De winter is voorbij en ik ben verhuisd

De winter is voorbij. Het is gedaan met de aangename temperaturen. De temperatuur loopt weer op, het zweet breekt me weer uit. De muggen doen zich extra tegoed aan m’n benen. Hier geen lammetjes die in de wei dartelen of tulpen die bloeien. Enkel een extra temperatuurstijging.

Ik ben verhuisd! Op dezelfde dag dat ik verhuisde (dinsdag 31 maart), verhuisde ook een collega met z’n gezin. We wonen nu dicht bij elkaar in de buurt, dus zijn gezamenlijk verhuisd. Elkaars spullen in 2 auto’s laden, achter elkaar aan rijden naar elkaars woningen. Een smal, uiteraard onverhard pad, vol hobbels en bobbels, leidt naar de woning van m’n collega. Ik heb kennis gemaakt met een nieuwe manier van verhuizen. Aangezien de weg nog niet tot de woning van m’n collega reikt, moesten alle spullen op de schouders gehesen worden en via een smal voetpad van aangestampte aarde en losse stenen naar huis gesjouwd worden. Regelmatig slipte er iemand op het steile pad, maar gelukkig kon een ieder zich telkens nog staande houden. De krachten werden gebundeld, broers en neven kwamen helpen. Mooi om te zien hoe ze voor elkaar klaar staan. Het was hard werken, het zweet liep in stralen in nekken en over ruggen. Het was ook nog donker, aangezien het hier elke avond rond zes uur, half zeven donker wordt. Gelukkig konden we bij het licht van de maan nog enigszins zien waar we onze voeten neerzetten.
Het toegangspad naar mijn woning is wel verhard. Het is een doodlopende weg. De toegang is zo smal, dat er aan beide kanten van de auto een paar centimeter ruimte overblijft. Het huis heeft geen adres, het pad heeft geen straatnaam. Grappig genoeg staat er in het contract gewoon ‘Meyot’ (of Meyotte; Franse spelling). Meyot voelt een beetje aan als een dorp in de stad. Het is er gelukkig een stuk rustiger dan rond Delmas 75. De sfeer is wat anders, je kunt makkelijker zomaar een eindje lopen als je wilt. Natuurlijk trek ik ook hier ongevraagd aandacht, maar het is anders. We zullen vanzelf aan elkaar wennen. Nu ze me zo vaak rond zien lopen, wordt me al gevraagd of ik daar soms woon. Zo maken we wat kennis met elkaar. Meyot is ook wat koeler dan Delmas, aangezien het wat hoger ligt. Ik moet 2 taptaps nemen om er te komen. En dan de helling oplopen om thuis te komen. M’n collega woont op de berghelling tegenover me, waar ik zicht op heb. Bergje af, bergje op en dan ben ik bij hen.
Uiteraard moest er een en ander aan schoonmaakwerk verricht worden in de woning en zijn er wat inkopen gedaan. Meubels worden overgeërfd onder MCCers, dus een bed had ik. Afgelopen zaterdag toog ik met een collega op pad om een tafel en stoelen te kopen. We reden naar het stadscentrum, waar houten meubels staan uitgestald aan de kant van de weg. Natuurlijk wilde iedereen wel aan mij verkopen en dat voor een speciale prijs. Mijn collega deed de onderhandelingen. Door mijn aanwezigheid betaalden we uiteindelijk een hogere prijs. Ach, het is begrijpelijk. Het is immers waar dat vrijwel alle buitenlanders meer te besteden hebben, veel meer.
Een van m’n collega’s vertelde me dat de aanwezigheid van Minustah (speciale eenheid van de VN) het land geen goed doet. Zij komen hier met een hoop geld ter beschikking en zijn bereid duur te betalen voor een woning, voor mankracht, etc. Daardoor stijgen de prijzen, wat het leven voor de Haïtianen nog moeilijker maakt.

Vrijdag 27 en zaterdag 28 maart heeft Défi Michée weer een seminar gegeven over integrale missie en advocacy. Dit keer was de bestemming Jacmel, in het zuiden van het land. Het eerste stuk van de route leidt langs de kust, daarna volgt er een bergroute vol bochten en gekronkel, met prachtig mooi uitzicht, die ons uiteindelijk aan de zuidkust brengt. De seminar was in Jacmel. We overnachtten in Marigot. Margot in Marigot. Buiten de stad, op een helling, met zicht op zee, rustige omgeving. Vrijdag namen mijn collega Valéry en ik het deel over integrale missie voor onze rekening, terwijl het woord zaterdag aan Nixon was, die voor het eerst met ons mee was. Het is goed om te zien hoe mensen aan het denken worden gezet over wat ze zelf kunnen doen, hoe ze kunnen bijdragen aan de millenniumdoelen, aan de ontwikkeling van hun wijk, hun stad, hun land, hoe Gods woord in de praktijk gebracht kan worden, etc. Het waren goede dagen met interessante discussies en enthousiaste deelname en racties. En dagen van veel vis. We zitten tenslotte aan zee...

