Een trouwerij die anders loopt dan verwacht

Zaterdag 26 juni. Vandaag ben ik uitgenodigd bij twee trouwerijen. De eerste om 9 of 10 uur ’s ochtends (de begintijd was niet geheel duidelijk) te Santo, de tweede om drie uur ’s middags te Laboule. Een paar dagen voor de trouwerij had ik de bruidegom van de eerste trouwerij gebeld om te zeggen dat ik nog niet wist of ik kon komen. Santo ligt helemaal aan de andere kant van de stad, bij Croix-des-Bouquets, een wijk die door de bende ‘400 mawozo’ beheerst wordt. Maar ik moest voor het werk medicijnen voor varkens en schapen halen bij Croix-des-Missions, vlakbij Santo, dus het leek me goed om dat met de trouwerij te combineren.

Uiteindelijk had de bruidegom (Pierre) geen chauffeur en werd ik op het laatste moment als chauffeur ingeschakeld. Dus vanochtend om half 7 was ik al op pad om me naar de bruidegom te begeven. Samen met zijn tante stapte hij in. Zijn tante zou met hem de kerk in lopen, want zijn ouders konden niet komen. Pierre komt uit Pestel, waar zijn ouders en broers wonen. Ze hebben geprobeerd naar Port-au-Prince te komen, maar Martissant is onmogelijk te passeren. Heel erg jammer en triest, dat op deze bijzondere dag zijn naaste familie niet aanwezig kan zijn. Verder is er nog steeds schaarste aan brandstof, wat een van de redenen was dat ze geen chauffeur konden vinden.

Onderweg pikten we nog iemand van de kerk op (Ezechiel) en vervolgens haalden we de getuige op, Amost. Daarna was het nog een wachten op de fotograaf, die om 8 uur nog nergens te bekennen was, hoewel er al om 7 uur met hem afgesproken was. Toen we die uiteindelijk ook gelocaliseerd hadden, konden we verder naar Santo. We waren in Croix-des-Bouquets, vlak voor een brug, toen de alerte bruidegom opmerkte dat mensen onze kant op kwamen rennen. Dat betekent hier meestal problemen. En inderdaad, algauw werd er geschoten en begonnen de auto’s voor ons in allerhaast om te keren. Gelukkig bevonden we ons net bij een kruispunt, waar ik gauw afsloeg om ons in een zijstraat terug te trekken. Wat nu te doen? We moesten de brug over zien te komen, want de enige andere optie is een heel eind omrijden. Ik belde Elondieu, die in Croix-des-Bouquets woont. Zijn advies: kom niet. Tsja, dat is niet echt een optie als je de bruidegom in de auto hebt.

Intussen stonden de telefoons roodgloeiend. Het bataljon had toevlucht gezocht in een kerk, even voor ons, ook bij de brug. De dominee had rechtsomkeert gemaakt. Het koor moest terugkeren. Uiteindelijk kozen wij voor een alternatieve route, via Croix-des-Missions. Maar ja, daar ging nu al het verkeer langs dus we stonden muurvast in de file. Hoewel we vroeg genoeg waren vertrokken, brak de vertraging ons toch op. Wat me vooral raakte was de impact op Pierre. Dit was zijn dag, dit had een blije, mooie, positieve, goede, ontspannen, vreugdevolle dag moeten zijn. Zijn ouders en broers konden niet komen. Nu moest de een na de ander rechtsomkeert maken en ook hijzelf kon nog niet bij de kerk komen. Hij was zichtbaar ontdaan en gestresst. Met z’n vieren probeerden we hem moed in te spreken maar woorden zijn moeilijk te vinden onder zulke omstandigheden.

Er reed nog een auto achter ons die ook naar de trouwerij ging. Op een gegeven moment zag ik dat ze stil bleven staan. Wat bleek: hun benzine was op. Dus in allerijl moest ergens benzine gezocht worden, waarvan de prijs nu extreem is gestegen wegens de schaarste. Uiteindelijk zijn Amost, Pierre en zijn tante plus de fotograaf op de motor naar de kerk gegaan, terwijl Ezechiel en ik in de file bleven staan. We haalden bij Ele Haïti de medicijnen voor varkens en schapen op en waren pas om 12 uur bij de Methodisten kerk te Santo. Ondanks dat we een paar uur te laat waren, hebben we nog een deel van de dienst meegekregen. De geloften en ringen waren net uitgewisseld, waarna er gepreekt werd. Maar ja, de dominee die had moeten preken, kon niet komen, dus moest een andere dominee invallen.

Ondertussen had ik bericht ontvangen dat bij een andere kerk in Croix-des-Bouquets alle auto’s in brand waren gestoken tijdens een begrafenisdienst. Gelukkig kon ik de auto op het erf rijden, achter een gesloten poort. De andere trouwauto stond weer zonder benzine. Eigenlijk zou die auto het bruidspaar na de dienst verder rijden, maar aangezien ze zonder benzine niet ver kwamen, werd het plan wederom gewijzigd. Ik reed mee naar een huis van familie in de buurt, voor een maaltijd en toespraak, waarna ik het bruidspaar naar hun hotel mocht rijden. Een mooi hotel, met handgemaakte, kleurrijke, bewerkte, ijzeren figuren. Alleen was het in Croix-des-Bouquets, maar na geïnformeerd te hebben, werd ons gezegd dat het inmiddels rustiger was op de weg. Onderweg waren we al politie tegengekomen die waren uitgerukt om de rust weer te brengen.

Tijdens de dienst was het me al opgevallen dat de cameraman zonder camera rondliep. De batterij van zijn fototoestel was leeg... Voordat mijn passagiers op de motor waren gestapt, had ik ze mijn camera meegegeven, aangezien de fotograaf op dat moment benzine aan het zoeken was. Dus uiteindelijk heeft een gast daarmee nog foto’s kunnen maken.

Het was niet de trouwdag waarop Pierre en zijn vrouw hadden gehoopt. Het verliep niet zoals ze het zich hadden voorgesteld. Je kunt wel plannen maken, maar je hebt niks in de hand noch onder controle en je kunt pas zeggen ‘het is geschied’ als het ook daadwerkelijk achter de rug is, in de woorden van mijn passagiers. Ik hoop dat het bruidspaar na deze turbulente trouwdag een vreedzaam, veilig, gezond, gelukkig en behouden huwelijksleven tegemoet gaat, temidden van familie en anderen die hen lief zijn.

Uiteindelijk was ik pas om half vijf bij kantoor, dus voor de tweede bruiloft van de dag heb ik me afgemeld. Eigenlijk zou ik nu moeten lezen voor de studie die ik naast mijn werk doe. Maar hoe word ik geacht me te kunnen concentreren als er zoveel door me heen gaat? Twee keer in één week tijd beland in situaties waar geschoten wordt. Het doet me zoveel verdriet voor dit prachtige land en haar inwoners.