Wonderkind!

Tijdens het jaarlijkse team uitje van 2009 deelden Myriam en ik een kamer. Nu deelden we opnieuw een kamer, onder heel andere omstandigheden. Ik vond een Haïtiaans restaurant op loopafstand van het ziekenhuis en heb daar eten gehaald voor Myriam, die veel moeite had om te eten. We bleven ’s avonds samen bidden en lezen. Via meerdere kanten kregen we dezelfde tekst mee, uit Jesaja 41. Bijzonder. Op donderdag 17 maart was er een blijde hereniging tussen Myriam en haar man Gary. Ik bleef nog een dag, zodat ik Gary wat wegwijs kon maken. We hadden het erg koud in de ziekenzaal, waar de airconditioning iets te goed z’n best deed. In de directe omgeving trof ik veel zwervers aan. Hoe komt een mens in zo’n situatie terecht? Ik had kort de gelegenheid om per trein en bus Miami in te gaan. Een mooie stad. In het centrum veel hoogbouw, maar ook mooie parken. Het was heerlijk om rond te wandelen. Een goed wegennetwerk; op en over elkaar heen. Donderdag en vrijdagnacht niet tot nauwelijks geslapen. Myriam had veel pijn, de verpleegkundigen kwamen zoals gewoonlijk regelmatig langs en in de tweede nacht werd Myriam naar de afdeling voor bevallingen gestuurd. In de ochtend werd ze echter weer teruggestuurd. De hartslag van het kind was weer normaal en Myriam had weinig weeën. Even later moesten we afscheid van elkaar nemen, wat voor ons beide een emotioneel moment was.

De reis was kort. Ik stond algauw weer bij het MCC kantoor in Port-au-Prince. Daar zou net voor mij een tweede groep gasten arriveren. Een dag eerder is echter voormalig president Aristide teruggekeerd naar Haïti, na 7 jaar in ballingschap in Afrika te hebben geleefd. Eerst Duvalier, nu Aristide. 14 van de 17 gasten besloten daarom af te zeggen. Ik werd gelijk ingeschakeld als tolk voor de groep. Na een nacht op de veranda op kantoor, vertaalde ik de volgende ochtend een discussie van Nixon over de geschiedenis van Haïti. Hij vertelde over de invasie van Columbus en de dood van de oorspronkelijke inwoners, de kolonisatie door de Fransen, slavernij, bezetting door Amerikanen en hoe zij alles gecentraliseerd hebben in Port-au-Prince (zij waren degenen die de havens in de andere steden sloten). Ook had hij het over verkiezingen, hoe die niet de stem van het volk weergeven, maar worden gekozen door internationale machten die een president kiezen die het best de belangen van de internationale gemeenschap behartigt in plaats van de belangen van het Haïtiaanse volk. Het was de dag van de verkiezingen; 20 maart. De tweede ronde; het tweetal Mirlande Manigat en Joseph Martelly. Ik bracht Nixon naar huis, in een verwoeste wijk. Ruim een jaar na de aardbeving woont hij nog steeds in een tent in een kamp.

Gary blijft me op de hoogte houden van Myriam, per email en telefoon. Hij schreef dat Myriam steeds veel pijn had. Ze heeft vleesbomen in haar buik, die telkens groeien. Uiteindelijk waren ze net zo groot als het kind zelf. Elke keer dat het kind bewoog, raakte hij de vleesbomen en veroorzaakte pijn voor Myriam. Gisterochtend wijdden we onze devotie aan gebed voor Myriam. Collega Joseph las Mattheüs 5: 13-16 en vroeg: wie ben jij? We horen een zout en een licht te zijn, niet in de ogen van mensen, maar in de ogen van God. Na afloop mailde ik Gary, die telkens vraagt om gebed. Even later schreef hij me terug dat Myriam net naar de operatiezaal was gebracht. Toen ik een uur later belde, kreeg ik Myriam zelf aan de telefoon. Hun zoon ligt in een couveuse, maar is stabiel. Wel zal hij waarschijnlijk enkele maanden in het ziekenhuis moeten blijven, tot juni, de eigenlijke bevaldatum. Geboren na zes maanden zwangerschap. Wat een wonderkind is Clarence. Een wonder dat zijn moeder zwanger is geworden. Een wonder dat ze, terwijl haar water gebroken was, veilig en wel in een ziekenhuis in Miami is gekomen. Een wonder dat ze in een ziekenhuis belandde dat gespecialiseerd is in premature baby’s. Een wonder dat zijn vader een visum kreeg. Een wonder dat zijn vader net voor zijn geboorte arriveerde. Een wonder dat hij met zes maanden gezond en wel is. En een wonder dat Myriam een natuurlijke bevalling heeft gehad! Ze was naar de operatiezaal gebracht voor een keizersnee, maar ze is natuurlijk bevallen, ook al lag het kind omgekeerd! Een wonderkind, een geschenk van God, werkelijk waar. God verlaat niet wat Zijn hand begon! Wat een opluchting, wat een vreugde. Reden voor dankbaarheid voor nieuw leven en gespaard leven, maar tegelijk ook gebed voor een goede verdere ontwikkeling van dit prille leven. Dinsdag 22 maart 2011, Clarence Jonathan is geboren!