Regio Latijns Amerika bijeen in Noord-Amerika

Het schooljaar is afgelopen voor de jonge kinderen in Haïti. Woensdag 20 juni had ik de eer om een ‘graduation’ bij te wonen op kleuterschool Munchkins, die drie jaar duurt. Een prachtig spektakel, waarbij de kinderen van verschillende klassen diverse insecten uitbeeldden; libellen, vlinders, bijen, etc. De trotse ouders en andere genodigden (en ik) hebben ons heerlijk vermaakt met de zang, poëzie, dans en muziek. Onvoorstelbaar wat die kinderen opvoeren. Zonder schroom een gedicht opzeggen, een stukje theater opvoeren, of netjes op de maat en in het ritme dansen. Wat een voorbereiding moet er voorafgegaan zijn aan die choreografie. Een heerlijke ontspanning en afleiding.

Met de muziek nog in mijn oren, reed ik direct door naar Gonaïves. Door het bijwonen van dit feest vertrok ik later dan gewenst. In het donker rijden is niet echt prettig. Je ziet weinig. In de stad veel mensen en verkeer, politie controle bij Cité Soleil, buiten de stad overstekende koeien en paarden, toen het donker werd auto’s en motoren zonder lichten, pikdonker, voetgangers moeilijk te onderscheiden, verblind door tegemoetkomend verkeerd, stilstaande auto’s niet kunnen zien, vele vliegjes op de voorruit, regen.
Uiteindelijk arriveerde ik veilig en wel bij het hotel waar ik waarschijnlijk het vaakst overnacht. Daar liet ik de auto achter, om de volgende ochtend samen met Cher Frère naar Baie-de-Henne te rijden, in het Noordwesten. Onderweg op de hobbelige wegen uitgebreide gesprekken over ontwikkelingswerk, politiek, infrastructuur, etc. We stopten bij een animator van SKDE. Daar werd een maaltijd voor ons bereid. Vervolgens reden we verder naar Bombardopolis om een team van 14 spelers op te halen. Met een enthousiaste groep in de auto reden we naar Citern Remi, waar de voetbalwedstrijd tussen CRPB en KOKAS plaatsvond. Een geweldig mooi initiatief; een kampioenschap tussen 8 corporaties in Noordwest. Dit jaar is internationaal jaar van corporaties en in het kader daarvan is aan organisaties werkend met corporaties gevraagd een bijdrage te leveren of speciale activiteiten te organiseren. Dus terwijl Nederland oranje kleurde voor het Europese voetbalkampioenschap, stonden de corporaties in het teken van hun eigen kampioenschap.

De wedstrijd begon gelijk al met een hele discussie over de scheidsrechter, die niet onpartijdig zou zijn. Ook gedurende de rest van de wedstrijd braken er gedurig hevige discussies uit. KOKAS had bij hun thuiswedstrijd met 5-0 gewonnen. Deze wedstrijd eindigde gelijk met 2-2, na het uitdelen van enkele rode kaarten en veel, enthousiast gejoel en betrokkenheid van de toeschouwers die langs de lijn stonden. Het veld had nogal wat steentjes in karig gras, met lijnen van wit zand. Een wedstrijd gespeeld vol passie. Na afloop brachten we het team van KOKAS terug naar Bombardopolis, waarna Cher Frère en ik terugreden naar Baie-de-Henne. Daar werden we gastvrij ontvangen door de leider van de plaatselijke corporatie om de nacht in zijn huis door te brengen, ergens in de leegte en rust van het platteland.
Pas om half negen arriveerden we, om vrijdagochtend om half zeven alweer te vertrekken. Terug naar Gonaïves. Ik keek naar de zoutvlaktes, naar de weg die we letterlijk links van ons lieten liggen door op een pad te rijden dat nieuw gecreëerd is door de vlaktes, de cactussen, de vergezichten, bergen, zee, struiken. Het blijft een mooi land. “Het land is mooi,” zei Cher Frère, “maar het ontbreekt aan goede leiders.” Lang gereden, slechte wegen, stenen, gaten, hobbels, continu strak staande gordel. In Gonaïves zeiden we elkaar weer gedag. Ik reed terug naar Port-au-Prince, waar ik lang in de rij stond bij de bank. Daar moet je meestal wel een paar uur tijd voor uittrekken.

