Glimlach

Een glimlach is veel waard. Een glimlach komt vaak om kleine dingen. Om een kind dat stralend op je afrent, getuigend van liefde, z'n armen om je heen slaand. Om 2 bananen die een collega voor je meeneemt. Om een paar Engelse woorden die iemand met je oefent.
Aangezien het middagmaal hier de hoofdmaaltijd is, bieden de meeste kantoren een warme maaltijd aan. Zo eten we elke dag gezamenlijk op kantoor. Een mooi moment in het midden van de dag. Al was je met iets moeilijks bezig of ging je werkdag stug, dan kan dat net een moment zijn van elkaar oppeppen, van even een geintje maken, even met elkaar lachen. 's Ochtends gaan de meesten al vroeg van huis, voordat het ontbijt klaar is. Dus de een koopt onderweg een brood, we zorgen voor jam en een blik melkpoeder op kantoor en zo bieden we elkaar ook 's ochtends wat aan. Het gaat er niet om wat, maar meer om het denken aan.
Ook bij mijn vorige werkgever, MCC, wordt elke dag eten gekookt. Afgelopen week kreeg ik zowaar een telefoontje en een uitnodiging van de keuken dames of ik weer eens bij ze kwam eten. Dat is al lang geleden. Ze hadden een maaltijd bereid waarvan ze weten dat ik die erg lekker vind (een ovenschotel met maïs), dus daar wilden ze me graag bij hebben.

Er wordt nog steeds flink aan de weg gewerkt. Dat is positief natuurlijk, alleen zorgt het ook voor oponthoud. Zo deed ik laatst op een avond anderhalf uur over een afstand van een paar kilometer. Ik had beter kunnen gaan lopen... Voor me reed een taptap met daarop geschreven 'geduld'. De chauffeur verloor echter zijn geduld en keerde om. Ook Pétionville wordt mooier en schoner, met meer geasfalteerde wegen. In onze woonwijk, Meyot, staan tegenwoordig twee verkeersregelaars bij de brug, die net te smal is gebouwd en dus eigenlijk geen twee auto's tegelijk kan doorlaten. Route Delmas wordt ‘s avonds verlicht door een lange rij lantaarnpalen met zonnepanelen. Ondanks de in onze ogen vooruitgang, staat Port-au-Prince op plaats 289 van de lijst van leefbaarheid van steden, uit een totaal van 291 steden.

Nou ja, het werkt natuurlijk ook niet allemaal goed. De laatste tijd erg weinig stroom. Hoeveel landen zijn er waar 2 jarigen die net leren praten het al hebben over 'er is geen stroom'? Het onderwijs heeft een totaal andere aanpak dan wat ik vanuit Nederland gewend ben. Alles moet letterlijk uit het hoofd geleerd worden. Leren in plaats van begrijpen.

Veel mensen blijven denken dat de oplossing te vinden is in het verlaten van hun land. Het proces voor aanvraag van een visum blijft een langdurig en duur proces. $ 170 US betalen enkel om het aan te vragen, zonder enige garantie dat ze ook daadwerkelijk een visum krijgen. Vervolgens pagina's vol vragen beantwoorden en invullen via internet. Dan nog het interview. En tot slot vaak een afwijzing. De laatste weken weer veel nieuwsberichten over mensen die per boot Amerikaans grondgebied proberen te bereiken, maar onderschept worden. Deze mensen worden weer terug gestuurd naar Haïti.

Het is zo'n mooi land. Maar natuurlijk, er zijn problemen, hoewel elk land z'n problemen kent. 29 schooldirecteuren opgepakt vanwege misbruik van schoolgeld dat ze van de overheid hadden ontvangen. Weer iemand doodgeschoten die net geld had opgenomen en uit de bank kwam. In de kerk gaf de predikant het woord aan een Haïtiaan die uit de Dominicaanse Republiek naar Haïti was gekomen om een droom te delen, waarin hij de opdracht had gekregen om naar Haïti te gaan en mede te delen dat er vuur zal komen in Haïti en dat er vulkanen zullen zijn in Port-au-Prince. Er wordt veel gezegd en gesproken. Mensen zijn al bang genoeg, en geloven wat er in de kerk gezegd wordt. Waarom mensen onnodig nog banger maken?

