Verrassing

Het MCC kantoor is een week dicht gegaan, tussen kerst en oud en nieuw. Het jaar 2010 is voorbij. Geen 2010 weer. Een ontzettend moeilijk jaar voor Haïti, waarin het een na het ander over het land en volk heen is gekomen. De politieke onrust, de cholera en de gevolgen van de aardbeving duren ook in het nieuwe jaar nog voort. De bekendmaking van de resultaten van de hertelling van stemmen was uitgesteld tot nader order. Tot op heden is er niets bekendgemaakt. Bovendien is de geplande tweede ronde van 16 januari afgelast. Het jaar 2011 is begonnen. We gaan het jaar met spanning tegemoet. Maar ook; met verwachting, met hoop, geloof, liefde, vertrouwen, wilskracht en inzet om bij te dragen aan het realiseren van vrede op aarde.

Zaterdag 25 december, 1e kerstdag, klopte er een onverwachte bezoeker aan bij mijn ouders, huize de Greef, Twijzel. Margot? Margot! Margot!!! Inderdaad, daar stond ik zomaar voor de deur. Een dag eerder was ik vertrokken uit Haïti. Mijn moeder heeft 8 januari haar 60e verjaardag mogen vieren. Als verrassing ben ik naar Nederland gekomen. Het was een bijzonder cadeau voor ons allemaal, waar we met elkaar van hebben genoten. Wat was het mooi om velen van jullie weer even te kunnen zien en spreken. Wat was het bijzonder om mee te kunnen wandelen met de winterwandeltocht, georganiseerd door de activiteitencommissie van christelijke gereformeerde kerk Drogeham. Wat een deelnemers! Wat een betrokkenheid, nog steeds, na bijna drie jaar. Wat mooi ook om te mogen zien hoe dit de gemeente samenbindt. Mooi om samen te eten. Mooi om het kerkorgel weer te mogen bespelen, om in mijn thuis gemeente te mogen zijn, dezelfde God dienend als in Haïti. Heerlijk om te kunnen schaatsen, om te genieten van het witte winterlandschap, om even in mijn vaderland te kunnen zijn. Wat fijn om bij mijn familie te zijn; mijn ouders, broers, schoonzus en nichtje natuurlijk, maar ook ooms, tantes, neven, nichten, verdere familie, kennissen, oud-collega’s, de gemeente, etc. Fijn om bij de verjaardagen van mijn broer en moeder te kunnen zijn. Fijn om het nieuwe jaar met mijn familie in te mogen luiden. Tegelijk ook moeilijk. Het jaar 2010 is me niet in de koude kleren gaan zitten. En ook 2011 zal weer de nodige uitdagingen met zich meebrengen. Maar we mogen ook terugkijken op mooie dingen in 2010; de projecten die zijn mogelijk gemaakt door de gulle giften, het feit dat alle kinderen van Lamontay naar school gaan dankzij microkredieten die hun ouders in staat stellen in hun levensonderhoud te voorzien en economisch onafhankelijk te worden. Huizen die herbouwd worden. En ook, voor mij persoonlijk, dat ik tante mocht worden. En daarnaast ook nog peettante.

Een witte wereld, bedekt onder sneeuw. Het kan de schijn opwekken van een vreedzame wereld. Ik mocht ook een bezoek brengen aan het Openluchtmuseum in Arnhem. Tijdens het rondrijden door Nederland kijk ik nu toch anders tegen het land aan dan drie jaar geleden. Wees dankbaar voor waar we wonen, voor de voorrechten die we hebben.
Maandag 10 januari ben ik terug gevlogen naar Haïti, waar ik een dag later veilig en wel weer aankwam. ’s Middags ging ik met mijn huisgenoot Ketty naar de markt om inkopen te doen voor het avondeten. Van supermarkt naar drukke, chaotische markt. Van vaste prijzen naar afdingen. Van winterkleding naar korte mouwen, van kou naar hitte, van rillen naar zweten. Van Nederlands naar Creools. Van euro’s naar gourdes. Van 24 uur per dag vanzelfsprekend elektriciteit naar geen stroom. Van lichtknopje naar zaklamp. Van half lege kerken naar overvolle kerken. Van piepers naar rijst. Beide werelden zijn intussen bekende leefwerelden voor mij en de overgang gaat automatisch.

Een ieder heel hartelijk dank voor de mooie tijd die we samen gehad hebben tijdens mijn verblijf in Nederland. Ik hoop dat het jaar 2011 voor zowel Nederland als Haïti als heel de verdere wereld een positief jaar mag zijn, met niet een schijn van vrede, maar daadwerkelijk bouwen aan vrede.

Gisteren, 12 januari 2011, was het exact 1 jaar geleden dat Haïti werd getroffen door een verwoestende aardbeving. Toen ik per taptap naar kantoor ging, kwam ik langs overvolle kerken. Overal waren herdenkingsdiensten gaande. Samen met een aantal collega’s ging ik naar Champs de Mars, het stadscentrum. Tegenover het ingestorte paleis stond een podium opgesteld. Duizenden mensen waren bijeengekomen om samen te bidden en zingen. De vlag bij het paleis hing halfstok. Diverse optochten trokken langs. ’s Middags ben ik naar de kerk geweest, waar van 6 tot 6 een dienst plaatsvond. Ook hier stonden en zaten de mensen tot buiten. Vier je leven, klaag niet langer. Dank God voor je leven. Het is een wonder dat je hier kunt zijn. Zoek een manier om om te gaan met je trauma. Huil, dans, zing, roep, schreeuw, sport, leef. Om 16:53 uur klonk er van alle kanten gehuil en bedroefde kreten. 12 januari 2010, 16:53 uur, stortten vele mensenlevens in. Een jaar later worden al die levens herdacht. De levens die verloren zijn gegaan, de levens die gespaard zijn gebleven. De gebouwen die zijn ingestort, de gebouwen die zijn en worden opgebouwd. Verdriet, vreugde. Mwen bezwen Jezi, werd er gezongen. Ik heb Jezus nodig. Hij geeft vreugde.

Beste mensen, zoek die vreugde. Wees dankbaar voor je leven. Wees dankbaar voor elkaar. Sta open voor de mensen om je heen. Leef, met vreugde, in vrede met jezelf, met God, met je medemens.