Intussen hadden mijn huisgenoten me goed nieuws gemeld: eindelijk leken ze een geschikt en niet al te duur huis gevonden te hebben. Dus vrijdag ging ik mee kijken. Een gelijkvloers huis; geruststellend om geen verdiepingen erop te hebben. De herinnering aan de aardbeving blijft. Een tuin/erf erbij, met parkeerplaats, dus de kinderen kunnen buiten spelen. Het huis staat in Meyot, mijn oude woonwijk. Voor mij is het fijn om terug te keren naar deze wijk die me welbekend is en meer buiten de stad ligt en wat rustiger is. Mijn huisgenoten zijn afgelopen week verhuisd, tijdens mijn afwezigheid. Ik had mijn spullen alvast in koffers gepakt en transport voor ze geregeld. De eigenaar van ons oude huis in Delmas werd onnavolgbaar. Hij was degene die ons contract niet wou verlengen. Volgens Haïtiaanse wet heeft hij dan geen recht om ons het huis uit te zetten en moet ons de tijd geven om een ander huis te zoeken, ook nadat het contract is verlopen. Wij waren al enige tijd op zoek naar een ander huis, maar zonder resultaat. Na overleg met hem, had hij gezegd dat het geen enkel probleem is; we konden in ieder geval tot eind juni wel blijven. Maar vervolgens stuurde hij een aantal keren iemand om de sleutel te komen halen, hij ging ons toilet verstoppen (!), wat gelukkig werd gezien door een van mijn huisgenoten en tenslotte heeft hij ons voor het tribunaal gedaagd. Uiteraard zei de rechter dat hij geen poot heeft om op te staan. Hoe dan ook; we zijn inmiddels verhuisd. De maand juni was zo warm, dat ik uiteindelijk van de hitte en muggen niet meer kon slapen. Toen zijn we maar op het balkon gaan liggen, waar het net wat koeler was. Op een gegeven moment zagen we Emmanuella niet. Wat bleek; ze had zich verstopt op een van onze kamers met een pot sudocrème waarmee ze haar hele gezicht, haren, armen en kleren had ingesmeerd… We schaterden het uit toen we witte Emmanuella zagen, hoewel de crème er moeilijk af te krijgen was.

De technologie komt handig van pas als je werkt bij een organisatie met kantoren in vele landen. Er werd een ‘security conference’ georganiseerd (conferentie over veiligheid) voor het CWS Latijns Amerika team. Argentinië, Dominicaanse Republiek, Haïti en Amerika verbonden via skype, om wat tips te krijgen over wat te doen in geval van overval en zo.
De volgende dag, dinsdag 26 juni, woonde ik ’s ochtends een mid-term evaluatie bij van een gezamenlijk project van ACT Alliance op het gebied van klimaatverandering/reduceren van risico natuurlijke rampen. Drie organisaties die financiële steun ontvangen van ACT Alliance presenteerden de activiteiten die ze tot nu toe uitgevoerd hebben.