Intussen gaan mijn Franse lessen ook nog steeds door. Elke maandag en woensdag schuif ik trouw om 7 uur ’s ochtends op m’n plaats, waar ik probeer mee te antwoorden in koor. Laatst kregen we de opdracht om 5 dingen op te schrijven die ons vreugde geven en 5 dingen die ons verdriet geven. Vervolgens moest een ieder voorlezen wat hij of zij had opgeschreven. Veel genoemd bij vreugde: geld. Het zette me aan het denken. Zouden we in Nederland dat ook op ons lijstje zetten? Hebben we in de ogen van Haïtianen makkelijk spreken als we het niet noemen, omdat we ons geen zorgen hoeven te maken of we genoeg geld hebben voor basisbehoeften als eten, drinken, school, gezondheidszorg? Hebben we in Nederland inmiddels door dat het inderdaad niet geld is dat gelukkig maakt en bestaat in ontwikkelingslanden het idee dat geld wel gelukkig maakt en al je problemen oplost?
Vele leerlingen, niet veel ouder dan ik, noemden bij verdriet het overlijden van hun ouders. Toen we voor een volgende opdracht herinneringen moesten opschrijven en voorlezen, kwam opnieuw een duidelijk cultuurverschil naar voren tussen hen en mij. Mijn gedachten dwalen naar vakanties, naar momenten samen met mijn familie, naar schaatsen, wintersport, motorrijden. Maar wat zouden die herinneringen, luidop uitgesproken, hier vreemde blikken opleveren.

Het is vandaag 6 april. Een datum die ik niet snel zal vergeten. Het is vandaag precies een jaar geleden dat ik belijdenis heb gedaan, ben gedoopt en uitgezonden door de christelijke gereformeerde kerk te Drogeham. Het was mijn laatste zondag in Nederland voor mijn vertrek naar Haïti. Een jaar is voorbij gegaan. Ik ben nog dagelijks stil verwonderd en blij met het leven dat ik hier heb mogen opbouwen. Ik kijk dankbaar terug op het afgelopen jaar. Het is een intens leven en er gaat veel door me heen. Het is zo’n heel ander leven dan mijn leven in Nederland. Ook daar gaat het leven door. Mijn oudste broer Peter is 32 jaar geworden en ik kon er niet bij zijn. Ik ontvang uitnodigingen voor trouwerijen, ik ontvang geboortekaartjes. Jaap en Marijke, ook via deze weg van harte gefeliciteerd met de geboorte van jullie zoon Wilco en heel veel geluk toegewenst samen! En ja, op zulke momenten zou ik wensen dat ik even langs kon komen.

Terwijl mijn jarige broer in Twijzel een stukje taart zat te eten, lag ik op 3 april weer in de tandartsstoel in Pétion-Ville. Ik vroeg of ze m’n gebit ook konden controleren op gaatjes, in plaats van alleen schoonmaken. Dat kon alleen via een foto, zeiden ze. Nou, dan maar een foto. Nadat de foto gemaakt was, volgde de vraag of ik problemen dacht te hebben. Nee, gewoon controle. Een niet begrijpende blik volgde. Controle? Hoe bedoel je, voorkomen is beter dan genezen? Pas als je problemen hebt, ga je naar de tandarts en niet op een reguliere basis.

De politie echter is wel actief in controle. Tijdens onze verhuizing zijn we op één avond op een afstand van een paar honderd meter drie keer aangehouden. Rijbewijs en autopapieren graag. Had ik even geluk dat de papieren net die dag vernieuwd waren. De volgende ochtend hield de politie me weer staande, dit keer omdat ik aan het bellen was en door oranje licht reed. Meneer agent hield me een boekje voor en wees me een regel aan die zei dat je niet mag bellen tijdens het autorijden en een andere regel die zegt dat je moet afremmen voor een oranje stoplicht. Dat laatste was nieuw voor me (het eerste ook). Men rijdt hier eerder door rood licht dan dat men stopt voor oranje. Als ik stop voor oranje, krijg ik gegarandeerd luid getoeter achter me te horen van auto’s die door willen rijden. En bellen? Ach, de politie zelf belt net zo goed achter het stuur. Goed voorbeeld doet volgen. Maar goed, blijkbaar weet ik me aardig aan te passen aan het verkeer. Ironisch dat ze soms op zulke dingen letten, gezien de grote chaos die het hele verkeer is. Bijna geen beginnen aan om daar aanhoudingen te verrichten. Ik kwam er in ieder geval met een preek en een waarschuwing goed vanaf.