vergeefs wachten op een collega. Kan er dan niets op tijd gebeuren...? Het scheelt dat de bijeenkomst waar we naartoe moesten ook een uur te laat begon... Sous Espwa (CRWRC), een partnerorganisatie van Défi Michée, organiseerde een bijeenkomst over ‘strategieën voor transformatie’. Dat wil zeggen; het belang van het ontwikkelen en transformeren van gemeenschappen, onder het motto van het zingen van Gods lied in een ‘vreemd land’. We verplaatsten ons naar een ander deel van de stad voor een bijeenkomst van Tearfund. Dit was een vervolg op de seminar waarvoor ik naar het Noordwesten ben geweest, over disaster management/het minimialiseren van risico’s en gevolgen van rampen, het voorbereiden op rampen, het gebruiken van capaciteiten, het versterken van zwaktes/kwetsbare punten.
Zo langzamerhand leer ik steeds meer mensen en organisaties kennen. Ik heb contact gelegd met een mij tot nu toe onbekende partij; de christian reformed church (min of meer christelijke gereformeerde kerk). Interessant om te horen over hun kerken en werk in diverse gemeenschappen. We kunnen altijd van elkaar leren en wellicht met elkaar samenwerken. Het is ook de bedoeling dat al die contacten worden uitgenodigd voor een van de seminars in de serie die Défi Michée geeft. Afgelopen vrijdag en zaterdag waren we daarvoor in Ganthier, richting Dominicaanse Republiek. In een kerk, op de bovenverdieping van een school, onvingen we zo’n 25 man (3 vrouwen, 22 mannen). Scholen en kerken gaan vaak samen, aangezien kerken het gat opvangen dat de overheid laat vallen. Dat wil zeggen; kerken nemen het initiatief om scholen op te richten, aangezien de overheid dat niet doet. Het onderwerp van deze seminars is integrale missie en advocacy (pleiten). Het was leuk om de interactie met de deelnemers te observeren. Ook interessant om telkens andere reacties te zien op dezelfde oefening of hetzelfde materiaal. Deze seminars geven we in het algemeen met z’n vieren; Valéry (m’n collega van Défi Michée), Josh en Marylynn (werkzaam op het gebied van advocacy voor MCC) en ikzelf. Zoals Josh het zei: wij leren er zelf ook ontzettend veel van, misschien nog wel meer dan de deelnemers. De generator die stroom moest leveren voor de beamer en laptop liet het afweten, dus we moesten het met geprinte kopieën van de presentaties doen. Helaas hadden ze voor mijn deel niemand kunnen vinden om kopieën te maken, dus mijn gehoor moest het zonder visuele hulpmiddelen doen...
Het was ook weer feest vorige week; opnieuw een verjaardag. Toen ik een taart wou bakken, trof ik allemaal krioelende beestjes in de bloem aan. Bah... Die zak heb ik dus maar in de prullenbak geleegd. Vervolgens draai ik me om en zie ik twee grote spinnen over de muur wegkruipen. Ach ja, Haïti... Gelukkig laten de mieren m’n eten momenteel met rust in ieder geval. Uiteindelijk toch nog een kaastaart kunnen bakken (waarom kiest iedereen toch een kaastaart?) en een cake met banketbakkersroom! Daarvan had ik een zakje uit Nederland meegenomen. Dat was een lekker toetje na de gezamenlijke maaltijd; rijst met bonensaus, groenteovenschotel, kip, gebakken plantaan en lanm (nee, niet een lam). Aan het eind van de middag ben ik samen met de jarige en z’n gezin naar Fermathe gereden, waar we iets moesten omruilen en van de nood een deugd gemaakt hebben door lekker rond te wandelen en rennen en spelen op het terrein. De glijbaan en wipwap (waar vind je die hier?) droegen bij aan de pret van jong en oud(er). Even lekker ontspannen.
Zondag was rustdag. ’s Ochtends om half zes opstaan (echte rustdag toch?), om zes uur naar de kerk (die om zes uur begint, dus eigenlijk smokkelen we al wat). De rest van de dag doorgebracht bij Garly en Carine en hun kinderen. Ik ben blij dat ik zo toch nog de kans krijg om in een gezinssituatie te zijn, want uiteraard mis ik dat wel, hier in m’n eentje. We hebben gezamenlijk eten gekookt en gegeten, waarbij de 3 jarige zoon voorging in gebed. Jong geleerd is oud gedaan, zeggen ze dan. Altijd leuk om met de beide jongens te stoeien.
Onverwacht kreeg ik het verzoek om maandag een bespreking in Gonaïves bij te wonen. Een kerkgenootschap uit Amerika wil daar 60 woningen gaan herbouwen. Omdat ik hen in contact had gebracht met SKDE, de organisatie waarmee wijzelf een herbebouwingsproject hebben uitgevoerd, ben ik/MCC uitgenodigd om betrokken te blijven bij het verdere verloop van het project. Dat zijn natuurlijk leuke dingen. Het was een lange reis, voor een korte bespreking, maar goed. Eerst de reserveband laten repareren, ergens aan de kant van de weg. Niet voor niets, zo bleek later, aangezien we een lekke band kregen op de onverharde weg niet ver van Gonaïves verwijderd.
Vandaag woonde ik een vergadering bij van Tearfund, met diverse andere partnerorganisaties. De eindverantwoordelijke voor de regio Latijns Amerika is op bezoek uit Engeland, dus moeten de partners natuurlijk rapport uitbrengen.
Gisteren de tweewekelijkse teamvergadering gehad van het MCC Port-au-Prince team. Het is te merken dat we een andere leidinggevende (country representative) hebben, want uiteraard brengt elke leidinggevende z’n eigen manieren en ideeën met zich mee. 1 maart begint het nieuwe fiscale jaar, dat geen eenvoudig jaar zal worden, wegens de financiële tegenvallers. Ontwikkelingswerk is complex en ingewikkeld, maar het is ook iets waar ik me absoluut op mijn plaats voel en waar mijn hart ligt.
19 april vinden er verkiezingen plaats in Haïti. Alle potentiële kandidaten van ‘familie Lavalas’ (geen familie in de zin van bloedbanden) zijn afgewezen. Aangezien dit de aanhangers zijn van voormalige president Aristide, leidt dit tot zowel internationale als nationale reacties. Sinds de bekendmaking van dit nieuws is de weg tegenover het verkiezingskantoor afgesloten. We wachten af.