Haïti-Nederland

In Haïti is Pasen een van de belangrijkste reiligeuze momenten; de viering van de opstanding van Jezus. In Nederland een meer lege dan volle kerk bij de zangdienst op Tweede Paasdag waarbij het koor optrad waarin mijn moeder en tantes zingen.

In Haïti heeft Smith na vier maanden voor niks een proces van operatie, ijzers en gips te horen gekregen dat de botten niet goed gehechtd zijn en wordt hij op een wachtlijst van twee maanden gezet voor een volgende operatie. In Nederland kun je een alarmnummer bellen bij een ongeluk en krijg je al therapie vanuit je ziekenhuisbed.

In Nederland zwemt mijn 7 jarige nichtje af voor haar A diploma in een mooi, overdekt zwembad. In Haïti, een eiland, kunnen maar weinig mensen zwemmen en dan in de zee of een rivier. Overdekte zwembaden zijn er niet.

In Haïti hebben de waterreservoirs problemen en loopt men ver om water te halen. In Nederland loopt het water zonder einde uit de kraan. In Nederland kan ik zomaar bij mijn familie op bezoek, bij neven en nichten of ooms en tantes. In Nederland begrijpt men mijn haar bij de kapper. In Haïti proberen mensen hun krullen glad te strijken. In Nederland vragen mijn nichtjes of een bruin iemand helemaal bruin is, of alleen z’n hoofd. In Haïti voelen de kinderen aan mijn blanke huid om te kijken wat dat voor soort is. In Nederland zoek ik informatie over veiligheidssystemen, waarbij er uitgegaan wordt van 24 uur per dag elektriciteit. In Haïti zijn gewapende bewakers de meest gangbare manier van bewaking en mag je blij zijn als je een paar uur per dag stroom hebt. Bij elke supermarkt, bank of organisatie zijn de gewapende bewakers te vinden. In Nederland kan mijn vader binnenkort met pensioen bij NEF. In Haïti krijgt men geen pensioen.

In Nederland kan ik gewoon voor mijn plezier een eindje motorrijden, op een heldere maar koude avond. Boven Dokkum en langs het Lauwersmeer, Zoutkamp. Uitgestrekte weilanden, boerderijen en huizen her en der verspreid, velden gereedgemaakt voor gewassen. Voorbij Lauwersoog de ondergaande zon boven het water van een meer. In Haïti kan men zich geen voorstelling maken bij een land zonder bergen.

Vanuit Nederland kun je zomaar de grens oversteken naar Duitsland en Denemarken. In Haïti heb je een speciale vergunning nodig om met een auto de grens over te steken en sta je lang in de rij bij de douane.

In Nederland gaan mensen op vakantie. In Haïti kent men het ‘op vakantie gaan’ niet. Deze week ben ik met mijn ouders, broer en schoonzus en hun kinderen in Denemarken. Zij op vakantie, ik aan het werk. We zijn in Bjerregård, pal aan de duinen bij de Noordzee. De kinderen spelen in het zand bij het speeltoestel naast huis en scheppen zand in vormpjes en bakjes. We lopen vanaf het huis direct de duinen over naar de zee. Op het strand vele, afgeplatte stenen in allerlei kleuren, schelpen in verschillende soorten en maten (goed te vangen in roze visnetten), flinke golven. Hier met een jas aan en een muts op lopen langs het strand. In Haïti het hele jaar lang geen jas aan.

Hier kan ik zomaar een ronde rijden om het meer (Ringkøbing Fjord). Net als Nederland een vlak land. De mooie duinen, de hei en het water, de Deense vlag wappert, hier en daar staat een wit kerkje in een dorp.

’s Ochtends word ik wakker naast mijn nichtje. Dat is mooi wakker worden. ’s Avonds kan ik zomaar wandelen langs de zee, waarbij de ondergaande zon mooie gouden stralen schijnt over het water. Aan de andere kant het helmgras op de duinen. Ik kan een eindje fietsen langs de ‘kustweg’ richting Hvide Sande of Nymindegab, een fietspad door de duinen, langs de hei en met de ondergaande zon. Een gouden licht boven de zee en het strand, in de verte een schip met lichtjes, een paar mensen en honden in de duinen. Ik kan met mijn ouders naar Varde rijden, met een oud stadscentrum. Het wegenpatroon schijnt nog net zo te zijn als toen de stad werd opgericht in 1100 zoveel. Een oude kerk, mooie straatjes met verschillende kleuren lage huizen, netjes onderhouden; blauw, groen, wit, geel. Een mooi plaatsje. Blåvand ligt in de punt aan de kust. Daar staat een vuurtoren en er liggen een partij bunkers in de duinen, deels half onder het zand weggezonken. Overblijfselen uit de Tweede Wereldoorlog.

Tijdens het eten staan er vele soorten beleg of toetjes op tafel. Ik kijk ernaar en denk aan de honger in het Noordwesten en Grand Anse. Ik neem het verslag van onze ingenieur door over hun bezoeken aan scholen in Grand Anse en het Noordwesten en ik slik als ik de omstandigheden zie, de omschrijving lees en denk aan de school van mijn nichtjes. Ik neem het kwartaalverslag door van een van onze partnerorganisaties. Er vonden vorige week trainingen plaats over financieel management en kinderrechten in het Noordwesten. Ik spreek mijn collega’s in Haïti over reparatie van huizen, collega’s in Argentinië en Amerika over veiligheid en andere onderwerpen, Maristas in Mexico over onderwijs in Grand Anse. Ik schrijf verslagen over ons werk van februari en maart. Samen met onze communicatiemederwerker in Amerika stel ik foto’s, video’s en verhalen samen over ons werk aan reparatie van huizen en distributie van zaden na de orkaan (https://cwsglobal.org/roger-doris/, https://cwsglobal.org/merantier-destin/, https://cwsglobal.org/lionel-pierre/. Ik vertaal video’s waarin mensen spreken over de huizen, dieren, zaden en microkrediet dat ze ontvangen hebben. Ik spreek mijn collega’s en hoor dat er weer een beurs is gestolen van een collega, uit haar tas op de markt in Pétion-Ville. Onze auto staat in de garage. Een eerste huurauto wou niet starten, een tweede had niet de juiste papieren. Huizen en scholen die onze ingenieurs bezoeken, zijn gebouwd met verkeerde soorten zand, onvoldoende betonijzer. Gewoontes veranderen is moeilijk. Men jaagt elkaar angst aan door berichten rond te zenden dat er weer een orkaan aankomt, dat er een aardbeving op komst is. Ik word heen en weer geslingerd tussen twee werelden die ik niet met elkaar kan rijmen.