Tevreden onder alle omstandigheden

Eenmaal per jaar gaat het voltallige landelijke MCC team inclusief gezinnen een dagje naar het strand. Een hele planning om iedereen een plaatsje in een auto te geven en uiteraard loopt het op het laatste moment weer helemaal anders. De dag begon met slecht nieuws. Een van mijn collega’s is een huis aan het bouwen. Denk daarbij niet aan een huis volgens Nederlandse maatstaven, maar aan een eenvoudige woning met slechts een paar vertrekken. Als er geld is, wordt er gebouwd. Vandaar dat veel woningen half afgebouwd zijn en bovenverdiepingen veelal later volgen, als ze al volgen. Mijn collega, die nu een huisje huurt, kreeg het bericht dat er duur materiaal bij zijn nieuw te bouwen woning was gestolen. Gehuurd materiaal, dat vergoed moet worden aan de eigenaar. Een zware financiële tegenvaller. Het deed me verdriet om te horen hoe mensen van het weinige dat ze hebben, op deze manier door diefstal nog moeten verliezen. Een droevig begin van de dag dus.
Uiteindelijk hebben we een fijne, ontspannen dag gehad op het strand. Een blauwe lucht, een stralende zon die de blanken onder ons rood kleurt en de Haïtianen gewoon hun eigen kleur laat houden, bergen op de achtergrond, schaduw onder de palmbomen, gelach en plezier in het water. De driejarige zoon van een van mijn collega’s heeft me een fijne dag bezorgd. Zowel kinderen als volwassenen kunnen hier veelal niet zwemmen. Ik nam dit driejarige jochie onder mijn hoede en samen hebben we een hele tijd in het water gedobberd. ‘Autorijden’ in het water (linksaf, rechtsaf, rechtdoor), boten kijken, schrikken van zogenaamde vissen, zout water oplikken uit je hand. Ja, een rustig, ontspannen dag. Een paar dochters van andere collega’s voelden aan mijn haar. Zo anders dan hun kroeshaar.

Het heeft twee dagen en nachten achtereen geregend. Het orkaanseizoen is begonnen. Voor de tweede keer in twee weken tijd raast een tropische storm over Haïti, die verandert in een orkaan; Gustav. Harde wind en regen teisteren het land. Het werkleven ligt lam, wegen staan blank. Afspraken gaan niet door, kantoren blijven leeg en verlaten, vluchten worden geannuleerd. Twee collega’s die in Canada en Amerika zouden spreken over diverse aspecten van het werk in Haïti, krijgen te horen dat er pas over een week weer plaats vrij is in een vliegtuig. Een derde collega die teruggaat naar Amerika, komt ook het land niet uit. Het is koud en lange mouwen worden tevoorschijn gehaald. Ik kijk op de thermometer en schiet in de lach. Het is 25 ºC… Normaalgesproken is het 35 ºC. Ik vraag me af hoe een Nederlandse winter voor me aan zal voelen.
Dezelfde week dat Gustav voorbij komt, breng ik ziek door op m’n kamertje bij MCC. Het is de eerste keer dat ik ziek ben tijdens mijn verblijf hier, wonder boven wonder. De meeste mensen worden in het begin ziek, tijdens het verblijf in een gastgezin, als onze blanke magen moeten wennen aan het nieuwe eten. Bij mij heeft het dus vier maanden geduurd voordat ik gevloerd werd. Maar ook ziek zijn kan weer kostbare momenten opleveren. Mijn twee collega’s die momenteel ook in het gastenverblijf wonen, zorgen goed voor me. De collega met wie ik naar de kerk ga, vertelt zijn vrouw dat ik niet fit ben en beiden bellen ze me ’s avonds om te vragen hoe het gaat. De volgende ochtend krijg ik weer een telefoontje. Of ze wat eten voor me mee moeten brengen. Teken van medeleven, teken van denken aan, geven om. Alweer wordt er gedeeld. En zo zit ik aan een typisch Haïtiaans gerecht, dat schijnbaar goed is tegen diarree; gekookte plataan (banaan) met een saus van haring (ja, zowaar), paprika en ui. Is weer eens wat anders dan thee met beschuit… Wat wordt er goed voor me gezorgd.

Op het terrein van MCC staat een kleine woning, waar tot een paar weken geleden een collega met zijn gezin woonde. Hij was de wachter van MCC. Het huisje bestaat uit twee kleine vertrekken. Een douche is buiten achter het gebouwtje en twee wc’s (gaten in de grond) staan ook achter het gebouw. Twee kleine vertrekken; vijf mensen woonden daar. De mensen hebben niet veel materieel bezit, maar ze zijn tevreden met wat ze hebben. Ik hoor ze niet verlangen naar een groter huis, een auto of andere dingen. Wel naar goed onderwijs voor hun kinderen. Toen ik met iemand sprak over verschillen tussen Nederland en Haïti, kwam dat ook aan bod. In Nederland hebben we zoveel, maar we willen altijd meer, we zijn nooit tevreden. Hier heeft men weinig en men leeft met wat men heeft, men is er tevreden mee. Wat jagen wij toch na, wat denken wij te vinden in al dat bezit? Ik ben gelukkig hier, ik ben tevreden. Ik hou van de mensen, ik hou van het land en deze levenshouding geeft een stuk rust.

We zijn er voor elkaar, we helpen elkaar. Op een zaterdag ruimen we met z’n allen de opslagruimte op. De hele dag wordt er gewerkt. Tussen de middag maken een paar buitenlandse collega’s een maaltijd klaar; aardappelpuree en broccoli! Dat is een welkome afwisseling voor de andere buitenlanders onder ons. We vegen, gooien spullen weg, vinden een paar meubels die kunnen dienen voor een nieuw gearriveerd echtpaar. Een van de poten is afgebroken, maar die maken we weer vast. Alles eenvoudig, gebruikt en niet het allermooiste, maar we zijn er blij mee. Merci Seigneur!