Na de ochtend vertrok ik, om naar het vliegveld gebracht te worden. Ik vloog van Port-au-Prince naar Newark en vandaar naar Toronto, Canada. Het was al laat toen ik aankwam, dus ik overnachtte in een hotel, om de volgende dag met een bus naar London te gaan. Daar werd ik opgehaald door mijn nicht Marianne en haar dochters. Aangezien ik deze week in Indiana moet zijn voor vergaderingen, dacht ik dat ik dat mooi kon combineren met een bezoek aan mijn familie in Ontario, wat niet ver bij Indiana vandaan is. Ik heb een heerlijke ontspannen, goede en fijne tijd gehad. Voor mij is het even wennen dat het binnen koud is door airconditioning, terwijl het buiten warm is. Drie dagen in de buurt van St Marys geweest, genietend van ruimte en rust, een groot contrast met de drukke en chaotische stad Port-au-Prince. Met z’n alleen naar St Marys, door de laagstaande rivier banjeren, waar de watervallen kalm waren door de huidige droogte. Winkelen, waarbij ik weer versteld sta van het enorme aanbod. Wandelen door het bos en langs het meer, spelen met de kinderen, goede gesprekken voeren, s’mores roosteren op een kampvuur (geroosterde marshmallows en chocola tussen crackers) en kanoën op een stuwmeer. Rustig peddelen in een mooie omgeving, statige zwanen op het water, en zelfs een school vissen vlak onder het oppervlak. Wasberen zijn er ook genoeg bij het bos. Elke dag zat er een in de val.

Zaterdag bracht Marianne me naar Ingersoll, waar we nog langs enkele ‘garage sales’ gingen (garage verkopen). Vervolgens stapte ik over bij nicht Erna, om ook bij haar gezin drie dagen door te brengen, in Tillsonburg. ’s Middags gelijk maar met kleren en al bij de kinderen in het zwembad gesprongen. Natuurlijk moest er weer even gewinkeld worden, om wat dingen mee terug te nemen naar Haïti. Zondag mee naar de kerk, spelletjes doen, foto’s van Haïti bekijken. 1 juli is Canada day, maar omdat dat dit jaar op een zondag viel, was ook maandag een vrije dag in Canada. Alles in het teken van de Canadese vlag. Maandag zijn we met z’n allen naar Port Burwell geweest, waar we een marine museum bezocht hebben, een vuurtoren beklommen en naar het strand zijn geweest bij Lake Erie. Ook hier stond het water erg laag. Grote droogte momenteel in deze delen van Canada en Amerika. Met de bal overgooien in het water, een fijn dagje uit. Bedankt familie voor de geweldige tijd samen! En het lekkere eten, maar vooral het gezelschap. Ook de kinderen hebben me met open armen ontvangen. Wat is liefde van kinderen toch een groot geschenk. Ik heb weer heerlijk genoten.

Dinsdag in alle vroegte (om één uur ’s nachts) brachten Erna en haar twee oudste kinderen me naar London, vanwaar ik de Greyhound bus nam naar Detroit in Michigan. Tussen Windsor en Detroit grensovergang. De steden worden gescheiden door een rivier, waar we via een tunnel onderdoor gingen. Vervolgens de bus uit om door de douane te gaan. In Detroit stapte ik over naar Toledo, Ohio en vandaar naar South Bend, Indiana. In Toledo begon het te regenen en plotseling sloeg de bliksem in vlakbij het busstation, waardoor het elektronische hek niet meer open kon. Later werkte het licht niet in het hotel en vervolgens ging een ander licht uit en zette me in het donker, dus ik schijn toch iets van elektriciteitsuitval aan te trekken…

Hoewel het wat moeite kostte om m’n ogen open te houden na een wel heel korte nacht, was het mooi om me heen kijken naar de glooiende, weidse omgeving met boerderijen. In South Bend werd ik van het station gehaald door collega Aaron. Deze week zijn we met het regio team van Latijns Amerika bijeen. Alleen vindt de bijeenkomst een beetje uit de regio plaats, wegens andere vergaderingen die een aantal van ons hier bij moeten wonen. De eerste nacht verbleven we in Morris Inn, op het terrein van Notre Dame University, een prestigieuze, katholieke universiteit. Twintig minuten nadat ik was aangekomen, begon het programma al. We reden naar Elkhart voor een bezoek aan het CWS kantoor aldaar. Interessant om kennis te maken met de collega’s van financiën, human resources, IT, communicatie, etc. en goed om deze kant van het verhaal te zien en horen.
Aansluitend kwam een Elkhart collega ons ophalen om naar een baseball wedstrijd te gaan. Maandag Canada dag vieren in Canada en dinsdag independence day in Amerika. 4th of July is hier een feestdag (onafhankelijkheidsdag) en de avond daaraan voorafgaand kregen wij dus de kans om een stukje Amerikaanse cultuur mee te krijgen. De wedstrijd begon met het volkslied. De South Bend Silver Hawks speelden tegen Lansing Lugnuts uit Michigan. Het vereiste wat moeite van onze Amerikaanse collega’s om de niet-Amerikanen de spelregels uit te leggen. Gezellige sfeer, hotdogs erbij. En de wedstrijd werd afgesloten met vuurwerk, een andere gewoonte van 4 juli hier.

