In de greep van gewapende bendes

Het is vandaag zondag. Een dag waarop we naar de kerk mogen en kunnen. Sinds COVID-19 is dat geen vanzelfsprekendheid meer in Nederland. Al daarvoor was het sowieso niet overal ter wereld een vanzelfsprekendheid, hetzij door vervolging, hetzij doordat er geen kerken zijn, hetzij omdat men geen nette kleren heeft om naar de kerk te gaan, hetzij omdat de kerk in een onveilig gebied is gelegen, hetzij...

De dominee was net een huwelijk aan het afkondigen toen er een schot klonk. Een schot? Hoor ik dat goed? Er klinkt nog een schot, en nog een, en nog een. Ik heb het dus toch goed gehoord. De dominee gaat onverstoorbaar verder. Dan gaan we zingen. Boven het gezang uit klinkt opnieuw een schot. Voordat er gepreekt wordt, licht de dominee ons in. Er staan mannen met grote wapens op straat. Vanaf het dak van de kerk is zicht op de doorgaande weg (de kerk ligt op een berghelling). Vandaar zag hij dat twee politie-auto’s probeerden te komen maar ze konden er niet door. Hij verzoekt ons om vooral niet het kerkgebouw te verlaten. Desondanks is de dienst verdacht snel voorbij vandaag. Als we aan het einde van de dienst de banken verlaten, worden er aanwijzingen gegeven. Mensen die van deze kant komen kunnen naar huis, mensen die van die kant komen nog niet. Ik kwam van ‘die kant’. Ik voegde me bij de rest op het dak en keek uit op de doorgaande weg. We zagen dat er inmiddels weer verkeer was. Auto’s en motoren reden ongestoord de weg door. Ik liep naar de auto. Voordat ik de auto startte, zag ik dat ik een veiligheidsbericht had ontvangen: vermijd Laboule 12. Dat is wat lastig als je er al bent... Zonder problemen reed ik Laboule 12 door. Op het kruispunt met Route de Kenscoff stonden inderdaad twee politie-auto’s en een flink aantal gewapende agenten. Toen ik thuis was, belde ik een paar andere gemeentelden. Ook zij waren veilig thuisgekomen, gelukkig.

Het lijkt me duidelijk dat het niet prettig is als mensen zelfs in angst moeten zitten om van en naar de kerk te komen. Laboule 12 is al een aantal weken slachtoffer van geweld tussen bendes. Ook elders in en rondom de stad neemt het bendegeweld toe. Afgelopen week is de Volkswagen dealer aangevallen bij Route Aeroport. Er werd geschoten op de auto’s die op het erf voor de showroom stonden. De ijzeren rolgordijnen werden snel neergelaten en de aanwezigen zochten hun toevlucht in de garage. Gelukkig konden de bandieten de rolgordijnen niet forceren. Vrienden die ook onze auto’s onderhouden werken bij die garage. De dealer is tot nader order gesloten. Een paar dagen later werd de Mazda dealer bij Delmas 2 aangevallen en een magazijn. Eveneens hebben bandieten een kamp in brand gestoken waar sinds de aardbeving van 2010 dove en verlamde mensen verbleven. Ik heb er geen woorden voor. Wat schiet je ermee op om op nieuwe auto’s te schieten? Hoe kun je zo diep zinken dat je een kamp van gehandicapten in brand steekt?

Veel benzinepompen zijn dicht. Bij de weinige die open zijn, staan lange rijen. Diesel is nog wel te krijgen, maar benzine niet. De opslag daarvan is gevestigd in de buurt van Martissant. En die wijk is al weken niet door te komen, beheerst door bendes. Benzine kan dus niet bij de pompen geleverd worden. Los daarvan hebben duizenden inwoners van Martissant hun huis moeten verlaten en toevlucht gezocht in parken en gemeenschapshallen.

Tegelijk neemt COVID-19 toe. Het ene na het andere ziekenhuis laat weten dat ze niet meer patiënten kunnen ontvangen. Het referendum dat was gepland voor 27 juni is tot nader order uitgesteld. Vier politiebureaus zijn een paar weken geleden gelijktijdig overvallen, waarbij wapens en radio’s buit zijn gemaakt en een agent is gedood. Dat de bandieten toch hun wapens mogen neerleggen. Dat het land toch niet langer in de greep van angst en macht van bendes blijft. Dat kinderen mogen opgroeien zonder het geluid van geweerschoten.