Intussen proberen wij onze samenwerking met de overheid ook wat uit te breiden. Indirect via onze partners met overheidsinstanties op het gebied van gehandicapten en sociale zaken, maar ook direct via deelname aan nationale coördinatie voor voedselveiligheid, waar gesproken wordt over prioriteiten in het land, de situatie in de verschillende provincies, acties ondernomen door het ministerie van landbouw en andere overheidsinstituten.
Verder de nodige vergaderingen via skype met collega's elders in en buiten de regio, waaronder uitwisselen van ideeën over 'advocacy'/lobbyen omtrent huizenbouw, mensen die gedwongen worden tentenkampen te verlaten, etc. Het drie jaren plan van CWS krijgt steeds meer vorm. Plannen met SKDE zijn afgerond en beschikbaar in Engels en Creools. Gesprekken met partners ASR en SKDE. Gesprekken met ingenieurs voor een bouwproject met ASR.

De enige andere Nederlander in de organisatie (voor zover ik weet), vicepresident van CWS, heeft voor het tweede jaar achtereen 100 mijl gelopen in California om aandacht te vragen voor honger en voeding in en buiten Amerika. Ik hou het voorlopig op een kilometer of 5 tussen kantoor en thuis. En dan krijg ik al de vraag waarom ik loop. Ook al zeg ik dat ik net als zij twee benen heb, dan nog klopt het niet volgens hen. Veel commentaar onderweg, maar ook daar iets dat me deed glimlachen: een paar jongemannen in een auto met open ramen, van wie er een naar me riep: 'welcome to Haiti!' Nou ben ik hier inmiddels vijf jaar, maar toch mooi om te horen. Overigens werd ik ook gedwongen om te lopen, want de auto had weer eens kuren. Iemand hielp me zijn accu in de auto te zetten, daarna de eigen accu terug, toen een eindje gereden in de stromende regen op een donkere avond, maar het mocht niet baten; de volgende dag gaf de auto geen kik. De accu hield het voor gezien. Het regent nu regelmatig 's avonds.

In het weekend blijven we bijeen komen met Club Wozo. Op een avond naar de verjaardag van een 'vriendje' dat 6 jaar werd. Om half vier 's nachts kregen we een truck water geleverd in ons reservoir, zodat we eindelijk zelf weer water hebben en niet meer emmers water hoeven te kopen. Handiger ook als we kleren willen wassen. Wat een verschil tussen enkel de wasmachine aanzetten, of een paar kilometer lopen met een emmer water op je hoofd (dit zijn vaak de vrouwen), vervolgens met de hand hard boenen om de kleren schoon te krijgen, uitwringen, uitspoelen, weer uitwringen, en dan over struiken, stenen of prikkeldraad hangen om het te laten drogen.

Ook KDRe werkt door. Plannen maken voor de komende jaren, in gesprek met en op bezoek bij GADCOBEM, met bezoek uit Nederland. Ik zou ze ophalen van het vliegveld, maar natuurlijk liep het weer wat anders dan gepland. Autopech; de auto onderweg achtergelaten. Een taptap Delmas af, een volgende Delmas 33 door, weer een volgende naar het vliegveld. Daar in de buurt bleek een ongeluk te zijn gebeurd, dus de taptap maakte rechtsomkeert en alle passagiers konden uitstappen en te voet verder gaan. Maar uiteindelijk kwam iedereen veilig en wel aan op het vliegveld en konden we op bezoek naar Duvier, in gesprek met een aantal mensen die nu een huis hebben en de buurt doorwandelend, langs enkele van de 70 woningen. Een van de eigenaars drukte het op een bijzondere manier uit; hij zei dat hij het niet fijn vindt te zien dat Gadcobem op dit moment langzaam werkt. Wat hij wilde zeggen was dit: laatst trof hij een dodelijk dier aan bij zijn huis, dat hij met een machete doodde. Toen moest hij denken aan al die mensen die geen bescherming hebben van een woning, die nog onder een zeildoek slapen en dat deed hem heel erg zeer. De mensen die een woning hebben, vinden niet dat het project daarmee af is Ze blijven zich interesseren voor meer woningbouw, zodat hun dorpsgenoten ook goed kunnen wonen. Dat ze waarde hechten aan hun woning is ook te zien aan de manier waarop ze ermee omgaan: alles netjes ingericht, planten op de balustrade, een hekje ervoor, tuintjes om huis, heel mooi en keurig verzorgd.

Gisteren in alle vroegte zijn we vertrokken naar het Noordwesten, maar daarover de volgende keer meer. Een goede, laatste, koninginnedag toegewenst!