Stralen

Het MCC team is weer uitgebreid met twee nieuwe mensen en een nieuwe nationaliteit. Er is een nieuw echtpaar gearriveerd in het land, afkomstig uit Australië en Amerika. Het team was zwak, ziek en misselijk de afgelopen weken en is nog steeds niet geheel op de been. Buiktyfus, problemen met maag, ogen, koorts, valpartijen van motors en taptaps, cyste, huiduitslag; ieder (Haïtiaans) teamlid of een familielid had wel wat. Dat leidde ertoe dat ik een dag doorgebracht heb met het vergezellen van een zieke collega langs diverse doktoren, klinieken en onderzoeken. Lijkt op zich misschien een onproductieve dag, maar eigenlijk is het juist heel productief en belangrijk; persoonlijke aandacht, er zijn voor elkaar.

De komende tijd zal ik me qua werk wat meer bezighouden met MCC dan Défi Michée, aangezien Défi Michée momenteel weinig activiteiten heeft. Ik ben bezig geweest met het administratieve programma van MCC, dat een rijke bron van informatie kan zijn als het op de juiste manier gebruikt wordt. Plannen van partners zijn vertaald en verwerkt, er is nog wat ander vertaalwerk verricht, zowel schriftelijk als mondeling. Onze wekelijkse devoties op kantoor gaan ook nog door en blijven voor ieder een verrijkende manier van samenzijn.

Op een zondag hebben we met een groepje mensen gezamenlijk bij mij thuis ontbeten en vervolgens een eigen ‘dienst’ gehouden. Daarna zijn we te voet naar Gwo Jan gegaan, waar ik vorig jaar na aankomst in Haïti een paar weken heb doorgebracht bij een gastgezin. Dat blijkt maar een uur lopen te zijn bij mij vandaan. Later op de dag nog een dienst bij iemand anders thuis gehouden.

De volgende zondag een kerkdienst bijgewoond en vervolgens op kraambezoek in een ziekenhuis, waar iemand net de dag van tevoren was bevallen van een dochter. Grappig om te zien dat inderdaad een kind van donkere ouders vlak na de geboorte een lichte huidskleur heeft. Minder grappig zijn de omstandigheden van het ziekenhuis. Later op de dag reden we naar Kenscoff, ongeveer een uur rijden de bergen in. Niet ver bij Port-au-Prince vandaan, maar een heel andere omgeving en temperatuur. Port-au-Prince ligt aan zee, terwijl Kenscoff op 1900 meter hoogte ligt. Een aangename verkoeling dus en bovendien schitterende natuur. We sloten de dag af met een viering van de komst van een nieuwe baby, op Canadese wijze. Het blijft een multiculturele omgeving.

September is een regenmaand. Vrijwel elke dag aan het eind van de middag begint het te regenen. Het lastige is dat regen hier betekent dat het moeilijk wordt om een taptap te vinden en dat afspraken geannuleerd worden. Wegen overstromen en je kunt weinig meer beginnen. Ik kom momenteel dus regelmatig doorweekt thuis, tot groot vermaak van de mensen om me heen. We kunnen er met elkaar nog wel om lachen, hoewel Haïtianen in het algemeen erg bang zijn om nat te worden.

Ik wil dit keer afsluiten met een citaat van Nelson Mandela uit zijn inauguratierede van 1994. Het is een tekst die ik jaren geleden voor het eerst van iemand kreeg en afgelopen week ergens anders opnieuw tegenkwam. Een tekst die waar is voor ons allemaal.

Onze grootste angst is niet
dat we onvolmaakt zijn.
Onze grootste angst is
dat we mateloos krachtig zijn.

Het is het licht, niet onze schaduw,
die ons het meest beangstigt.

We vragen onszelf af:
Wie ben ik om briljant te zijn, prachtig,
talentvol, fantastisch?
Maar wie ben jij om dat niet te zijn?
Jij bent een kind van God.

Je onbelangrijk voordoen
bewijst de wereld geen enkele dienst.
Er is niets verlichtends aan je klein te maken
opdat andere mensen zich bij jou
niet onzeker zullen voelen.

Wij zijn allemaal bedoeld
om te stralen als kinderen.
Wij zijn geboren om de glorie
van God die in ons is, te openbaren.

Die is niet alleen maar in sommigen
van ons: die is in iedereen!

En als wij ons licht laten stralen,
geven we onbewust andere mensen
toestemming om hetzelfde te doen.

Als wij van onze angst bevrijd zijn,
bevrijdt onze aanwezigheid vanzelf anderen.