Activiteiten

Terwijl in Nederland naar ik hoor de leidingen dichtvriezen door extreme kou, blijft het hier zonnig en warm.

We waren gebleven in Boca Chica, waar enkele straten ’s avonds worden afgesloten voor verkeer en veranderen in terrassen bij de vele restaurants en uitgaansgelegenheden. Een deel van de Caminante staf nam Luciano en mij mee uit eten. Daarna moest en zou er gedanst worden, waarbij ik les kreeg van onze Dominicaanse gastheren in de nationale dansen salsa, barache en merengue. Soms beland je in een situatie waar je cultureel gezien weinig keus hebt. Afgezien daarvan was ons bezoek ook een deel van hun werk. Het is namelijk op zulke plaatsen dat de realiteit van Boca Chica duidelijk wordt; veel oudere mannen die jonge dames komen zoeken voor een pleziertje. We zagen nu met eigen ogen wat er gaande is. Het is moeilijk te bevatten dat een toeristische plaats aan het strand is veranderd in sekstoerisme.
De volgende ochtend leidde Luciano de straatjongens van Caminante in voetbal en andere spellen op het strand. Na een evaluatiegesprek en vervolgplannen met Caminante, werden we door hen naar Santo Domingo gebracht.

Er reed een klein meisje mee in de Caminante auto, een baby van 7 maanden jong. Haar verhaal is triest en schokkend. Haar vader wilde een satanische ceremonie met haar uitvoeren op een begraafplaats. Daarvoor moest ze haar maagdelijkheid verliezen en was verkracht. Caminante nam de zorg voor dit kind op zich en bracht haar naar een nieuw onderkomen in een kindertehuis in Santo Domingo. Er zijn geen woorden voor wat er gaande is in de wereld.

In Santo Domingo hadden we nog een afspraak met SSID, Servicio Social des Iglesias Dominicanas, een andere partner organisatie. In de avond nog een goed gesprek gehad met hun directeur, in een restaurant aan zee.

Op donderdag zijn we samen teruggereden van Santo Domingo naar Port-au-Prince. Eenmaal terug wilde Luciano kennis maken met de taptap en met Haïtiaanse muziek; konpa. Aangezien ik daar zelf weinig weet van heb, nodigde ik een aantal vrienden uit en vroeg hen om mijn collega wat van de Haïtiaanse cultuur te laten proeven. Dus van Dominicaanse salsa naar Haïtiaanse konpa, waar weer heel andere dans mee gepaard gaat. De volgende dag heb ik mijn collega naar het vliegveld gebracht, na nog een laatste vergadering met ASR. Hij is terug op het regiokantoor in Buenos Aires.

Terwijl we in de Dominicaanse Republiek waren, kwam me het nieuws ter ore dat er een zwaar verkeersongeluk was gebeurd bij Delmas 33. Een truck is zonder remmen de helling afgedenderd en heeft stuurloos vele mensen meegesleept en gedood. Een grote ravage is aangericht, totdat de truck tot stilstand kwam door het hek van een televisieomroep. Er zijn altijd vele voetgangers op de weg en op dat kruispunt staan elke avond een aantal dames barbecue kip klaar te maken. Nu is er niemand meer. Ze zijn allemaal dood. Tientallen mensen zijn overleden, nog meer mensen gewond geraakt. Onvoorstelbaar. Opnieuw een schok voor het land. Nog steeds geen adempauze.

We hebben bezoek gehad uit Nederland, van Gerald en Rick die namens de christelijke gereformeerde kerken kwamen filmen. Eerst naar Duvier, om de huizenbouw met Gadcobem vast te leggen, vooral het samenwerken en de manier waarop de gemeenschap zich inzet om hun dorp op te bouwen. Materialen halen, interviews met mensen die wel en geen huizen hebben, vergadering Gadcobem, de omgeving. Toen ik zondagavond terugreed naar Port-au-Prince, kwam ik op diverse plaatsen terecht in muziek en dans. Het is carnavalseizoen en het feest begint.
De tweede bestemming van de heren was Mayonbe, waar ze het herbebossingsproject filmden en waar eveneens de inauguratie van de school plaatsvond. Ik bleef in Port-au-Prince, een bezoek van leden van het bestuur van Church World Service voorbereiden (zelfs hotel en autohuur regelen kost heel wat zoek en vraagwerk), vele binnenkomende emails proberen bij te houden, op het allerlaatste moment een visum interview regelen, kinderen naar school brengen (met onderweg hele verhalen), aan een jaarverslag en jaarplan werken voor een partner, vergaderingen met partners, wat dingen ophangen aan de wanden van ons kantoor, vertaalwerk, etc. Skype gesprekken met collega’s op afstand, KDRe activiteiten, pampers en melk halen voor 1 jarige huisgenoten die spontaan beginnen te dansen zodra ze muziek horen. Iemand helpen met z’n studie, eindelijk m’n verklaring van goed gedrag ontvangen waarvoor ik weer naar een andere locatie moest, een soort rechtbank.