Woensdagochtend verhuisden we van Morris Inn naar Ivy Court, even verderop in South Bend. We zijn met z’n zessen en ik deel een kamer met mijn Ierse collega die gevestigd is in Argentinië. Daarnaast zijn er nog twee Argentijnen en twee Amerikanen. Zes personen telt het regio team van Latijns Amerika, dat twee keer per jaar samenkomt. De eerste dag deelde Aaron informatie over een training die hij heeft bijgewoond van ACT Alliance, over ‘emergency appeal’. We spraken via skype met de directeur van Christian Aid Latijns Amerika. We bespraken business plan voor fiscaal jaar 2013, communicatie (website etc.) en ’s avonds voegde zich een leidinggevende uit Washington DC zich bij ons. Na de vergaderingen gingen we naar een collega buiten Elkhart, waar we een uitgebreide maaltijd aten, waaronder bratwurst (dat wordt veel gegeten in Indiana, zo leerde ik) en zelfgemaakt nagerecht; taart in de vorm van de Amerikaanse vlag. Wegens de droogte was er geen groot vuurwerk in Elkhart.

Gisteren kwamen de diverse collega’s aan het woord met een update van de respectievelijke werkgebieden; food security (voedselveiligheid) in Centraal Amerika, Chaco programma (een gebied in Argentinië/Paraguay/Bolivia met veel indigenous (oorspronkelijke) bevolkingsgroepen waar o.a. voor hun landrechten gestreden wordt), Haïti programma. Ook kregen we bezoek van Foods Resource Bank, een organisatie die CWS financieel steunt voor landbouw/voedselveiligheid programma’s in Centraal Amerika, Chaco, Dominicaanse Republiek en Haïti. Het zijn lange dagen met een vol programma, vergaderingen en andere activiteiten, van acht uur ’s ochtends tot half twaalf ’s avonds. Gisteravond hadden we even tijd om naar Wal-Mart te gaan en inkopen te doen. Degenen onder ons die in ontwikkelingslanden wonen, kijken onze ogen uit bij het enorme aanbod en de relatief lage prijzen.

Vandaag begonnen we in klein gezelschap met een gesprek specifiek over enkele Haïti onderwerpen. Daarna kwam een CWS collega gespecialiseerd in fondsenwerving met ons praten. Vervolgens een update van het kinderprogramma. Intussen voegden de CEO (directeur CWS wereldwijd) en een andere collega zich bij ons, die vertelden over de visie in de aanloop naar 2020, met geplande veranderingen in de organisatie.

Buiten is het warm en de lucht is stralend blauw, maar wij zitten de hele dag binnen in een koud vertrek (zo koud dat we met jassen aan zaten, meegebracht door de Argentijnse collega’s die uit de winter komen). Vanavond konden we eindelijk even naar buiten. Een collega ging hardlopen, twee anderen en ik huurden fietsen. Heerlijk om even de benen te kunnen strekken! Fietsen en wandelen is iets dat ik sowieso niet vaak en makkelijk kan doen in Haïti, dus daar geniet ik extra van in Canada en Amerika. Een ronde gemaakt over de naastgelegen campus van Notre Dame universiteit, met prachtige gebouwen, meren, groen.
Fijne zomer allemaal!