De eerste werkweek bij Défi Michée

De eerste werkweek zit erop! Het kantoor van Défi Michée (zoals de Micha Campagne hier heet, in het Frans) is 45 minuten lopen vanaf MCC. Het is gevestigd aan een drukke hoofdstraat in een pand waar nog 4 andere organisaties hun kantoor hebben. Het is slechts een enkele ruimte, met een enkel bureau. We zijn dan ook maar met z’n tweeën; mijn Haïtiaanse collega en ik. Hij is in november vorig jaar begonnen met het opzetten van de Micha Campagne in Haïti en vanaf nu gaan we er samen verder aan werken.
Défi Michée werkt onder een comité van 13 andere christelijke organisaties die hier actief zijn. Donderdag heb ik mijn eerste vergadering met een delegatie van hen bijgewoond. De vergadering werd geopend met gebed. Ik werd hartelijk welkom geheten en kreeg een Creoolstalige Bijbel overhandigd. Het is bijzonder om te ervaren hoe onlosmakelijk het Woord van God verbonden is met het werk en het dagelijkse leven. Werk en privé is hier sowieso niet zozeer gescheiden als in Nederland. Kinderen wachten op hun vader bij de vergadering, zondags gaan collega’s samen naar de kerk en ook in het weekend komen er regelmatig MCC medewerkers bij het kantoor langs. Op dit moment zijn er in totaal 18 MCC medewerkers; 12 Haïtianen en 6 internationale medewerkers, die werkzaam zijn in Port-au-Prince en Desarmes (midden van het land).
Vorige week zondag zat ik in de kerk tussen twee MCC collega’s in. Ze namen me mee naar de Baptisten kerk die ze bezoeken. Er werd veel gezongen en gebeden. Het valt me op dat de gebeden vooral bestaan uit danken voor, in plaats van vragen om. Iets dat wij misschien niet zouden verwachten in een land als Haïti, maar de dankbaarheid aan God is groot.
Het was in ieder geval verreweg de vroegste dienst die ik ooit bezocht heb; even na 6 uur ’s ochtends kwamen mijn MCC collega’s me ophalen. De dienst begon om half 7. Ook vandaag weer bezocht ik een dienst om half 7, dit keer in een andere Baptisten kerk. Nu was het mijn collega van Défi Michée die me had uitgenodigd om mee te gaan. Wederom een heel andere dienst. Het vergt wel enig concentratievermogen om vergaderingen en kerkdiensten te volgen in een taal die je nog niet helemaal machtig bent, maar het is een goede oefening.
De eerste werkdag kwam m’n collega me ophalen. Hij woont niet ver bij MCC vandaan, dus kan ik met hem mee rijden. We waren nauwelijks 5 minuten onderweg, toen een snerpende fluit van een politieagent klonk, waarop mijn collega de auto aan de kant van de weg zette. Hij keek me aan en zei: “Oh, je bent blank. Ze denken misschien dat ik je ontvoer.” Hij vertelde dat de bevolking vindt dat de politie niet genoeg doet aan het stijgende aantal ontvoeringen. Als hij me wegens andere activiteiten niet op kan halen, loop ik naar het kantoor. Het is geen rustige wandeling, maar een weg banen langs vele voetgangers en overig verkeer, gaten in de weg proberen te ontwijken en ervoor zorgen dat er niemand op je voeten plast. Wildplassen is namelijk heel gewoon.
Eenmaal gearriveerd, is het afwachten hoe vaak per dag en hoe lang de stroom uitvalt. Het is hier dus nog belangrijker dan in Nederland om zeer regelmatig alle computerbestanden op te slaan. Een internationale baan is het in ieder geval wel heel duidelijk. Alle mondelinge communicatie gaat in het Creools, de teksten die ik voor de website van Défi Michée schrijf, zijn in het Frans, een deel van het leesmateriaal is in het Spaans, aangezien er veel wordt samengewerkt met andere landen in Latijns Amerika en het Caribische gebied, die voornamelijk Spaanstalig zijn. Haïti is een uitzondering. Genoeg talen dus! Tearfund is een van de andere organisaties in het pand, wel bekend misschien (een Britse organisatie). Het is een van de initiatiefnemers van Défi Michée.
Défi Michée hoopt samen te werken met alle protestantse kerken in Haïti en tevens een brug te vormen tussen deze kerken en de regering. Er wordt dus op zowel het niveau van de bevolking gewerkt, als het niveau van de regering. Protestanten hier houden zich echter van nature verre van de politiek. “Vraag me niet waarom,” zegt mijn collega, “na 3 jaar zul je deze dingen wel begrijpen, maar het heeft een lange en ingewikkelde geschiedenis.” Het is dus een extra uitdaging om dit hier te bereiken. In eerste instantie richt de campagne zich op samenwerking met alleen protestantse kerken in plaats van katholieke kerken, aangezien er een grote kloof tussen deze twee ligt in Haïti. Alweer iets in de categorie ‘vraag me niet waarom’. Ik denk dat ik elke dag gedurende de komende jaren nieuwe dingen zal blijven leren. Ik heb het idee dat een termijn van 3 jaar wel de minimum periode is die je nodig hebt om een beetje in te burgeren, je de taal goed eigen te maken, de cultuur en de mensen en zoveel andere dingen te leren begrijpen, je weg te vinden in het werk en in het hele leven hier. Ook in Nederland gaan we immers meestal geen baan aan voor een periode van slechts 1 jaar. Dat geldt nog des te meer voor een baan in zo’n totaal andere omgeving als Haïti. Na deze eerste week heb ik een goed gevoel bij het werk waaraan ik hoop te kunnen bijdragen, evenals over de collega’s van MCC en Défi Michée. Ik heb er zin in!
Het gastenverblijf van MCC is een hele luxe vergeleken met Gwo Jan. Ik kan opeens m’n wasgoed weer in een wasmachine stoppen, in plaats van met de hand wassen. Er is een ‘echte’ douche en een ‘echte’ wc. Alles is wel met koud water, maar dat is normaal in heel het land. Er is ook een kleine bibliotheek in het pand van MCC. De boeken zijn volgens een systeem geordend, maar dat is inmiddels verwaarloosd. Ik heb de taak van ‘bibliothecaris’ op mij genomen, dus in de avonduren en in het weekend werk ik in de ‘bibliotheek’ om alle boeken opnieuw te ordenen en een catalogus te maken. ’s Avonds wordt het vroeg donker (18.30 uur) en in het donker is het niet verstandig om buitenshuis te komen. Nu ik in het pand van MCC verblijf, is het dus een goede gelegenheid om aan de bibliotheek te werken. Bovendien krijg ik zo alle boeken in handen en ik denk dat ik voldoende interessant leesvoer heb voor de komende jaren.

Nieuwsbrief
De thuisfrontcommissie brengt regelmatig een nieuwsbrief uit. Van velen van jullie heb ik een e-mail adres, dus jullie krijgen de nieuwsbrief automatisch toegestuurd. Degenen van wie ik nog geen e-mail adres heb en die belangstelling hebben voor het ontvangen van de nieuwsbrief, kunnen een e-mail sturen naar margotdegreef@hotmail.com.


Ik kwam hier om te dienen en te geven, maar ik ontvang zo ontzettend veel!