Afgelopen week hadden we enkele dagen een aantal leden van het bestuur van CWS op bezoek. We bezochten met hen onze partners en het werk dat we hier doen. We hadden net onze huurauto toen we van achteren werden aangereden, maar de chauffeur was gelukkig vriendelijk en netjes en dat werd goed afgehandeld. Naar de restavèk kinderen van OJFA, een gesprek met ASR, een feestmaaltijd bij SCH waar de directeur jarig was en bezoeken aan twee gehandicapten van het SCH programma. De een is met geld dat ze ontvangen had een boetiek begonnen (terwijl ze voorheen enkel pinda’s verkocht) en de ander is zijn eigen kapsalon begonnen.

Zaterdag liet ik de groep in handen van mijn leidinggevende, die voor de gelegenheid ook in het land was. Zelf reed ik naar Greffin voor een trouwerij. Ik haalde de bruid en haar hele gevolg op. Het is hier gewoonte dat de bruid en bruidegom in afzonderlijke auto’s aankomen bij de kerk, om na de ceremonie in dezelfde auto te vertrekken. De kerk zat vol en het was weer een mooie ceremonie. De predikant sprak over dat je iemand nodig hebt om je te helpen. Zowel de bruid als de bruidegom was zowaar op tijd, voor de verandering. Na de dienst receptie bij het ouderlijke huis van de bruidegom. Tegen die tijd had ik zo’n vreselijke hoofdpijn als migraine, waardoor ik niet meer kon rijden en helaas moest de bruidegom zelf de auto de bergen uit rijden, wegens gebrek aan chauffeurs. Ik heb de rest van het weekend weggedoken in bed doorgebracht met knallende hoofdpijn. Hoe vervelend dat ook is, toch mag je ‘onder alles dankbaar zijn’, zoals het Woord zegt. Ik vond het bijzonder om te zien dat verschillende neven en nichten me de volgende dag belden om te vragen hoe het was, ik kreeg bezoek en zelfs de bruidegom belde me de ochtend na zijn huwelijk. Dan mag je ook dankbaar zijn voor de liefde van mensen om je heen. Het is goed om daarbij stil te staan.

Maandag vertrok de groep, op een iemand na die voor Church World Service in Amerika werkt en verantwoordelijk is voor bescherming. Met hem waren er afzonderlijke vergaderingen gepland met drie van onze partners. De leiders van onze partners zijn dynamische, inspirerende personages met een duidelijke visie. Ik leer elke keer weer nieuwe dingen van ze en het blijft interessant om met ze in gesprek te gaan en naar ze te luisteren.
Inmiddels zijn alle bezoekers weer weg, collega Raoul is naar het Noordwesten en ik probeer de activiteiten hier bij te houden. Kennismakingsgesprek met Equitas, een organisatie die ook met restavèk kinderen werkt. KDRe vergadering en andere activiteiten. Er is een benzinetekort, wat tot lange rijen bij de benzinepompen leidt.

Ik was laatst aan de beurt voor devotie en terwijl ik door de Bijbel bladerde op zoek naar een geschikte tekst, viel mijn oog op Klaagliederen 5. De overeenkomst tussen het oude Jeruzalem en het huidige Haïti trof me. De hand ophouden naar het buitenland voor eten, een land in ellende, waar huizen in worden genomen door buitenlanders, drinkwater gekocht moet worden en hout om te koken, hard werken, geen eten, zwakke regering, gevaar en onveiligheid, verkrachtingen, geweld, honger, kinderarbeid, verdriet, het land dat verandert in woestenij (ontbossing). Zou God ons verlaten, kwaad op ons zijn? En dan de bede: breng ons tot U terug. Nee, God verlaat ons niet. Breng ons tot U terug.