Werk

Meer dan twee maanden zijn er inmiddels verlopen sinds die datum die het leven in Haïti veranderde, dinsdag 12 januari 2010. Mijn vingers hangen boven het toetsenbord, mijn geest vraagt zich af hoe ik dit verder onder woorden kan brengen. Op die bewuste avond, toen we bij elkaar zaten in het donker, de stad onder ons in een grote stofwolk gehuld, hoorden we dat we tot vrijdag buiten moesten blijven. Drie nachten, betekende dat. Twee maanden later slapen we nog steeds buitenshuis. Grote organisaties bouwen weer muren op die ingestort waren. Zij hebben middelen. Maar hoe moet de ‘gewone mens’ z’n huis weer opbouwen? Z’n leven? Men heeft geen reserves, geen werk. De vraag naar tenten en zeildoeken blijft groot. Sommige mensen gaan noodgedwongen weer hun onveilige woningen in, bij gebrek aan alternatief. Anderen hebben echter totaal geen woning meer om naar terug te gaan. Zelf slaap ik als medewerker van een hulpverleningsorganisatie ook onder een zeildoek (van een andere hulpverleningsorganisatie). Geen onderscheid qua huidskleur, status, positie, leeftijd, afkomst, religie, cultuur of wat dan ook. Ook ik word ruw gewekt als een regenbui een straal water doet neerkletteren in onze tent.
Het heeft even geduurd om dit verhaal te schrijven. Ik weet niet goed wat te zeggen. De ingestorte gebouwen zijn nog steeds ingestort. Ontheemde mensen zijn nog steeds ontheemd. Werkloosheid is nog steeds groot. Elke dag verschijnen er nog steeds vele mensen aan de poort met lijsten namen van buurtgenoten die een hulpaanvraag doen. De distributies houden me bezig. Lange werkdagen- en weken. Het leven bestaat momenteel voornamelijk uit werken. Op zondag naar de kerk en proberen op adem te komen. De sleutel van mijn woning heb ik inmiddels ingeleverd. Mijn spullen zijn verhuisd naar de woning van een collega en zijn gezin in Meyot. Daar heb ik een vertrek aangeboden gekregen als nieuwe woonruimte. Dat is weer een zorg minder, want het is momenteel erg moeilijk om aan woonruimte te komen. Hun huis heeft de aardbeving goed doorstaan en is veilig verklaard.
Er zijn de afgelopen weken meerdere containers met hulpmaterialen vanuit MCC Amerika aangekomen in Haïti. Het is een hele procedure om de containers door de douane te krijgen. Vervolgens moet alles met de hand gelost worden. In de daaropvolgende dagen vinden de distributies plaats. We berekenen wie wat en hoeveel krijgt en coördineren waar alles naartoe gaat. Momenteel gaat het vooral om dekens en emmers sanitaire benodigdheden, plus de reguliere voedseldistributies. In het algemeen willen we denk ik graag zoveel mogelijk uitgeven aan de materialen zelf en de transport- en administratiekosten zo laag mogelijk houden. Maar nu zie ik ook de andere kant van het verhaal. Door de distributies wordt werk verschaft aan 2 chauffeurs en 9 mannen om te laden en lossen. Deze 11 mannen hebben nu een inkomen en kunnen daarmee in het levensonderhoud voorzien van hun gezinnen. Hun aanwezigheid is afhankelijk van behoefte en wisselt van dag tot dag. Elke avond en ochtend krijg ik telefoontjes of sms-berichten met de vraag of ze kunnen komen werken. Ze willen niets liever. Ik voel me niet prettig als ik moet vertellen dat we die dag geen werk hebben voor ze. En ik zie transportkosten nu in een ander daglicht. Niet als een overbodige kostenpost die zo laag mogelijk gehouden moet worden, maar ook als een manier van ontwikkelingswerk, wat we tenslotte voorstaan. Werkgelegenheid is de spil van ontwikkeling, de uitweg uit armoede.
Ik leef nu een stuk dichter bij de buren, zowel letterlijk als figuurlijk. Het blijft bijzonder om de eenheid te zien. We delen dezelfde slaapplaats, een maaltijd, en werk, want onder de mannen die laden en lossen, zijn meerdere buurmannen uit Meyot. Zo gaat dat; je helpt elkaar aan werk. Kruiwagens zijn op dat gebied onmisbaar (in de figuurlijke zin van het woord). Zonder contacten geen werk.
Er is momenteel een medisch team te gast bij MCC. Deze groep Canadezen is een paar weken werkzaam in een plaatselijk ziekenhuis.
Het is te merken dat we allemaal veel aan ons hoofd hebben, want we vergeten veel en moeten elkaar vaak aan dingen herinneren. Alle medewerkers van MCC Haïti worden geacht twee weken speciaal verlof te nemen en ofwel naar het buitenland te gaan, ofwel de stad te verlaten en elders in het land te verblijven. Omstebeurt vertrekken collega’s en keren anderen weer terug. In verband met dit speciale verlof hoop ik in april naar Nederland te komen.

Bericht voor Greta: ik weet niet zeker of ik de Volunteer Ministers ontmoet heb. Ik zie wel een heleboel mensen in gele en blauwe t-shirten aan het werk om puin te ruimen, gefinancierd door USAID. Heeft dat ermee te maken? Succes met jullie werk!

Giften blijven welkom op rekeningnummer 30.42.00.182 ten name van Christelijke Gereformeerde Kerk Drogeham, onder vermelding van aardbeving Haïti.